HIER moet je zijn voor de download!
HIER voor de lijst in Spotify.
"Na een Perfect Seattle moet er een vervolg komen. Wat is dan beter om een compilatie te maken van ÈÈn van Seattle's grootste bands die is voortgekomen uit het grunge-tijdperk, Pearl Jam.
9 Studio-albums en talloze live-registraties later is deze band rondom Eddie Vedder nog altijd een rots in de rockbranding. Noem het geen grunge meer, dan nog liever classic rock. Wat trouwens geen schande is, hun debuut Ten is tenslotte alweer uit 1991, bijna 20 jaar oud! Deze compilatie probeert een breder beeld van de band te schetsen. Niet alleen de stadionrockers Alive, Jeremy en Black (die expres zijn gepasseerd in deze lijst) maar juist weer die iets andere nummers. Die net even een ander gevoel wegzetten, je op het verkeerde been zetten. Of je wenkbrauwen doen rijzen, "doen ze dat ook?". Deze Perfect is tevens een ideale setlist voor een Pearl Jam concert. Groot voordeel met hun catalogus, elk concert is weer een verrassing. Tijdens de tour in 2009 in de USA speelde ze op 33 concerten 150 verschillende nummers. 27 juni staan ze in het Goffertpark in Nijmegen en de setlists van de huidige USA tour doet me hopen op weer wat fraaie verrassingen.
Een van de traditionele openers van hun liveshows is de sluiter van Ten: Release. Met die typische Eddie-uithalen en prachtige zin "I'll ride the wave where it takes me". Gevolgd door In My Tree van het album No Code. De drums van Jack Irons stuwen het nummer door en zit tekstueel vol fraaie pareltjes. Hoogtepunt van het nummer zit na de break op 2 minuten met de gitaar van Stone Gossard die achter de teksten van Eddie doorduwen.
Het akoestische Elderly Woman behind the Counter in Small Town (VS.) heeft in elke live-versie het uitbundige Hello! van het publiek, de studioversie is heerlijk ingetogen en klein, zoals het stadje is wat wordt beschreven. Veel nummers van Pearl Jam gaan over escapisme en hebben door de jaren heen veel met auto's te maken. Rearviewmirror is het ultieme nummer in dat genre. De basriff die het nummer aftelt, het stuwende ritme van Stone Gossard en het live uitgesponnen middenstuk. Weetje: aan het einde van het nummer hoor je (toenmalig) drummer Dave Abbruzzese zijn drumstokken tegen de muur gooien uit pure agressie over de hardheid van het nummer.
Meteen doorbeuken naar een nummer uit het pre-Pearl Jam tijdperk. Sonic Reducer is een Dead Boys cover en uitgebracht door Bad Radio, de band van Vedder voor hij bij Pearl Jam kwam. Veel gespeeld op liveshows, maar zonder de boer in het midden van de studioversie. Lukin' heeft als kortste nummer een leuke connectie met Utrecht. Het nummer gaat over het huis van Matt Lukin, bassist van The Melvins en Mudhoney. Matt is tegenwoordig niet meer actief als muzikant, maar hij woont nog steeds in seattle met zijn vrouw Manon, die hij in Utrechts Tivoli heeft ontmoet op tournee met Mudhoney.
Supersonic is het enige nummer van het verder prima album Backspacer wat lekker doorvliegt, het rockerige gevoel heeft. "I wanna live my life with the volume full"
Dat volle volume zat er altijd al in bij de Singles-klassieker State of Love and Trust. Een stevige track met teksten die alle kanten op gaan. Wederom een vaste gast bij live concerten.
Van Yield komt In Hiding. Yield is naar mijn mening het beste album wat Pearl Jam heeft gemaakt. In Hiding verhaalt wederom over escapisme, het even weghouden van de wereld om opnieuw te beginnen. De muziek hangt tussen een ballad en een rocknummer. Het klopt allemaal in de combinatie van tekst en melodie. Eveneens van Yield is het ultieme Pearl Jam nummer Given to Fly. Alles klopt in dit nummer. De tekst, de gitaar, de rif, de bas/drum combo. Als er één nummer is wat Pearl Jam definieert, dan is het Given to Fly. Geschreven door gitarist Mike McCready die het nummer zelf beschrijft als "a wave in an ocean: It starts out slow and then it gets a little larger and a little large and then it breaks and then it comes down again".
Betterman (Vitalogy) is een van de meest succesvolle nummers. Acht weken in de Billboard charts zonder ooit als single te zijn uitgebracht. Het nummer is uit het Bad Radio tijdperk van Eddie Vedder, ver voor Pearl Jam. Voor de liefhebbers, ik heb nog een oude demoversie Ën een houseremix van het nummer. En voor je dit nummer opdraagt aan de liefde van je leven, luister eerst even goed naar de tekst.
Half Full van het album Riot Act is een bluesy riff, geschreven door bassist Jeff Ament. In de studio wat kaal, maar live komt het echt naar voren. Een wat pessimistische kijk op de wereld, maar uiteindelijk laat Mr. Vedder zien dat het glas ook half vol kan zijn.
Low Light (Wederom Yield) is een rustpuntje op het album. Een meedeinende groove, samenzangetjes en de combinatie orgel en drum maken het een apart nummer in hun catalogus. All or None (Riot Act) blinkt ook niet uit in positivisme met de openingszin "It's a hopeless situation" waarna zijn eigen wereld en die om hem heen in extremen wordt uitgelegd. Maar een fraai nummer wat de breedte van de band laat zien en dus hier thuishoort.
Man of the Hour is speciaal geschreven voor en gebaseerd op de film Big Fish van Tim Burton, over de belangrijke mannen in ieders leven. Een van de fraaiere ballads met de kenmerkende stem van Eddie. Later zou hij met de soundtrack Into the Wild een vergelijkbaar solo-meesterwerk afleveren.
Soon forget (Binaural) rockt de ukelele. Omdat het kan. Zelfs live. Juist het simpele instrument maakt de tekst zo krachtiger. Doet het altijd goed als opener van de eerste encore bij hun concerten.
Thumbing my Way is één van de meer krachtige nummers tekstueel gezien op het verder tegenvallende Riot Act. Het nummer kun je zien als de rustige tegenhanger van Rearviewmirror. Wederom referenties naar "op weg zijn", ontsnapping, weg van wat was. "All the rusted signs we ignore throughout our lives, choosing the shiny ones instead"
Parting Ways past naadloos bij de vorige track. Slechts zeven zinnen gezongen uit het perspectief van de man en de vrouw. De cello en sitar passen prachtig in het nummer en maken het een bombastische sluiter van het Binaural album.
Hard to Imagine is een apart geval. Ik hoorde het nummer op een bootleg-tape ergens in 1993 en kon het moeilijk thuisbrengen in wat er toen van ze was uitgebracht. Beginnend als een ballad maar na de break een typisch concertnummer met het hypnotiserende "Things were different then, all is different now".
I Got Id is voortgekomen uit een samenwerking met Neil Young. Uit de tijd van het ultieme sterrendom voor de band en hoe ze er niet mee om kunnen gaan. De solo's en leadguitar van Ome Neil zijn duidelijk te horen onder de twijfelende en vragende teksten van Ed.
All those Yesterdays is de Beatles-esque sluiter van Yield. De tuba, de koortjes, de intro naar het einde met "You got time to escape" maken het een waardige afsluiter van het album.
Zoals elk concert van Pearl Jam twee encores heeft, deze Perfect dus ook. Wat is dan beter dan weer even terug te gaan naar het Singles-tijdperk met Breath. Zoals zoveel nummers niet altijd even goed te verstaan en te begrijpen, maar zinnen als "If I knew where it was I would take you there, there's much more than this" laten je voelen dat dit nummer klopt voor je.
Eddie Vedder is een groot fan van de Who, dus een Perfect Pearl Jam is niet compleet zonder een liveversie van Baba O'Reily. Live, want ze hebben het nummer nooit als cover in de studio opgenomen. Deze versie is van het Reading festival in 2006. Als u een van de andere 109 live-versies wilt horen van dit nummer, mail me maar.
Vrijwel elk concert eindigt met de b-side Yellow Ledbetter. Tot op de dag van vandaag weet nog steeds niemand wat nu de exacte tekst is, inclusief Eddie zelf. Maar dat is niet erg. Het nummer laat Mike McCready glorieus soleren op zijn Stratocaster met duidelijke referenties naar Jimi Hendrix' Little Wing. En zo zijn we weer full circle. Seattle's Jimi Hendrix in deze Perfect Pearl Jam. Mooi toch."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten