29 april 2010
And now for something completely different, part two: Perfect Hüsker Dü (door Thijs Hoebers, @tHoebers)
HIERRRR!
Waarom een Perfect Husker Du? Nou simpelweg omdat het een van mijn favoriete bands is en ik denk dat veel te veel mensen het niet kennen maar zeker zouden kunnen waarderen.
Husker Du was een hardcore /punk band die eigenlijk meteen na hun eerste release (“Landspeedrecord”) een meer melodieuze kant op ging, een geluid dat vooral gekenmerkt werd door de stemmen van gitarist Bob Mould en drummer Grant Hart en daarnaast het bizarre “stofzuiger” geluid van Mould’s gitaar. Overigens is Bob Mould naast Johnny Marr en J. Mascis mijn favoriete gitarist, zo’n bizar eigen geluid!
Husker Du eist steeds meer aandacht op en tekent in 1986 bij Warner Brothers en ze zullen hier 2 platen nog releasen waarna ze door de heroïne-verslaving Hart en onderlinge ruzies (tijdens hun laatste plaat namen ze alles apart op zodat ze mekaar niet hoefde te zien). Het was verschrikkelijk lastig om de 19 beste liedjes te kiezen waarmee je het beste kon instappen aangezien een liefhebber ben van alle Husker Du platen op hun eigen manier. Om te wennen aan Husker Du heb ik gekozen om vooral de goede liedjes te kiezen van de latere platen (Landspeedrecord had een gigantische impact maar zal de luisteraar meteen op de “stop” knop doen drukken).
Door veel critici wordt “Zen Arcade” als beste Husker Du plaat gezien maar aangezien dit een conceptplaat is en er veelal gestoorde improvisaties opstaan die bij het verschijnen op een verzamelaar compleet uit zijn context getrokken zouden zijn heb ik een enkel nummer van deze plaat gekozen.
De plaat waar ik vooral in het begin naar luisterde: “New Day Rising” is wel goed vertegenwoordigd op deze compilatie aangezien hier het “echte” liedjes schrijven goed naar voren kwam, iets waar zowel Mould als Hart erg goed in waren en waarmee ze hun eigen ego-oorlog voerde.
De eerste plaat op Warner Records: “Candy Apple Grey” is redelijk vertegenwoordigd op deze verzamelaar en is ook een uitstekende en solide plaat maar waar echt het gross van de nummers op deze compilatie vandaan komen is: “Warehouse: songs and stories” de laatste plaat van Husker Du waarmee de band laat zien in staat te zijn een plaat uit te brengen met bijna alleen maar “hits”. Mochten mensen die Husker Du niet kennen en meer willen willen weten: lees “our band could be your life” (fantastisch boek over de 80s/90s alternative scene)
PS en ja, het origineel Diane is niet van Therapy?
Waarom een Perfect Husker Du? Nou simpelweg omdat het een van mijn favoriete bands is en ik denk dat veel te veel mensen het niet kennen maar zeker zouden kunnen waarderen.
Husker Du was een hardcore /punk band die eigenlijk meteen na hun eerste release (“Landspeedrecord”) een meer melodieuze kant op ging, een geluid dat vooral gekenmerkt werd door de stemmen van gitarist Bob Mould en drummer Grant Hart en daarnaast het bizarre “stofzuiger” geluid van Mould’s gitaar. Overigens is Bob Mould naast Johnny Marr en J. Mascis mijn favoriete gitarist, zo’n bizar eigen geluid!
Husker Du eist steeds meer aandacht op en tekent in 1986 bij Warner Brothers en ze zullen hier 2 platen nog releasen waarna ze door de heroïne-verslaving Hart en onderlinge ruzies (tijdens hun laatste plaat namen ze alles apart op zodat ze mekaar niet hoefde te zien). Het was verschrikkelijk lastig om de 19 beste liedjes te kiezen waarmee je het beste kon instappen aangezien een liefhebber ben van alle Husker Du platen op hun eigen manier. Om te wennen aan Husker Du heb ik gekozen om vooral de goede liedjes te kiezen van de latere platen (Landspeedrecord had een gigantische impact maar zal de luisteraar meteen op de “stop” knop doen drukken).
Door veel critici wordt “Zen Arcade” als beste Husker Du plaat gezien maar aangezien dit een conceptplaat is en er veelal gestoorde improvisaties opstaan die bij het verschijnen op een verzamelaar compleet uit zijn context getrokken zouden zijn heb ik een enkel nummer van deze plaat gekozen.
De plaat waar ik vooral in het begin naar luisterde: “New Day Rising” is wel goed vertegenwoordigd op deze compilatie aangezien hier het “echte” liedjes schrijven goed naar voren kwam, iets waar zowel Mould als Hart erg goed in waren en waarmee ze hun eigen ego-oorlog voerde.
De eerste plaat op Warner Records: “Candy Apple Grey” is redelijk vertegenwoordigd op deze verzamelaar en is ook een uitstekende en solide plaat maar waar echt het gross van de nummers op deze compilatie vandaan komen is: “Warehouse: songs and stories” de laatste plaat van Husker Du waarmee de band laat zien in staat te zijn een plaat uit te brengen met bijna alleen maar “hits”. Mochten mensen die Husker Du niet kennen en meer willen willen weten: lees “our band could be your life” (fantastisch boek over de 80s/90s alternative scene)
PS en ja, het origineel Diane is niet van Therapy?
And now for something completely different, part one: Perfect John Reis
HIERRRR!
John Reis is heden ten dage een bareigenaar in San Diego, runt een label Swami Records, en tourt nog af en toe met The Night Marchers.
Toen hij op het hoogtepunt van zijn bescheidden roem werd geïnterviewd en de vraag was waar hij zichzelf zag over 20 jaar zag, antwoordde hij: "You know that band Dead Moon? Playing for the same 50 people every night." Diezelfde week speelde hij bij Top of The Pops met zijn toenmalige band Rocket From The Crypt en kwam net terug of ging net op tour als support van The Foo Fighters. Maar hij maakte zich geen enkele illusie. Althans zo leek het. Toch scoorde hij tot twee keer een deal bij major label Interscope. Eerst, op zeer jonge leeftijd, met Drive Like Jehu. Een band die emo was voordat de NME de term aan het grote publiek introduceerde. En later met die Rocket From The Crypt dus. Een band die bij aanvang zichzelf had beloofd nooit op een podium op te treden en uitgroeide tot een band waarvan mensen dachten dat het een grap was. Blousjes, dansjes, gekamde haren, blazers. Het was bloedserieus.
Na Rocket speelde Reis onder andere in het poppie, Ramones-achtige The Sultans en daarna in het veelgeprezen Hot Snakes. Daarin speelde hij een volkomen ondergeschikte rol naast zijn oude maatje waar hij ooit Drive Like Jehu mee begonnen was. (Hot Snakes rekenden overigens de Nederlandse punkband Ivy Green tot een van hun belangrijkste
invloeden.) Onlangs speelden The Night Marchers, de meest recente band van Reis, in Amsterdam en zijn belofte was uitgekomen; Er waren 50 mensen.
Online staat een artikeltje over een band van hem die uiteindelijk nooit het daglicht heeft gezien, maar het beschrijft perfect deze compilatie. "The sound is a combination of everything I've been a part of dating back to my prepubescent days in Pitchfork. Similar to Hot Snakes but not as sinister yet still maintaining some of the drama and subsonic boom. Akin to the rockin' fun of RFTC but without the same kind of riffery. Like the Sultans but not as straightforward yet still maintaining the sense of melody and pop of the 2nd record. Occassional nods to the Flamin' Groovies, Real Kids, Byrds, boogie rock era Status Quo, Bo Diddley, Chess Records in general, Wipers, Michael Yonkers and Shuggie Otis are evident to me."
Compilatie: Niels Post & Marcel A. Wiebenga
Tekst: Niels Post
John Reis is heden ten dage een bareigenaar in San Diego, runt een label Swami Records, en tourt nog af en toe met The Night Marchers.
Toen hij op het hoogtepunt van zijn bescheidden roem werd geïnterviewd en de vraag was waar hij zichzelf zag over 20 jaar zag, antwoordde hij: "You know that band Dead Moon? Playing for the same 50 people every night." Diezelfde week speelde hij bij Top of The Pops met zijn toenmalige band Rocket From The Crypt en kwam net terug of ging net op tour als support van The Foo Fighters. Maar hij maakte zich geen enkele illusie. Althans zo leek het. Toch scoorde hij tot twee keer een deal bij major label Interscope. Eerst, op zeer jonge leeftijd, met Drive Like Jehu. Een band die emo was voordat de NME de term aan het grote publiek introduceerde. En later met die Rocket From The Crypt dus. Een band die bij aanvang zichzelf had beloofd nooit op een podium op te treden en uitgroeide tot een band waarvan mensen dachten dat het een grap was. Blousjes, dansjes, gekamde haren, blazers. Het was bloedserieus.
Na Rocket speelde Reis onder andere in het poppie, Ramones-achtige The Sultans en daarna in het veelgeprezen Hot Snakes. Daarin speelde hij een volkomen ondergeschikte rol naast zijn oude maatje waar hij ooit Drive Like Jehu mee begonnen was. (Hot Snakes rekenden overigens de Nederlandse punkband Ivy Green tot een van hun belangrijkste
invloeden.) Onlangs speelden The Night Marchers, de meest recente band van Reis, in Amsterdam en zijn belofte was uitgekomen; Er waren 50 mensen.
Online staat een artikeltje over een band van hem die uiteindelijk nooit het daglicht heeft gezien, maar het beschrijft perfect deze compilatie. "The sound is a combination of everything I've been a part of dating back to my prepubescent days in Pitchfork. Similar to Hot Snakes but not as sinister yet still maintaining some of the drama and subsonic boom. Akin to the rockin' fun of RFTC but without the same kind of riffery. Like the Sultans but not as straightforward yet still maintaining the sense of melody and pop of the 2nd record. Occassional nods to the Flamin' Groovies, Real Kids, Byrds, boogie rock era Status Quo, Bo Diddley, Chess Records in general, Wipers, Michael Yonkers and Shuggie Otis are evident to me."
Compilatie: Niels Post & Marcel A. Wiebenga
Tekst: Niels Post
28 april 2010
Amerikaanse Generaals verklaren de oorlog aan PowerPoint (het zou een keertje tijd worden)
Het begon met deze slide die in 'één oogopslag' laat zien wat de strategie van het Amerikaanse leger in Afghanistan is, waarop Generaal McChrystal droogjes stelde: “When we understand that slide, we’ll have won the war”.
Daarna trokken ook andere generaals ten strijde tegen het gebruik van PowerPoint bij persconferenties, tegen het fenomeen 'death by PowerPoint' (sterven uit verveling door een 30 slides tellende presentatie) en tegen de hoeveelheden tijd die in het maken van die PPTs zit. Een in Irak gelegerde luitenant werd gevraagd waar hij het meeste tijd aan spendeerde terwijl er full blown war bezig was: Making PowerPoint slides.” En hij meende het.
Maar uiteindelijk wordt er vooral tegen PowerPoint gestreden vanwege de simpele constatering van Generaal James N. Mathis: “some problems in the World are not bullit-izable”.
Lees HIER het artikel in NY Times.
Via Matthijs M. Die gelukkig altijd KeyNote gebruikt.
27 april 2010
Spiekbrief maken op een Coca Cola fles
Je neefje had z'n tijd beter kunnen besteden aan studeren, maar dit is wel de beste (en meest omslachtige) spiekbrief-tip die hij ooit kreeg. Kregen wij 'toen' deze tip maar, dan waren we wél geslaagd voor LTS Zwakstroom.
[Click to enlarge]
[Click to enlarge]
Perfect Ben Folds (Five) - door Norbert Pek (@norbertpek)
Het beste van Ben Folds en Ben Folds Five. Door Norbert Pek. Die uiteraard ook de bijsluiter schreef, onder het artwork. Wat we er zelf nog over willen zeggen - naast dat hij ons gemoed hevig beweegt en ons vaak tot tranen roert - is dat Ben Folds een van de weinige is die je welhaast dwingt om naar zijn teksten te luisteren. Waarom dat is? Geen idee. Kijk of jij dat ook hebt...
HIERRR moet je zijn.
“We zaten met z’n drieën te wachten op het vliegtuig naar Londen waar Ben Folds die avond geen optreden gaf. Al jarenlang koesterden we de grote wens om hem een keer live te zien. We leerden elkaar kennen in 1997 op de eerste dag van de introductieweek van onze universiteit. Vanaf dat moment waren we vrienden. We deelden een grote liefde voor muziek. Daar zat al veel overlap bij, maar de Ben Folds Five was de allergrootste gemene deler. Wij begrepen Ben en Ben begreep ons. Veel wat hij schreef had met liefde te maken en dan vooral met liefdesverdriet en het afscheid dat daarbij hoort. Ben zong ‘she’s a brick and I’m drowning slowly’ en wij knikten mee. Mess was een nummer dat ons door treurige momenten heen sleepte, maar net zo goed onderstreepten Army en Steven’s Last Night In Town de euforie en feestelijkheid die we meemaakten. We wilden Magic laten horen aan meisjes die al dan niet onbereikbaar bleken, omdat we de tekst superromantisch vonden en nog niet wisten dat het eigenlijk over de dood ging. We vonden Ben Folds een genie, vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem, zijn sentiment.
Toch had Ben Folds een mankement. Met zijn Ben Folds Five had hij nog in Nederland en de rest van Europa opgetreden, maar sinds zijn eerste soloplaat Rockin’ The Suburbs uit 2001 zette hij geen voet meer aan Europese wal. In de tijd dat ik voor VPRO’s 3VOOR12 werkte, ontstond een online initiatief om Ben Folds naar ons continent te halen. Ik schreef er dit artikel over. In een interview dat ik jaren later met Ben Folds hield voor Nieuwe Revu, bleek dat hij nooit van de petitie had gehoord, maar feit was dat opeens tourdata van hem in Engeland en Duitsland verschenen. We twijfelden geen seconde en kochten met z’n drieën kaarten voor het optreden in de Barbican in London en boekten meteen een EasyJet vlucht: de ene dag heen, de volgende dag terug. Het ging ons alleen maar om Ben. Kort voor het optreden cancelde Ben Folds de hele tour wegens ziekte. Ons restte niets dan rouw. Daar zaten we dus, even later, in de vertrekhal van Schiphol. Muzikanten van o.a. Coparck en Bettie Serveert hadden dezelfde EasyJet-vlucht geboekt en stapten in hetzelfde vliegtuig naar het concert dat Ben Folds niet zou geven.
Een half jaar later kwam het alsnog goed. Ben was beter. Nieuwe tourdata werden gepland en het optreden in de Barbican ging gewoon door. De arenavormige zaal was prachtig, de vloer was van hout en wij zaten in een roes. We vonden Ben Folds niet alleen een genie vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem en zijn sentiment, hij was ook nog eens in staat om de complete zaal in verschillende lagen te laten zingen bij Army en Not The Same. We zijn nog steeds bezig de rillingen te tellen die we toen voelden. Het worden er nog meer wanneer we de setlist teruglezen. Twee jaar later zagen we Ben Folds in Paradiso, want Nederland stond opeens op zijn tourschema. We vonden hem weer overweldigend. Ik zweefde extra hard omdat ik hem die dag had geïnterviewd. Ik had opgemerkt dat zijn platen steeds keuriger klonken, maar Ben zei dat hij juist steeds meer foutjes toeliet. Dat titelloze debuut, waarop mensen schreeuwen en alles in de studio lijkt om te donderen, was volgens Ben tot de milliseconde uitgeschreven. Terwijl alles op die plaat spontaniteit ademt. Ik vond Ben erg interessant. Een jaar later zagen we hem nog een keer in Paradiso, een optreden dat niet lang mocht duren omdat later die avond een andere act was geboekt. Daar is de term heiligschennis nou voor uitgevonden. Op dit moment wachten we op een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Tot die tijd moeten we het even doen met z’n oude platen, dit te grappige nieuwe filmpje, en Perfect Ben Folds (Five). De vriendschap van ons drieën is altijd hecht gebleven. Dat krijg je met zo’n bindmiddel. Norbert Pek”
HIERRR moet je zijn.
“We zaten met z’n drieën te wachten op het vliegtuig naar Londen waar Ben Folds die avond geen optreden gaf. Al jarenlang koesterden we de grote wens om hem een keer live te zien. We leerden elkaar kennen in 1997 op de eerste dag van de introductieweek van onze universiteit. Vanaf dat moment waren we vrienden. We deelden een grote liefde voor muziek. Daar zat al veel overlap bij, maar de Ben Folds Five was de allergrootste gemene deler. Wij begrepen Ben en Ben begreep ons. Veel wat hij schreef had met liefde te maken en dan vooral met liefdesverdriet en het afscheid dat daarbij hoort. Ben zong ‘she’s a brick and I’m drowning slowly’ en wij knikten mee. Mess was een nummer dat ons door treurige momenten heen sleepte, maar net zo goed onderstreepten Army en Steven’s Last Night In Town de euforie en feestelijkheid die we meemaakten. We wilden Magic laten horen aan meisjes die al dan niet onbereikbaar bleken, omdat we de tekst superromantisch vonden en nog niet wisten dat het eigenlijk over de dood ging. We vonden Ben Folds een genie, vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem, zijn sentiment.
Toch had Ben Folds een mankement. Met zijn Ben Folds Five had hij nog in Nederland en de rest van Europa opgetreden, maar sinds zijn eerste soloplaat Rockin’ The Suburbs uit 2001 zette hij geen voet meer aan Europese wal. In de tijd dat ik voor VPRO’s 3VOOR12 werkte, ontstond een online initiatief om Ben Folds naar ons continent te halen. Ik schreef er dit artikel over. In een interview dat ik jaren later met Ben Folds hield voor Nieuwe Revu, bleek dat hij nooit van de petitie had gehoord, maar feit was dat opeens tourdata van hem in Engeland en Duitsland verschenen. We twijfelden geen seconde en kochten met z’n drieën kaarten voor het optreden in de Barbican in London en boekten meteen een EasyJet vlucht: de ene dag heen, de volgende dag terug. Het ging ons alleen maar om Ben. Kort voor het optreden cancelde Ben Folds de hele tour wegens ziekte. Ons restte niets dan rouw. Daar zaten we dus, even later, in de vertrekhal van Schiphol. Muzikanten van o.a. Coparck en Bettie Serveert hadden dezelfde EasyJet-vlucht geboekt en stapten in hetzelfde vliegtuig naar het concert dat Ben Folds niet zou geven.
Een half jaar later kwam het alsnog goed. Ben was beter. Nieuwe tourdata werden gepland en het optreden in de Barbican ging gewoon door. De arenavormige zaal was prachtig, de vloer was van hout en wij zaten in een roes. We vonden Ben Folds niet alleen een genie vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem en zijn sentiment, hij was ook nog eens in staat om de complete zaal in verschillende lagen te laten zingen bij Army en Not The Same. We zijn nog steeds bezig de rillingen te tellen die we toen voelden. Het worden er nog meer wanneer we de setlist teruglezen. Twee jaar later zagen we Ben Folds in Paradiso, want Nederland stond opeens op zijn tourschema. We vonden hem weer overweldigend. Ik zweefde extra hard omdat ik hem die dag had geïnterviewd. Ik had opgemerkt dat zijn platen steeds keuriger klonken, maar Ben zei dat hij juist steeds meer foutjes toeliet. Dat titelloze debuut, waarop mensen schreeuwen en alles in de studio lijkt om te donderen, was volgens Ben tot de milliseconde uitgeschreven. Terwijl alles op die plaat spontaniteit ademt. Ik vond Ben erg interessant. Een jaar later zagen we hem nog een keer in Paradiso, een optreden dat niet lang mocht duren omdat later die avond een andere act was geboekt. Daar is de term heiligschennis nou voor uitgevonden. Op dit moment wachten we op een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Tot die tijd moeten we het even doen met z’n oude platen, dit te grappige nieuwe filmpje, en Perfect Ben Folds (Five). De vriendschap van ons drieën is altijd hecht gebleven. Dat krijg je met zo’n bindmiddel. Norbert Pek”
26 april 2010
25 april 2010
24 april 2010
As Seen on TV - a tribute to doing it wrong
Hilarisch: Een compilatie van al die momenten vóór dat de AMAZING Tel Sell-esque producten in de levens van deze mensen kwamen.
Via Klaas D.
Via Klaas D.
23 april 2010
22 april 2010
21 april 2010
20 april 2010
19 april 2010
18 april 2010
Perfect getimed: re-up Perfect IJsland (door Atze de Vrieze)
Atze de Vrieze ( @atzedevrieze) maakte een reis naar IJsland, kwam geïnspireerd terug en compileerde vervolgens Perfect Iceland (vanaf nu is het ook: "gelukkig hebben we de compi nog"). Dat het landschap het oog kietelt, dat wisten we natuurlijk al...maar de muziek is eveneens oorstrelend (en gaat verder dan Sigur Ros alleen), maar goed, dat kan Atze beter zelf vertellen:
"Serieus, introvert, een beetje raadselachtig, maar vooral eigenzinnig. Dat zijn de tags die horen bij de vermaarde IJslandse muziekscène. Wie, zoals ik, twee weken door het land reist, snapt wel waar dat vandaan komt. IJslanders zijn gewend aan ruimte en isolatie, aan extreme weersomstandigheden, aan de grandeur van de natuur. Het is maar net hoe je daar op reageert. Je kunt een teruggetrokken schapenboer worden, maar ook muzikant.
HIER voor PC en Mac
Perfect Iceland focust op de belangrijkste muziek van de laatste jaren. Het mooiste is: echt veel moeite hoef je niet te doen om die te vinden. De winkels in Reykjavik liggen er vol mee. In platenzaken moet je zoeken naar de niet-IJslandse muziek. Dat was altijd al zo, maar met de val van de kroon kan het muziektoerisme in het land alleen maar toenemen. Het typeert het land en zijn muziekscene dat platenzaken vol fluisterpop, klassieke muziek, kabbelende elektronica en speelse folk behoren tot de grootste trekpleisters van de hoofdstad. Een bloemlezing.
"Serieus, introvert, een beetje raadselachtig, maar vooral eigenzinnig. Dat zijn de tags die horen bij de vermaarde IJslandse muziekscène. Wie, zoals ik, twee weken door het land reist, snapt wel waar dat vandaan komt. IJslanders zijn gewend aan ruimte en isolatie, aan extreme weersomstandigheden, aan de grandeur van de natuur. Het is maar net hoe je daar op reageert. Je kunt een teruggetrokken schapenboer worden, maar ook muzikant.
HIER voor PC en Mac
Perfect Iceland focust op de belangrijkste muziek van de laatste jaren. Het mooiste is: echt veel moeite hoef je niet te doen om die te vinden. De winkels in Reykjavik liggen er vol mee. In platenzaken moet je zoeken naar de niet-IJslandse muziek. Dat was altijd al zo, maar met de val van de kroon kan het muziektoerisme in het land alleen maar toenemen. Het typeert het land en zijn muziekscene dat platenzaken vol fluisterpop, klassieke muziek, kabbelende elektronica en speelse folk behoren tot de grootste trekpleisters van de hoofdstad. Een bloemlezing.
17 april 2010
Nike Music Shoe
Starring Hafina, DJ duo uit Tokyo.
Alleen die eindtitel is een typisch gevalletje van 'that took the magic out of that one'.
Alleen die eindtitel is een typisch gevalletje van 'that took the magic out of that one'.
16 april 2010
15 april 2010
14 april 2010
Over neus op de feiten gesproken: een drankrekening van 73000 dollaren om rijden met alcohol aan te pakken
Via Ralph, die nooit een parkeerplek kan vinden in de stad en dus altijd nuchter naar huis rijdt.
13 april 2010
Perfect Yacht Rock door The Boys of Summer (feel the raw power of smooth music)
Om een lang verhaal kort te houden: 23 x guilty pleasures door
The Boys Of Summer.
HIER vind je 'm! (voor Mac & PC)
Om een kort verhaal weer lang te maken:
In de jaren zeventig werden de hitlijsten gedomineerd door muziek zo smooth, dat een donzen deken nog aanvoelde als een spijkerbed. Artiesten als The Doobie Brothers, Kenny Loggins en Steely Dan creëerden de soundtrack voor een oneindige zomer, autoritjes over de boulevard en de allereerste kus.
The Boys Of Summer brengen een ode aan de YACHT ROCK en draaien de smoothest tunes van de jaren zeventig en tachtig, met een enkele uitstap naar de jaren negentig. DJ's Smooth Operator, Miami Tice en New nemen je mee op een boottocht naar een wereld met azuurblauwe zeeën, smetteloos witte Hugo Boss pakken, pastelkleurige T-shirts, wit gesuikerde glazenranden en Luxaflex die permanent strepen op de muur trekken.
Deze Perfect is er voor iedereen die de botersofte avonden van The Boys moeten missen (of als voorpret/napret, natuurlijk)
HIER vind je 'm! (voor Mac & PC).
Verder 'schuldig' genieten kan met de gelijknamige online comedy Yacht Rock, over het leven van deze soft rock sterren uit de jaren 70 en 80.
The Boys Of Summer.
HIER vind je 'm! (voor Mac & PC)
Om een kort verhaal weer lang te maken:
In de jaren zeventig werden de hitlijsten gedomineerd door muziek zo smooth, dat een donzen deken nog aanvoelde als een spijkerbed. Artiesten als The Doobie Brothers, Kenny Loggins en Steely Dan creëerden de soundtrack voor een oneindige zomer, autoritjes over de boulevard en de allereerste kus.
The Boys Of Summer brengen een ode aan de YACHT ROCK en draaien de smoothest tunes van de jaren zeventig en tachtig, met een enkele uitstap naar de jaren negentig. DJ's Smooth Operator, Miami Tice en New nemen je mee op een boottocht naar een wereld met azuurblauwe zeeën, smetteloos witte Hugo Boss pakken, pastelkleurige T-shirts, wit gesuikerde glazenranden en Luxaflex die permanent strepen op de muur trekken.
Deze Perfect is er voor iedereen die de botersofte avonden van The Boys moeten missen (of als voorpret/napret, natuurlijk)
HIER vind je 'm! (voor Mac & PC).
Verder 'schuldig' genieten kan met de gelijknamige online comedy Yacht Rock, over het leven van deze soft rock sterren uit de jaren 70 en 80.