Stuk voor stuk nachtegaaltjes. Maar bij de meeste ging het leven niet helemaal 'perfect'. Amy hoef ik niet uit te leggen. Die heeft niet alleen het zingen van Billie Holiday afgekeken. Billie kon er wat van. Die heeft redelijk wat drank en drugs naar binnen gewerkt. In 1959 werd dat haar fataal. Ella Fitzgerald was later in haar leven ook dagelijks met naalden in de weer. Nee, niet met drugs, wel met insuline, Ella was diabeet. Dinah washington is overleden aan een overdosis...afslankpillen. Melody Gardot is clean maar heeft een ernstig auto-ongeluk gehad. In de 2 jaar tijd dat ze moest revalideren (weer leren lopen etc) heeft ze het debuutalbum Worrisome Heart geschreven. Duffy houdt het tot nu toe allemaal erg netjes hoewel haar stem klinkt alsof ze al 24 jaar leed achter de kiezen heeft. En huilen kan ze ook, zie de clip Warwick Avenue, prrrachtig. Room Eleven doet het allemaal ook erg netjes. Zangeres Janne Schra is een lief meisje. Heeft vroeger misschien eens een Raider gejat bij Jamin. Meer niet. Oh ja, laatste nummer is van triphop(!) band Portishead. Zangeres Beth Gibbons past prima in het rijtje en sluit het perfect af met haar getergde stem begeleid door een blije ukelele.
Is de imperfectie van de dames nu de rode draad? Nee. Rode draad is dat de dames allemaal erg fijn kunnen zingen, perfect zelfs, op een soortgelijke manier. Ze slingeren de luisteraar vaak heen en weer tussen verdriet, troost en blijdschap. Met een stem vol melancholieke en getergde kracht. Ik heb voor nummers gekozen waarbij de zang het beste uit de verf komt. Weinig instrumenten, weinig tempo, veel kippenvel.
Zie de maan schijnt door de bomen, heerlijk avondje is gekomen, koptelefoon op, ogen dicht en luisteren maar! - Paul Bos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten