30 september 2010
29 september 2010
28 september 2010
Turn 'm on to turn 'm on: Chris Haines' lichtschakelaar
Niet gelijk rare praatjes gaan houden...zachtjes blazen schijnt voldoende te zijn om het licht te laten schijnen. Of een lief boertje? Kijk maar even.
Perfect Flying Gram (according to clemens rikken, @clemensrikken)
Clemens is fotograaf. En fan van Gram Parsons en The Flying Burrito Brothers. Zowel Gram als de band waar hij onderdeel van was, TFBB dus, hebben nogal wat betekend voor de ontwikkeling van muziek. Voor de countryrock in het bijzonder, of zoals Gram het noemde 'cosmic American music'. Maar ook de band The Byrds (waar Flying Burrito-leden Gram P en Chris Hillman lid van waren in de Sixties) was nogal invloedrijk (The Beatles werden 'Byrd-watchers genoemd, niet voor niks).
Enjoy!
HIERRR moet je zijn...
Enjoy!
HIERRR moet je zijn...
Lekker analoog: de schuimprinter
Niet nieuw misschien, maar wij kenden 'm nog niet in ieder geval.
via @henneaux
via @henneaux
27 september 2010
Dictaphone Parcel
Briljante animatie gebaseerd op de geluidsopnames van een postbezorging tussen London en Helsinki.
Dictaphone Parcel from Lauri Warsta on Vimeo.
26 september 2010
Briljant leeslamp concept
Ik gebruik nu m'n e-reader als lampje als ik een boek lees in bed. Met deze lamp gaat dat zeker veranderen.
Concept: by Jun Yasumoto, Alban Le Henry, Olivier Pigasse and Vincent Vandenbrouck.
Via.http://thedailywh.at/post/143750123/lamp-design-concept-of-the-day-reading-lamp-by
Concept: by Jun Yasumoto, Alban Le Henry, Olivier Pigasse and Vincent Vandenbrouck.
Via.http://thedailywh.at/post/143750123/lamp-design-concept-of-the-day-reading-lamp-by
24 september 2010
Perfect Van 2 (according to Basyl de Groot)...Spotify Only!
Basyl 'Wel op Facebook, niet op Twitter' de Groot is muzieksamensteller bij 3FM. Niet de minste dus om de handschoen op te pakken en Erwin Wijman van repliek te dienen. Erwin maakte afgelopen dinsdag Perfect Van. Basyl komt nu met zijn versie/visie op Van Morrison, Perfect Van 2. En alléén op Spotify! Onder het artwork nog wat Van-achtergrond, geschreven door Basyl.
HIER is die link, naar Perfect Van 2.
Enjoy.
"1 And It Stoned Me
Wil je weten of je Van Morrison uberhaupt interessant vindt? Dit nummer opzetten.
Als je niet vanaf de eerste snik geraakt wordt, mag je de rest van deze playlist overslaan..
2 Caravan
Ook zo'n plaat die begint en meteen raak is (als je er nog bent..)
3 Wild Night
4 Moondance
5 Crazy Face
Kom ik zelden tegen in Van Morrison-lijstjes maar f*ck wat mooi!
6 Gloria (Them)
7 Domino
8 The Way Young Lovers Do
Eerlijk gezegd ontdekt via Maria Mckee, die een goede cover deed op haar album You Gotta Sin To Get Saved (ook leuk!)
9 Jackie Wilson Said
Nee, niet ontdekt via Dexy's Midnight Runners..
10 Crazy Love
11 Brand New Day
12 Brown Eyed Girl
13 Baby Please Don't Go (Them)
Alleen 's nachts:
14 Warm Love
15 Tupelo Honey
16 You're My Woman
17 Did Ye Get Healed
18 Fair Play
Recentelijk ontdekt op de "vergeten klassieker" Veedon Fleece. Eigenlijk helemaal niet zo'n klassieker maar wel vergeten. En best mooi". - Basyl de Groot
HIER is die link, naar Perfect Van 2.
Enjoy.
"1 And It Stoned Me
Wil je weten of je Van Morrison uberhaupt interessant vindt? Dit nummer opzetten.
Als je niet vanaf de eerste snik geraakt wordt, mag je de rest van deze playlist overslaan..
2 Caravan
Ook zo'n plaat die begint en meteen raak is (als je er nog bent..)
3 Wild Night
4 Moondance
5 Crazy Face
Kom ik zelden tegen in Van Morrison-lijstjes maar f*ck wat mooi!
6 Gloria (Them)
7 Domino
8 The Way Young Lovers Do
Eerlijk gezegd ontdekt via Maria Mckee, die een goede cover deed op haar album You Gotta Sin To Get Saved (ook leuk!)
9 Jackie Wilson Said
Nee, niet ontdekt via Dexy's Midnight Runners..
10 Crazy Love
11 Brand New Day
12 Brown Eyed Girl
13 Baby Please Don't Go (Them)
Alleen 's nachts:
14 Warm Love
15 Tupelo Honey
16 You're My Woman
17 Did Ye Get Healed
18 Fair Play
Recentelijk ontdekt op de "vergeten klassieker" Veedon Fleece. Eigenlijk helemaal niet zo'n klassieker maar wel vergeten. En best mooi". - Basyl de Groot
Lang leve het lijk!
Ach. Het goedbezochte Ads of the World. Met z'n internationale netwerk van reaguurders, de 'ALREADYDONE!'-roepers, z'n fake Braziliaanse print uitingen en...z'n fantastische, rechtvaardige maandelijkse awards :-)
We kregen met DEZE online promotie-campagne rondom Elizabeth George's nieuwe boek Lichaam van de Dood (opdrachtgever: AW Bruna) het brons uitgereikt in de categorie 'Best Online'. Lange leve het lijk dus!
We kregen met DEZE online promotie-campagne rondom Elizabeth George's nieuwe boek Lichaam van de Dood (opdrachtgever: AW Bruna) het brons uitgereikt in de categorie 'Best Online'. Lange leve het lijk dus!
23 september 2010
Kickt Diesel de Reebok Beerbelly's ass?
(Reebok uit 2006)
Diesel Kicks Ass via @pijnacker, by the way
22 september 2010
21 september 2010
Russisch huisvlijt transforms into een te gekke korte film
Transformers from repey815 on Vimeo.
De maker, Alex Semenov:My new video experiment, based on Michael Bay's Transformers, for you and myself)) This short film was shot in 2 hours. Edited in month=) For shooting I used my new camera Canon 550D (+ kit lens 18-55mm + 50mm 1.8) and a little bit my friend's camera Nikon D5000 (+ kit lens 18-55mm). Thanks for Watching.
Perfect Van (according to Erwin Wijman, @erwinwijman)
Erwin Wijman zat er al een tijd op te broeden: het beste van Van Morrison samenbrengen in een overzichtelijke Perfect. Overzichtelijk als in '15 nummers'. Monnikenwerk dus. Een slachting van darlings moet het zijn geweest bij 'm thuis. Logisch ook dat het enige tijd duurde. Maar ja, dan die opener. Die opent je oor, je hart en je weet gelijk 'it's allright'... Onder het artwork Erwin's track-by-track-fly by.
Enjoy!
HIER moet je zijn voor de download.
1. It’s Allright
Maar meteen het beste nummer – yes, we do peak early. Maar serieus. Dit nummer, opgenomen in 1967 (VM was 21), vat de muziek van de hele jaren zestig samen in vijf minuten. De eeuwige vraag Beatles of Stones is in één klap overbodig geworden. Van Morrison verenigt alles in zich: pop, jazz, rock, soul, blues, ook funk, gospel, you name it. Ja, ook de vierkwartsmaat van She Loves You. Wie niet in huilen uitbarst bij zijn wanhopig uitgeroepen ‘How Can I Tell You That I Love You’ op 3’25 is minstens zo ongevoelig voor de menselijke liefde als Hans Landa uit Inglourious Basterds.
2. Brown Eyed Girl
Zijn eerste (en grootste?) Top 40-hit, uit 1967. De eerste hit ook uit zijn heel kortstondige (drie dagen in New York, liedjes opnemen liedjes opnemen liedjes opnemen) maar bepalende samenwerking met de Amerikaanse producer Bert Berns voor diens platenlabel Bang. Twijfelde of ik het zou opnemen, het is té bekend, maar het is met 3 minuten precies op Sha-la-la-la-single-lengte.
3. The Story of Them Parts 1 & 2
Even twee jaar terug in de tijd. Het nummer begint als Du van Peter Maffay. Dan denk je naar een andere smartlapzanger te luisteren: Mick Jagger. Maar dit is een hele jonge Van die zijn Them-periode (1964-1966) samenbalt in een met 7’21 niks te lang verhaal: ‘But the management had had complaints/About some cats with long long hair’. Alleen al dat plingelende gitaartje na een halve minuut. Dat orgeltje. Pure poëzie: ‘Sweet sweat and the misty misty atmosphere/Gimme another drink of beer baby’. De dictie, de timing, de herhalingen van woorden en syllaben waar ook de latere VM patent op heeft, het is allemaal heel bijzonder.
4. Astral Weeks
De hoogtepunten in deze Perfect zitten echt vroeg (grapje, het zijn allemaal hoogtepunten). Astral Weeks is het openingsnummer van de gelijknamige LP uit 1968, door de kenners algemeen beschouwd als VM’s beste plaat.
5. The Way Young Lovers Do
Dus nog een tweede nummer van superplaat Astral Weeks. Weer een 3-minuten-single, die 25 jaar later overigens weergaloos gecoverd werd door Jeff Buckley, die het nummer in Van Morrison-style (veel doo-doo-doo) wist op te rekken tot dik 10 minuten.
6. Moondance
His band and the street choir uit 1970 en Tupelo honey uit 1971, een soort twee-eenheid, zijn ook weer briljante platen maar Moondance (ook 1970) is nog verleidelijker om een nummer van op te nemen. Moondance zelf, elegant, jazzy met Jethro Tull-fluitje en een prachtige goudvis-improvisatie op 4’10.
7. Caravan
Nog een nummer van Moondance, maar dan in de onnavolgbare live-versie van het live-album It’s Too Late To Stop Now uit 1973. Die is twee keer zo lang als de albumversie, maar deze karavaan kan wat mij betreft eeuwig verder trekken.
8. Listen to the Lion
Het is erg verleidelijk om nog veel meer nummer van de live-lp It’s Too Late To Stop Now uit 1973 op te nemen. Van begin tot eind is dit album meeslepend, dwingend, betoverend. Begeleidingsband The Caledonia Soul Orchestra, met blazers en violen, klinkt als The Band op The Last Waltz (1976) in het kwadraat. Het is meer soul dan pop of rock-’n-roll. Listen to the Lion in deze uitvoering is misschien wel het allerallerbeste nummer dat VM ooit heeft opgenomen – voor deze negen minuten ruil ik het hele oeuvre van Coldplay of U2 in. Het nummer komt oorspronkelijk van de plaat Saint Dominic’s Preview uit 1972.
9. Wild Children
Toch nog eentje van It’s Too Late To Stop Now (het is nu toch te laat om ermee te stoppen...). Nummer is afkomstig van de mooie lp Hard Nose the Highway uit 1973. Het liedje begint met: ‘We were the War Children/Born 1945/When all the soldiers came marching home from war/Love looks in their eyes/in their eyes…’ Daarna komen én Tennessee Williams én Rod Steiger én Marlon Brando én James Dean nog langs in dit liedje. Name dropping is sowieso typerend voor Van The Man, die ook graag W.B. Yates en Plato en Rimbaud mag aanhalen.
10. Angeliou
Na 1974 en de topplaat Veedon Fleece (luister zelf) verzandt VM in een writer’s block: zie de veelzeggende albumtitel A period of transition uit 1977. Na Wavelength komt hij glorieus terug met Into the music (1979), waarvan ik het top40-hitje Bright side of the road nog het minste nummer vind. Maar fan-tas-tisch is Angeliou. Niemand kan met zo weinig woorden zo’n mooi liefdesliedje van 7 minuten schrijven en zingen – over Parijs, mei en Angeliou dus.
11. And the healing has begun
12. It’s all in the game
13. You know what they’re writing about
De laatste drie nummers van Into the music lopen in elkaar over en duren samen 18 minuten, maar hier kun je uren naar luisteren. Van op zijn best: schreeuwend, monkelend, fluisterend, temend, zeurend en alles natuurlijk over de liefde.
14. Raglan Road
Tja. Dan de jaren ’80. Er volgden nog wel mooie Van-platen, zoals
Beautiful vision, het hele sfeervolle Inarticulate speech of the heart (Rave on John Donne), A sense of wonder en No guru, no method, no teacher in 1986. Maar dan Poetic champions compose uit 1987, wat viel dat tegen zeg. Een instrumentaaltje als Celtic Excavation is aardig, maar verder is het typisch dat softe jaren ’80-gezemel van #Sade #PhilCollins #GeorgeMichael. Toen kwam, in 1987, de plaat die de Ierse bard (cliché!) samen met de Ierse folkgroep The Chieftains maakte, met de toepasselijke naam Irish Heartbeat. Die is meer dan grandioos. Prijsnummer is Raglan Road, een traditional die door honderden is gecovered maar altijd uitmondt in gekweel – zelfs bij Sinead O'Connor en zeker bij Mark Knopfler. Niet zo bij Van met zijn heel eigen dictie, die Conny Stuart en Frank Sinatra in de schaduw zet.
15. On Hyndford Street
De latere Van Morrison is een socio- of psychomusicologisch raadsel. Op Too long in exile (1993) staat nog een heel aardige cover van Moody's Mood for Love maar als je dan tien jaar later de versie daarvan van Amy Winehouse hoort (op Frank), weet je dat Van’s dagen geteld zijn. Op de dubbelaar (altijd een heerlijk dj-woord) Hymns to the silence uit 1991 (featuring Candy Dulfer) staan zeker een paar memorabele nummers, waaronder het titelnummer, Take me Back en één prachtig nummer in de oude, beetje mopperige mompelende narrige maar meeslepende parlando VM-stijl: On Hyndford Street. Nostalgie die je zelfs in de Jordaan niet meer aantreft, over toen je ’s avonds laat nog naar Radio Luxembourg luisterde. Naar ‘Debussy on the third programme’. Naar Sunday Six Bells. ‘The days before rock-‘n-roll.’ De dagen voor een 18-jarige zanger aantrad die de jaren zestig definitief veranderde met Gloria en dozijnen minder bekende liedjes en lp’s die tot de beste uit de popgeschiedenis horen. Tot 1979. Toen was de betovering verbroken.
Enjoy!
HIER moet je zijn voor de download.
1. It’s Allright
Maar meteen het beste nummer – yes, we do peak early. Maar serieus. Dit nummer, opgenomen in 1967 (VM was 21), vat de muziek van de hele jaren zestig samen in vijf minuten. De eeuwige vraag Beatles of Stones is in één klap overbodig geworden. Van Morrison verenigt alles in zich: pop, jazz, rock, soul, blues, ook funk, gospel, you name it. Ja, ook de vierkwartsmaat van She Loves You. Wie niet in huilen uitbarst bij zijn wanhopig uitgeroepen ‘How Can I Tell You That I Love You’ op 3’25 is minstens zo ongevoelig voor de menselijke liefde als Hans Landa uit Inglourious Basterds.
2. Brown Eyed Girl
Zijn eerste (en grootste?) Top 40-hit, uit 1967. De eerste hit ook uit zijn heel kortstondige (drie dagen in New York, liedjes opnemen liedjes opnemen liedjes opnemen) maar bepalende samenwerking met de Amerikaanse producer Bert Berns voor diens platenlabel Bang. Twijfelde of ik het zou opnemen, het is té bekend, maar het is met 3 minuten precies op Sha-la-la-la-single-lengte.
3. The Story of Them Parts 1 & 2
Even twee jaar terug in de tijd. Het nummer begint als Du van Peter Maffay. Dan denk je naar een andere smartlapzanger te luisteren: Mick Jagger. Maar dit is een hele jonge Van die zijn Them-periode (1964-1966) samenbalt in een met 7’21 niks te lang verhaal: ‘But the management had had complaints/About some cats with long long hair’. Alleen al dat plingelende gitaartje na een halve minuut. Dat orgeltje. Pure poëzie: ‘Sweet sweat and the misty misty atmosphere/Gimme another drink of beer baby’. De dictie, de timing, de herhalingen van woorden en syllaben waar ook de latere VM patent op heeft, het is allemaal heel bijzonder.
4. Astral Weeks
De hoogtepunten in deze Perfect zitten echt vroeg (grapje, het zijn allemaal hoogtepunten). Astral Weeks is het openingsnummer van de gelijknamige LP uit 1968, door de kenners algemeen beschouwd als VM’s beste plaat.
5. The Way Young Lovers Do
Dus nog een tweede nummer van superplaat Astral Weeks. Weer een 3-minuten-single, die 25 jaar later overigens weergaloos gecoverd werd door Jeff Buckley, die het nummer in Van Morrison-style (veel doo-doo-doo) wist op te rekken tot dik 10 minuten.
6. Moondance
His band and the street choir uit 1970 en Tupelo honey uit 1971, een soort twee-eenheid, zijn ook weer briljante platen maar Moondance (ook 1970) is nog verleidelijker om een nummer van op te nemen. Moondance zelf, elegant, jazzy met Jethro Tull-fluitje en een prachtige goudvis-improvisatie op 4’10.
7. Caravan
Nog een nummer van Moondance, maar dan in de onnavolgbare live-versie van het live-album It’s Too Late To Stop Now uit 1973. Die is twee keer zo lang als de albumversie, maar deze karavaan kan wat mij betreft eeuwig verder trekken.
8. Listen to the Lion
Het is erg verleidelijk om nog veel meer nummer van de live-lp It’s Too Late To Stop Now uit 1973 op te nemen. Van begin tot eind is dit album meeslepend, dwingend, betoverend. Begeleidingsband The Caledonia Soul Orchestra, met blazers en violen, klinkt als The Band op The Last Waltz (1976) in het kwadraat. Het is meer soul dan pop of rock-’n-roll. Listen to the Lion in deze uitvoering is misschien wel het allerallerbeste nummer dat VM ooit heeft opgenomen – voor deze negen minuten ruil ik het hele oeuvre van Coldplay of U2 in. Het nummer komt oorspronkelijk van de plaat Saint Dominic’s Preview uit 1972.
9. Wild Children
Toch nog eentje van It’s Too Late To Stop Now (het is nu toch te laat om ermee te stoppen...). Nummer is afkomstig van de mooie lp Hard Nose the Highway uit 1973. Het liedje begint met: ‘We were the War Children/Born 1945/When all the soldiers came marching home from war/Love looks in their eyes/in their eyes…’ Daarna komen én Tennessee Williams én Rod Steiger én Marlon Brando én James Dean nog langs in dit liedje. Name dropping is sowieso typerend voor Van The Man, die ook graag W.B. Yates en Plato en Rimbaud mag aanhalen.
10. Angeliou
Na 1974 en de topplaat Veedon Fleece (luister zelf) verzandt VM in een writer’s block: zie de veelzeggende albumtitel A period of transition uit 1977. Na Wavelength komt hij glorieus terug met Into the music (1979), waarvan ik het top40-hitje Bright side of the road nog het minste nummer vind. Maar fan-tas-tisch is Angeliou. Niemand kan met zo weinig woorden zo’n mooi liefdesliedje van 7 minuten schrijven en zingen – over Parijs, mei en Angeliou dus.
11. And the healing has begun
12. It’s all in the game
13. You know what they’re writing about
De laatste drie nummers van Into the music lopen in elkaar over en duren samen 18 minuten, maar hier kun je uren naar luisteren. Van op zijn best: schreeuwend, monkelend, fluisterend, temend, zeurend en alles natuurlijk over de liefde.
14. Raglan Road
Tja. Dan de jaren ’80. Er volgden nog wel mooie Van-platen, zoals
Beautiful vision, het hele sfeervolle Inarticulate speech of the heart (Rave on John Donne), A sense of wonder en No guru, no method, no teacher in 1986. Maar dan Poetic champions compose uit 1987, wat viel dat tegen zeg. Een instrumentaaltje als Celtic Excavation is aardig, maar verder is het typisch dat softe jaren ’80-gezemel van #Sade #PhilCollins #GeorgeMichael. Toen kwam, in 1987, de plaat die de Ierse bard (cliché!) samen met de Ierse folkgroep The Chieftains maakte, met de toepasselijke naam Irish Heartbeat. Die is meer dan grandioos. Prijsnummer is Raglan Road, een traditional die door honderden is gecovered maar altijd uitmondt in gekweel – zelfs bij Sinead O'Connor en zeker bij Mark Knopfler. Niet zo bij Van met zijn heel eigen dictie, die Conny Stuart en Frank Sinatra in de schaduw zet.
15. On Hyndford Street
De latere Van Morrison is een socio- of psychomusicologisch raadsel. Op Too long in exile (1993) staat nog een heel aardige cover van Moody's Mood for Love maar als je dan tien jaar later de versie daarvan van Amy Winehouse hoort (op Frank), weet je dat Van’s dagen geteld zijn. Op de dubbelaar (altijd een heerlijk dj-woord) Hymns to the silence uit 1991 (featuring Candy Dulfer) staan zeker een paar memorabele nummers, waaronder het titelnummer, Take me Back en één prachtig nummer in de oude, beetje mopperige mompelende narrige maar meeslepende parlando VM-stijl: On Hyndford Street. Nostalgie die je zelfs in de Jordaan niet meer aantreft, over toen je ’s avonds laat nog naar Radio Luxembourg luisterde. Naar ‘Debussy on the third programme’. Naar Sunday Six Bells. ‘The days before rock-‘n-roll.’ De dagen voor een 18-jarige zanger aantrad die de jaren zestig definitief veranderde met Gloria en dozijnen minder bekende liedjes en lp’s die tot de beste uit de popgeschiedenis horen. Tot 1979. Toen was de betovering verbroken.
20 september 2010
Strontvervelend filmpje van Greenpeace pakt Facebook aan
Maar dat k•tkind heeft natuurlijk wel gelijk, Mark (we weten heus wel dat je onze blog volgt en Nederlands leest). Doe groen, unfriend coal.
Nieuwe Ok Go video spot met de aloude filmwet: if it can't read the script don't use it.
Geen idee wat die gasten voor muziek maken, te druk met het bekijken van hun video's en het bedenken hoe ze het deden (en hoeveelste take het was).
De zingende draad
Vogels op 'draad' vertaald in (blad)muziek.
Via @el_mich
Birds on the Wires from Jarbas Agnelli on Vimeo.
Via @el_mich
Lang zullen ze zuchten: Filles Sourires is jarig!
Het Franse Zuchtmeisjes-blog, Filles Sourires is vijf geworden. 'Sourires' is overigens geen letterlijke vertaling van ‘zuchtmeisjes’, want zuchten is ‘soupir’ in het Frans. Dat klonk Guuzbourg teveel als soep, dus werd het ‘sourires’ (glimlachjes). Om het te vieren hebben Marinus (van A Balladeer) en Flora Dolores voor Filles Sourires een duet opgenomen: 10 Thing To Win You Over (10 Façons De Te Rabaisser). En die kun je als kadootje HIERRR downloaden.
Van harte Guuz.
Van harte Guuz.
19 september 2010
17 september 2010
Het waarneembare heelal is een bol met een doorsnede van 28 miljard lichtjaar die 15 triljard sterren bevat
Het heelal in cijfers. Voor mensen met een dringende behoefte aan acute relativering van dagelijkse 'dingen'. Door Kris Verburg.
16 september 2010
RAWK! Perfect Youth Crew (door Marcel A. Wiebenga, @marcelawiebenga)
Het leuke van de Perfect reeks - na de muziek zelf natuurlijk - zijn de makers die hun verhaal rond die Perfect vertellen, de diversiteit in genres en introductie tot stijlen. Van links naar rechts, bam!, je weet. Vandaag bijvoorbeeld de Perfect Youth Crew van Marcel A. Wiebenga. Een stroming die in een tijd ontstond waarin het bijna wel moest ontstaan (ook al lag dat helemaal niet voor de hand). Muziek die streng maar vooral rechtvaardig is. Maar goed, daar kan Marcel A. Wiebenga véél beter over vertellen.
Enjoy!
HIERRR moet je zijn voor die download.
"A.s. dinsdag 20 September 2010 komt er voor mij, Marcel A. Wiebenga (Man/Nederlands/32 jaar), een puber droom in vervulling. Die dag zal ik de band Youth of Today voor het eerst in mijn leven live gaan aanschouwen.
De band uit de laat jaren '80 doet een aantal reünie concerten en ik ben daarbij. De 16-jarige Marcel A. Wiebenga kan z'n geluk nu al niet op.
Dit Youth of Today concert is de reden voor deze Perfect en niet geheel toevallig de band die volgens Wikipedia als eerste de term "Youth Crew" gebruikte. Youth Crew: "een hardcore / punk sub-genre uit New York die zich onderscheidt door een optimistische, gebroederlijke en enigszins moralistische kijk op het leven."
Wat anders dus dan het zelfdestructieve of louter agressieve wat vaak met
punk, hardcore en harde muziek in het algemeen wordt geassocieerd. Deze bands en tevens de 16-jarige ik, wilde wat veranderen in de wereld en dat begon bij jezelf en met hoe je naar het leven keek. Bands waren doorgaans Straight Edge en zagen af van het gebruik van drugs, dronken geen alcohol, rookte niet en waren vaak vegetariër.
Deze verzameling is een vrij compleet overzicht van de eerste golf van Youth
Crew bands van eind jaren '80. Ik heb de teksten middels een slim app-je
(Get Lyrical) toegevoegd zodat een ieder nog makkelijker de teksten over wereldverbetering, (verloren) vriendschappen, vegetarisme en ander positiefs
uit z'n hoofd kan leren.
20 september dus in de Melkweg Youth of Today. Ik zie jullie graag op het podium
voor een stagedive en een sing-a-long… of misschien toch aan de bar met een
biertje." - Marcel
Enjoy!
HIERRR moet je zijn voor die download.
"A.s. dinsdag 20 September 2010 komt er voor mij, Marcel A. Wiebenga (Man/Nederlands/32 jaar), een puber droom in vervulling. Die dag zal ik de band Youth of Today voor het eerst in mijn leven live gaan aanschouwen.
De band uit de laat jaren '80 doet een aantal reünie concerten en ik ben daarbij. De 16-jarige Marcel A. Wiebenga kan z'n geluk nu al niet op.
Dit Youth of Today concert is de reden voor deze Perfect en niet geheel toevallig de band die volgens Wikipedia als eerste de term "Youth Crew" gebruikte. Youth Crew: "een hardcore / punk sub-genre uit New York die zich onderscheidt door een optimistische, gebroederlijke en enigszins moralistische kijk op het leven."
Wat anders dus dan het zelfdestructieve of louter agressieve wat vaak met
punk, hardcore en harde muziek in het algemeen wordt geassocieerd. Deze bands en tevens de 16-jarige ik, wilde wat veranderen in de wereld en dat begon bij jezelf en met hoe je naar het leven keek. Bands waren doorgaans Straight Edge en zagen af van het gebruik van drugs, dronken geen alcohol, rookte niet en waren vaak vegetariër.
Deze verzameling is een vrij compleet overzicht van de eerste golf van Youth
Crew bands van eind jaren '80. Ik heb de teksten middels een slim app-je
(Get Lyrical) toegevoegd zodat een ieder nog makkelijker de teksten over wereldverbetering, (verloren) vriendschappen, vegetarisme en ander positiefs
uit z'n hoofd kan leren.
20 september dus in de Melkweg Youth of Today. Ik zie jullie graag op het podium
voor een stagedive en een sing-a-long… of misschien toch aan de bar met een
biertje." - Marcel
15 september 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)