And now for something completely different, part one: Perfect John Reis

HIERRRR!



John Reis is heden ten dage een bareigenaar in San Diego, runt een label Swami Records, en tourt nog af en toe met The Night Marchers.

Toen hij op het hoogtepunt van zijn bescheidden roem werd geïnterviewd en de vraag was waar hij zichzelf zag over 20 jaar zag, antwoordde hij: "You know that band Dead Moon? Playing for the same 50 people every night." Diezelfde week speelde hij bij Top of The Pops met zijn toenmalige band Rocket From The Crypt en kwam net terug of ging net op tour als support van The Foo Fighters. Maar hij maakte zich geen enkele illusie. Althans zo leek het. Toch scoorde hij tot twee keer een deal bij major label Interscope. Eerst, op zeer jonge leeftijd, met Drive Like Jehu. Een band die emo was voordat de NME de term aan het grote publiek introduceerde. En later met die Rocket From The Crypt dus. Een band die bij aanvang zichzelf had beloofd nooit op een podium op te treden en uitgroeide tot een band waarvan mensen dachten dat het een grap was. Blousjes, dansjes, gekamde haren, blazers. Het was bloedserieus.

Na Rocket speelde Reis onder andere in het poppie, Ramones-achtige The Sultans en daarna in het veelgeprezen Hot Snakes. Daarin speelde hij een volkomen ondergeschikte rol naast zijn oude maatje waar hij ooit Drive Like Jehu mee begonnen was. (Hot Snakes rekenden overigens de Nederlandse punkband Ivy Green tot een van hun belangrijkste
invloeden.) Onlangs speelden The Night Marchers, de meest recente band van Reis, in Amsterdam en zijn belofte was uitgekomen; Er waren 50 mensen.

Online staat een artikeltje over een band van hem die uiteindelijk nooit het daglicht heeft gezien, maar het beschrijft perfect deze compilatie. "The sound is a combination of everything I've been a part of dating back to my prepubescent days in Pitchfork. Similar to Hot Snakes but not as sinister yet still maintaining some of the drama and subsonic boom. Akin to the rockin' fun of RFTC but without the same kind of riffery. Like the Sultans but not as straightforward yet still maintaining the sense of melody and pop of the 2nd record. Occassional nods to the Flamin' Groovies, Real Kids, Byrds, boogie rock era Status Quo, Bo Diddley, Chess Records in general, Wipers, Michael Yonkers and Shuggie Otis are evident to me."



Compilatie: Niels Post & Marcel A. Wiebenga
Tekst: Niels Post