BTW: Het Zesde Vlak gaat natuurlijk gewoon door! Enjoy!
Posts tonen met het label Perfect. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Perfect. Alle posts tonen
9 november 2010
Weet je waar je moet zijn: Perfect Alles
Vanaf nu, na de Perfect Autumn III van vandaag natuurlijk, vind je de Perfect compilaties, Sandeman maand-mixes, etc. op een andere plek: Perfect Alles. Ook op Twitter natuurlijk prima te volgen: @perfectalles.
BTW: Het Zesde Vlak gaat natuurlijk gewoon door! Enjoy!
BTW: Het Zesde Vlak gaat natuurlijk gewoon door! Enjoy!
Perfect Autumn III (according to René Noels, @nudels247)
Ooit zong Anita Meyer vol overgave "waai tell me waai tell me waai" en in één klap stond de herfst als muziek-seizoen op de kaart. Nu grijpt René Noels zijn kans om deze gure dagen muzikaal te omlijsten. Zijn Perfect Autumn III is muziek om bij naar buiten te staren en te bedenken: 'het komt nooit meer goed met het weer, maar dat is eigenlijk helemaal niet erg'.
Enjoy!
HIER de download.
HIER zijn seizoensverzachtende Perfect in Spotify.
Enjoy!
HIER de download.
HIER zijn seizoensverzachtende Perfect in Spotify.
5 november 2010
Perfect I Am Kloot (door Allard de Wijkerslooth, @manmetbril)
I Am Kloot speelt morgen in Tivoli. 'Perfect' moment dus voor een Perfect van deze band met liedjes louter groeibriljantjes, stuk voor stuk. Live schijnen ze briljant te zijn (we moeten het helaas morgenavond missen), maar deze compilatie van Allard is minstens zo goed...Onder het artwork een goed verhaal van Allard, maakt het luisteren nóg leuker.
Enjoy!
HIER de download.
HIER Perfect I Am Kloot in Spotify.
"Ik ben geen popjournalist, muzikant of anderzijds muziekprofessional, wel een liefhebber. Perfect Kloot was dan ook echt een genot om samen te stellen. Het maken van zo’n compilatie geeft toch een beetje het High Fidelity gevoel. Ik heb er bewust voor gekozen om alleen nummers te kiezen van de vijf studioalbums; vier nummers van elke plaat. Behalve van het in mijn oren wat mindere album (maar echt geen slechte) “Play Moolah Rouge”
I Am Kloot is een band die ik pas in 2003 ontdekt heb toen hun derde (titelloze) album verscheen: na het horen van het nummer “Proof” was ik verkocht. Sinds “The state I am in” van Belle & Sebastian had een nummer me niet meer zo getroffen.
Veel mensen (lees: het internet) vinden hun debuut “Natural History” nog steeds de beste plaat. Voor mij niet. Natural History is een prachtige CD vol breekbare liedjes en ijzersterke teksten, maar ik blijf trouw aan dat zwarte album met die witte letters uit 2003. Toen dit jaar de nieuwe plaat uitkwam had ik wederom een “Proof” moment: Northern skies is een instant klassieker met een prachtige (zowel muzikale als tekstuele) verwijzing naar een van mijn andere favoriete Engelse liedjesmakers Nick Drake. En daarmee het perfecte openingsnummer voor deze Perfect.
Een tweede “Proof”-moment op Sky at Night was een nieuwe uitvoering van datzelfde Proof. Na lang twijfelen heb ik beide versies in deze compilatie opgenomen. Ik kon gewoonweg niet kiezen.
Deze compilatie bevat voornamelijk de rustige luisterliedjes van I Am Kloot. Niet dat ik de meer uptempo nummer niet mooi vind, maar ik vind de rustige nummers met een zachte drum, een ingetogen bas en een pingelende gitaar gewoonweg mooier. Voor mij is dat wat muziek moet zijn: drums, bas en gitaar.
Morgen speelt Kloot in een van de mooiste clubzalen van Nederland: het Utrechtse Tivoli aan de Oude Gracht. Volgens mij is er geen betere zaal om hun mooie, breekbare en soms wat ingetogen liedjes goed tot hun recht te laten komen. En hopelijk blijven de twee meisjes die tijdens het optreden op Lowlands er de hele tijd doorheen stonden te kwekken dan gewoon weg." - Allard
Enjoy!
HIER de download.
HIER Perfect I Am Kloot in Spotify.
"Ik ben geen popjournalist, muzikant of anderzijds muziekprofessional, wel een liefhebber. Perfect Kloot was dan ook echt een genot om samen te stellen. Het maken van zo’n compilatie geeft toch een beetje het High Fidelity gevoel. Ik heb er bewust voor gekozen om alleen nummers te kiezen van de vijf studioalbums; vier nummers van elke plaat. Behalve van het in mijn oren wat mindere album (maar echt geen slechte) “Play Moolah Rouge”
I Am Kloot is een band die ik pas in 2003 ontdekt heb toen hun derde (titelloze) album verscheen: na het horen van het nummer “Proof” was ik verkocht. Sinds “The state I am in” van Belle & Sebastian had een nummer me niet meer zo getroffen.
Veel mensen (lees: het internet) vinden hun debuut “Natural History” nog steeds de beste plaat. Voor mij niet. Natural History is een prachtige CD vol breekbare liedjes en ijzersterke teksten, maar ik blijf trouw aan dat zwarte album met die witte letters uit 2003. Toen dit jaar de nieuwe plaat uitkwam had ik wederom een “Proof” moment: Northern skies is een instant klassieker met een prachtige (zowel muzikale als tekstuele) verwijzing naar een van mijn andere favoriete Engelse liedjesmakers Nick Drake. En daarmee het perfecte openingsnummer voor deze Perfect.
Een tweede “Proof”-moment op Sky at Night was een nieuwe uitvoering van datzelfde Proof. Na lang twijfelen heb ik beide versies in deze compilatie opgenomen. Ik kon gewoonweg niet kiezen.
Deze compilatie bevat voornamelijk de rustige luisterliedjes van I Am Kloot. Niet dat ik de meer uptempo nummer niet mooi vind, maar ik vind de rustige nummers met een zachte drum, een ingetogen bas en een pingelende gitaar gewoonweg mooier. Voor mij is dat wat muziek moet zijn: drums, bas en gitaar.
Morgen speelt Kloot in een van de mooiste clubzalen van Nederland: het Utrechtse Tivoli aan de Oude Gracht. Volgens mij is er geen betere zaal om hun mooie, breekbare en soms wat ingetogen liedjes goed tot hun recht te laten komen. En hopelijk blijven de twee meisjes die tijdens het optreden op Lowlands er de hele tijd doorheen stonden te kwekken dan gewoon weg." - Allard
2 november 2010
Perfect Kippenvel 4 (according DJ St Paul, @stpauldj)
Er staat 'according to', dat impliceert dat er ook anderen een Perfect Kippenvel zouden kunnen maken. Maar dat is onzin. Alleen St Paul kan een Perfect Kippenvel maken. Dit is geen compilatie meer, dit is een schatkamer.
En dit is 'slechts' een opwarmertje voor 18 en 19 december als hij 'op last van het liedje' toch weer een Weekend Van Het Kippenvel organiseert. Kun je nagaan. Dit weekend belooft ware magie te worden in Tivoli de Helling, de line-up: Maurits Westerik, The Crookes, Pete & The Pirates, Broken Glass Heroes, de Kippenvel Popquiz en Tim Knol. Tot daar, tot dan, dus!
Enjoy (gaat lukken, daar twijfelen we niet aan...)
Onder het artwork by the way tussen twee haakjes de track-by-track fly-by van St. Paul. De man kan draaien én schrijven. :-)
HIER de Spotify link.
HIER de download link naar Perfect Kippenvel 4.
HIER de download met de tracks van de drie eerdere Kippenvellen.
Neil Diamond - Shilo
Iemand die Neil Diamond niet serieus neemt, neemt zichzelf niet serieus. De eerste wet in de psychologie. Niet alleen dat origineel van I'm A Believer nee. Het vroege werk van Neil Diamond is bijna zonder uitzondering Perfect Kippenvel materiaal. Een beter en grootser begin kon ik mij niet wensen.
Big Maybelle - 96 Tears
Het is moeilijk te bevatten hoe zo'n historische dijk van een stem met de tijd nauwelijks meer gehoord wordt. Ze kreeg nooit de credits voor het origineel van Ray Charles' Hit The Road Jack (zie de blazerspartij in That's A Pretty Good Love). Er bestaan twee geweldige compilaties (op Rev-Ola) van haar waar deze cover van Question Mark & The Mysterions dan weer niet opstaat. Pré-Amy.
The Crookes - Backstreet Lover
De gebroeders Oasis roepen heel veel heel vaak heel hard. Maar dit keer heeft Noel gelijk. The Crookes zijn de belofte van Groot-Brittannië. Lang achteraan gezeten en uiteindelijk bevestigd voor de zaterdagavond op het weekend van het kippenvel. Oh, whatever makes you happy...
Talking Heads - I Feel It In My heart
Het klassieke album van een band wil wel eens een vast geroest dogma wezen. Remain In Light is een geweldig album, maar ik zou niet durven kiezen tussen dat album en Fear Of Music of 1977. I Feel It In My Heart is een bonustrack op de onmisbare reissue van het laatst genoemde debuutalbum.
Lykke Li - Possibility
Lykke Li is een van dé nieuwe stemmen uit het afgelopen decennium en Youth Novels een album om van te houden. Dit liedje komt van de Twilight Saga: New Moon Soundtrack en doet ernstig verlangen naar de snel te verschijnen tweede plaat. Hoe koud zouden we het met zijn allen hebben zonder ballades als deze?
Marion Black - Listen Black Brother
Who Knows is de must have pop/ soul nugget van Marion Black. Het nummer betekende de geboorte van het Capsoul label dat ijzersterk gecompileerd is door The Numero Group. Dit is een latere opname voor Prix Records. In de geest van Syl Johnson of Gil Scott Heron. Het bewijs dat vroeger niet alles beter was. Maar mooier.
Teenage Fanclub - Baby Lee
Verrassend mooi en verslavend nieuw liedje van Teenage Fanclub. Het was een lange slopende strijd op leven en dood tussen I Really Need Love van The Bees en dit nummer. Maar The Bees bracht weer een geheel eigen keten van hoogneurotische dilemma's op gang, zoals: waarom dan niet gewoon Listening Man??! Baby Lee dus.
Sugar - If I Can't Change Your Mind
Op mijn zeventiende was ik verliefd. Om haar een kus te kunnen geven moest ik drie kwarier fietsen. Altijd hetzelfde bandje. Op de heenweg Bandwagonesque van Teenage Fanclub (kant A). Op de terugweg Copper Blue van Sugar (kant B). Het hoofd op hol. Onzeker. Maar met een stelregel: If I Can't Change Your Mind Then No One Will.
Damien Jurado - Cloudy Shoes
Geen ingewikkeld compositorisch meesterwerk, maar erg ontroerend in haar eenvoud. Hoorde het voor het eerst in de periode rondom de zelfmoord van Antonie Kamerling. Weet niet in hoeverre een liedje ooit echt van toepassing zal kunnen zijn op zo'n in en in trieste situatie, maar Cloudy Shoes komt een heel eind.
The Animals - I Believe To My Soul
De ultieme blue eyed soul. Een hoogtepunt tijdens mijn set op Lowlands. Climaxen bestaan alleen bij de gratie van rustpunten. I Believe To My Soul zou vaak gesampled worden. Onder andere zeer recent door onze eigen Q4 die er, eierdop nog op de kop, helaas alweer mee gestopt zijn.
The Brothers Curtis - You Make Everything Better
Dit is de meest obscure van het stel. Een origineel exemplaar begint bij 600 dollar. Eén van de gebroeders Curtis is regelmatig op soulblogs te vinden met de vraag of iemand hem misschien kan helpen aan zijn eigen liedje. 'I don't want to achieve immortality through my work. I want to achieve it through not dying' zegt Woody Allen dan.
Oasis - Fade Away
Dit had de compilatie even nodig. Een alfa moment. Nou ze uit elkaar zijn, luister ik het eigenlijk weer meer dan ooit. Deze b kant van Cigarettes & Alcohol blijft mijn favoriet. Het zou iets te maken kunnen heb met de zanglijn die wel erg veel lijkt op mijn eertse zelf gekochte singletje, Freedom van Wham.
Tap Tap - Half Moon Street
Ik heb de aanvoerder van mijn Kippenvel-shortlist Pete & The Pirates, met dank aan Tivoli en het label, uit de studio kunnen trekken voor een eenmalig optreden op het Weekend. Dit is een nieuw liedje van het soloproject van de zanger. Kippenvel op merg en been.
DM Stith - A Soft Seduction
Een zeldzame kunstvorm. De cover die beter is dan het origineel. A Soft Seduction is een mooi liedje van David Byrne uit de late jaren negentig. DM Stith trekt aan het achterste van David's tong en maakt er een adembenemende tragedie van.
Nora Dean - Angie La La (Ay Ay Ay)
Pilooski had een momentum met zijn Dirty Edits en natuurlijk de bewerking van Frankie Valli's Begging, maar echt doorgezet heeft ie niet. Zijn laatste edits vallen allemaal wat tegen of blijven liggen op de tekentafel. De remix van Ay Ay Ay bracht me in ieder geval bij het aanstekelijke en bijzonder exotische origineel.
George McCrae - Look At You
Een Fransman die beter in vorm blijkt, is Jacques Renault. Zijn disco producties vullen menig dansvloer en blijven ook overeind in de huiskamer. Look At You is een hoogtpunt. Toch heb ik ook hier voor het origneel gekozen. Wat kan ik zeggen? The First Cut Is The Deepest!
Lola Kite - Different Story
Nee, dan dit. Alle aandacht ging het afgelopen jaar uit naar Moss en hun prijswinnend tweede album. Volledig terecht. Maar nou is het toch echt tijd voor deze satelliet. Lola Kite. Een negen op de Pitchforksite had hier niet misstaan. Jammer dat ze geen Lola Bear heten dus. Of Lola Chicken. Next years favorites anyhow. Niet voor niks het allereerste liedje dat ik draaide bij Paul de Leeuw.
I Am Kloot - Proof
Elke compilatie kent zijn inkoppers. Je hoeft geen John van Loen te heten om deze erin te knikken. Een blauwdruk voor alle tranentrekkers links van het midden. De open deur die nou eenmaal af en toe ingetrapt moet worden. Omdat iedereen wel eens pijn heeft en je niet altijd maar weer REM op kunt zetten.
Darrell Banks - You Better Go
Dit is toch wel -mag ik dat zeggen ja dat mag ik zeggen- het prijsnummer van de compilatie. Heb de artiest het afgelopen jaar weg gehouden van twitter, facebook, site en radio. Wachtend op het goede moment. Dit moment. De compilatie Darrell Banks Is Here is verplichte kost voor elke soulliefhebber.
James Ray - I've Got My Mind Set On You
The Beatles waren fan en speelden in hun begin dagen regelmatig If You Gotta Make A Fool Of Somebody. George Harrison bleek de grootste fan en had een enorme hit met zijn versie van I've Got My Mind Set On You. James Ray stierf op zijn drieentwintigste zoals hij ook een paar jaar eerder ontdekt was. Zingend en spuitend.
Timi Yuro - What's The Matter Baby
Met de overlevering veelal aangehaald als one hit wonder, maar in haar dagen de favoriete zangeres van zowel Elvis presley als Frank Sinatra. Timi Yuro. Hurt is de klassieker. What's The Matter Baby een van de vele nummers waaraan herinnerd moet worden.
Les Savy Fav - Let's Get Out Of Here
Dit schrijft het Belgische Humo: 'Omdat niets menselijks Les Savy Fav vreemd is, gaan ze één keer flink uit de bocht, maar hun poging om een meezingbare midtemporocker te bedenken bedekken we volgaarne met de mantel der liefde.'
Schrijf dan niks. Het meest poppy statement van Les Savy Fav. Ik krijg er geen genoeg van.
Van Dyke Parks - The Yankee Reaper
Van invloed op carrières varierend van The Beach Boys tot Rufus Wainwright. Zijn eigen werk daar kom ik niet altijd even makkelijk doorheen. Toch loont een zoektocht alleen al voor dit soort liedjes. Het wachten is eigenlijk op de definitieve compilatie. Perfect Van Dyke Parks, iemand?
Phenomenal Handclap Band - Baby
Obscure jaren zestig soul nugget? Nee hoor. Gewoon een club te laat geboren bleke hippies met een vreemd lucky shot. Het album is aardig maar kent verder geen enkel nummer met de statuur van deze track. Bullseye!
Wild Nothing - Chinatown
Dit album komt dan weer wel in aanmerking voor de jaarlijstjes. Voor iedereen die graag naar het plafond staart. Of uit het raam. Of naar de bodem van het zwembad. Dromerig, maar met een focus. Geen zweverij. Enkel mooie liedjes. In de BESTE traditie van The Jesus & Mary Chain tot Belle & Sebastian.
Ricky Nelson - Teenage Idol
Dit was vanaf het prille begin de gedoodverfde afsluiter. Ongekend persoonlijk voor die tijd ook al was het niet door hemzelf geschreven. Eén van de eerste rock 'n roll- lyrics zoals we die nu kennen. Smells Like Teen Spirit is nooit ver weg. Drugs, vrouwen en een vroege dood. De periferie van vele mooie liedjes. Liedjes die levens veranderen. God Only Knows What I'd Be Without Them.
RICKY NELSON - TEENAGE IDOL
Geüpload door Francis-Albert. -
En dit is 'slechts' een opwarmertje voor 18 en 19 december als hij 'op last van het liedje' toch weer een Weekend Van Het Kippenvel organiseert. Kun je nagaan. Dit weekend belooft ware magie te worden in Tivoli de Helling, de line-up: Maurits Westerik, The Crookes, Pete & The Pirates, Broken Glass Heroes, de Kippenvel Popquiz en Tim Knol. Tot daar, tot dan, dus!
Enjoy (gaat lukken, daar twijfelen we niet aan...)
Onder het artwork by the way tussen twee haakjes de track-by-track fly-by van St. Paul. De man kan draaien én schrijven. :-)
HIER de Spotify link.
HIER de download link naar Perfect Kippenvel 4.
HIER de download met de tracks van de drie eerdere Kippenvellen.
Neil Diamond - Shilo
Iemand die Neil Diamond niet serieus neemt, neemt zichzelf niet serieus. De eerste wet in de psychologie. Niet alleen dat origineel van I'm A Believer nee. Het vroege werk van Neil Diamond is bijna zonder uitzondering Perfect Kippenvel materiaal. Een beter en grootser begin kon ik mij niet wensen.
Big Maybelle - 96 Tears
Het is moeilijk te bevatten hoe zo'n historische dijk van een stem met de tijd nauwelijks meer gehoord wordt. Ze kreeg nooit de credits voor het origineel van Ray Charles' Hit The Road Jack (zie de blazerspartij in That's A Pretty Good Love). Er bestaan twee geweldige compilaties (op Rev-Ola) van haar waar deze cover van Question Mark & The Mysterions dan weer niet opstaat. Pré-Amy.
The Crookes - Backstreet Lover
De gebroeders Oasis roepen heel veel heel vaak heel hard. Maar dit keer heeft Noel gelijk. The Crookes zijn de belofte van Groot-Brittannië. Lang achteraan gezeten en uiteindelijk bevestigd voor de zaterdagavond op het weekend van het kippenvel. Oh, whatever makes you happy...
Talking Heads - I Feel It In My heart
Het klassieke album van een band wil wel eens een vast geroest dogma wezen. Remain In Light is een geweldig album, maar ik zou niet durven kiezen tussen dat album en Fear Of Music of 1977. I Feel It In My Heart is een bonustrack op de onmisbare reissue van het laatst genoemde debuutalbum.
Lykke Li - Possibility
Lykke Li is een van dé nieuwe stemmen uit het afgelopen decennium en Youth Novels een album om van te houden. Dit liedje komt van de Twilight Saga: New Moon Soundtrack en doet ernstig verlangen naar de snel te verschijnen tweede plaat. Hoe koud zouden we het met zijn allen hebben zonder ballades als deze?
Marion Black - Listen Black Brother
Who Knows is de must have pop/ soul nugget van Marion Black. Het nummer betekende de geboorte van het Capsoul label dat ijzersterk gecompileerd is door The Numero Group. Dit is een latere opname voor Prix Records. In de geest van Syl Johnson of Gil Scott Heron. Het bewijs dat vroeger niet alles beter was. Maar mooier.
Teenage Fanclub - Baby Lee
Verrassend mooi en verslavend nieuw liedje van Teenage Fanclub. Het was een lange slopende strijd op leven en dood tussen I Really Need Love van The Bees en dit nummer. Maar The Bees bracht weer een geheel eigen keten van hoogneurotische dilemma's op gang, zoals: waarom dan niet gewoon Listening Man??! Baby Lee dus.
Sugar - If I Can't Change Your Mind
Op mijn zeventiende was ik verliefd. Om haar een kus te kunnen geven moest ik drie kwarier fietsen. Altijd hetzelfde bandje. Op de heenweg Bandwagonesque van Teenage Fanclub (kant A). Op de terugweg Copper Blue van Sugar (kant B). Het hoofd op hol. Onzeker. Maar met een stelregel: If I Can't Change Your Mind Then No One Will.
Damien Jurado - Cloudy Shoes
Geen ingewikkeld compositorisch meesterwerk, maar erg ontroerend in haar eenvoud. Hoorde het voor het eerst in de periode rondom de zelfmoord van Antonie Kamerling. Weet niet in hoeverre een liedje ooit echt van toepassing zal kunnen zijn op zo'n in en in trieste situatie, maar Cloudy Shoes komt een heel eind.
The Animals - I Believe To My Soul
De ultieme blue eyed soul. Een hoogtepunt tijdens mijn set op Lowlands. Climaxen bestaan alleen bij de gratie van rustpunten. I Believe To My Soul zou vaak gesampled worden. Onder andere zeer recent door onze eigen Q4 die er, eierdop nog op de kop, helaas alweer mee gestopt zijn.
The Brothers Curtis - You Make Everything Better
Dit is de meest obscure van het stel. Een origineel exemplaar begint bij 600 dollar. Eén van de gebroeders Curtis is regelmatig op soulblogs te vinden met de vraag of iemand hem misschien kan helpen aan zijn eigen liedje. 'I don't want to achieve immortality through my work. I want to achieve it through not dying' zegt Woody Allen dan.
Oasis - Fade Away
Dit had de compilatie even nodig. Een alfa moment. Nou ze uit elkaar zijn, luister ik het eigenlijk weer meer dan ooit. Deze b kant van Cigarettes & Alcohol blijft mijn favoriet. Het zou iets te maken kunnen heb met de zanglijn die wel erg veel lijkt op mijn eertse zelf gekochte singletje, Freedom van Wham.
Tap Tap - Half Moon Street
Ik heb de aanvoerder van mijn Kippenvel-shortlist Pete & The Pirates, met dank aan Tivoli en het label, uit de studio kunnen trekken voor een eenmalig optreden op het Weekend. Dit is een nieuw liedje van het soloproject van de zanger. Kippenvel op merg en been.
DM Stith - A Soft Seduction
Een zeldzame kunstvorm. De cover die beter is dan het origineel. A Soft Seduction is een mooi liedje van David Byrne uit de late jaren negentig. DM Stith trekt aan het achterste van David's tong en maakt er een adembenemende tragedie van.
Nora Dean - Angie La La (Ay Ay Ay)
Pilooski had een momentum met zijn Dirty Edits en natuurlijk de bewerking van Frankie Valli's Begging, maar echt doorgezet heeft ie niet. Zijn laatste edits vallen allemaal wat tegen of blijven liggen op de tekentafel. De remix van Ay Ay Ay bracht me in ieder geval bij het aanstekelijke en bijzonder exotische origineel.
George McCrae - Look At You
Een Fransman die beter in vorm blijkt, is Jacques Renault. Zijn disco producties vullen menig dansvloer en blijven ook overeind in de huiskamer. Look At You is een hoogtpunt. Toch heb ik ook hier voor het origneel gekozen. Wat kan ik zeggen? The First Cut Is The Deepest!
Lola Kite - Different Story
Nee, dan dit. Alle aandacht ging het afgelopen jaar uit naar Moss en hun prijswinnend tweede album. Volledig terecht. Maar nou is het toch echt tijd voor deze satelliet. Lola Kite. Een negen op de Pitchforksite had hier niet misstaan. Jammer dat ze geen Lola Bear heten dus. Of Lola Chicken. Next years favorites anyhow. Niet voor niks het allereerste liedje dat ik draaide bij Paul de Leeuw.
I Am Kloot - Proof
Elke compilatie kent zijn inkoppers. Je hoeft geen John van Loen te heten om deze erin te knikken. Een blauwdruk voor alle tranentrekkers links van het midden. De open deur die nou eenmaal af en toe ingetrapt moet worden. Omdat iedereen wel eens pijn heeft en je niet altijd maar weer REM op kunt zetten.
Darrell Banks - You Better Go
Dit is toch wel -mag ik dat zeggen ja dat mag ik zeggen- het prijsnummer van de compilatie. Heb de artiest het afgelopen jaar weg gehouden van twitter, facebook, site en radio. Wachtend op het goede moment. Dit moment. De compilatie Darrell Banks Is Here is verplichte kost voor elke soulliefhebber.
James Ray - I've Got My Mind Set On You
The Beatles waren fan en speelden in hun begin dagen regelmatig If You Gotta Make A Fool Of Somebody. George Harrison bleek de grootste fan en had een enorme hit met zijn versie van I've Got My Mind Set On You. James Ray stierf op zijn drieentwintigste zoals hij ook een paar jaar eerder ontdekt was. Zingend en spuitend.
Timi Yuro - What's The Matter Baby
Met de overlevering veelal aangehaald als one hit wonder, maar in haar dagen de favoriete zangeres van zowel Elvis presley als Frank Sinatra. Timi Yuro. Hurt is de klassieker. What's The Matter Baby een van de vele nummers waaraan herinnerd moet worden.
Les Savy Fav - Let's Get Out Of Here
Dit schrijft het Belgische Humo: 'Omdat niets menselijks Les Savy Fav vreemd is, gaan ze één keer flink uit de bocht, maar hun poging om een meezingbare midtemporocker te bedenken bedekken we volgaarne met de mantel der liefde.'
Schrijf dan niks. Het meest poppy statement van Les Savy Fav. Ik krijg er geen genoeg van.
Van Dyke Parks - The Yankee Reaper
Van invloed op carrières varierend van The Beach Boys tot Rufus Wainwright. Zijn eigen werk daar kom ik niet altijd even makkelijk doorheen. Toch loont een zoektocht alleen al voor dit soort liedjes. Het wachten is eigenlijk op de definitieve compilatie. Perfect Van Dyke Parks, iemand?
Phenomenal Handclap Band - Baby
Obscure jaren zestig soul nugget? Nee hoor. Gewoon een club te laat geboren bleke hippies met een vreemd lucky shot. Het album is aardig maar kent verder geen enkel nummer met de statuur van deze track. Bullseye!
Wild Nothing - Chinatown
Dit album komt dan weer wel in aanmerking voor de jaarlijstjes. Voor iedereen die graag naar het plafond staart. Of uit het raam. Of naar de bodem van het zwembad. Dromerig, maar met een focus. Geen zweverij. Enkel mooie liedjes. In de BESTE traditie van The Jesus & Mary Chain tot Belle & Sebastian.
Ricky Nelson - Teenage Idol
Dit was vanaf het prille begin de gedoodverfde afsluiter. Ongekend persoonlijk voor die tijd ook al was het niet door hemzelf geschreven. Eén van de eerste rock 'n roll- lyrics zoals we die nu kennen. Smells Like Teen Spirit is nooit ver weg. Drugs, vrouwen en een vroege dood. De periferie van vele mooie liedjes. Liedjes die levens veranderen. God Only Knows What I'd Be Without Them.
RICKY NELSON - TEENAGE IDOL
Geüpload door Francis-Albert. -
31 oktober 2010
26 oktober 2010
Perfect Czars (according to Marian van Kesteren, @datkanniet)
Mooi. Mooi. Mooi. En Goed. Deze Perfect Czars van Marian van Kesteren. Vooral de liefhebbers van John Grant (inderdation, de zanger van The Czars) doet zij een GROOT plezier.
HIER de download.
HIER deze Perfect in Spotify.
Onder het artwork een begeleiding schrijven van Marian zelf, die zelf ooit over min of meer the czars struikelde en in één klap fan was.
"Op een site van 16 horsepower vond ik het berichtje dat als je de muziek van 16 horsepower mooi vind je ook de muziek van the Czars wel kan waarderen. Nou ben ik er wel achter gekomen in al die muziekjaren dat dat vaak niet klopt. Maar toen ik de eerste paar nummers van the Czars had gedownload en beluisterd viel ik meteen voor deze band. Ik wist echt niets van ze. Ja, ze hadden een plaat uit die Ugly People vs Beautiful People heette. Die heb ik dan ook meteen gekocht. We spreken trouwens over het jaar 2002. Ik heb meteen daarna Before … but longer gekocht hun eerste plaat bij de platenmaatschappij Bella Union (dat wist ik dan wel weer wel). Toen was het wachten op de volgende plaat genaamd Goodbye die ook uiteindelijk hun laatste bleek te worden. Maar eigenlijk kende ik nog steeds alleen de namen van de bandleden en hun platen. Maar daar is vooral het laatste jaar veel verandering ingekomen. De zanger van deze band was namelijk John Grant die dit jaar (2010) een soloplaat heeft uitgebracht genaamd Queen of Denmark. Met deze plaat is hij relatief succesvol waardoor hij zelfs bij Later … with Jools Holland optrad. En omdat veel mensen hem nu pas hebben leren kennen, leek het mij leuk om een Perfect (18 van) the Czars te maken. De nummers komen van de drie reguliere platen (Before … but longer, Ugly People vs. Beautiful People en Goodbye) die zijn uitgebracht bij Bella Union en van één EP (X Would Rather Listen To Y Than Suffer Through a C of Z's). Er staat één cover bij namelijk Leaving on your mind, omdat ze vrij veel covers hebben gespeeld en opgenomen. Mijn bedoeling was om een zo breed mogelijk beeld te geven van de band the Czars. De reden waarom ik zoveel van hun muziek hou, is omdat er redelijk wat stijlen in verwerkt zijn (rock, jazz en pop)." - Marian
HIER de download.
HIER deze Perfect in Spotify.
Onder het artwork een begeleiding schrijven van Marian zelf, die zelf ooit over min of meer the czars struikelde en in één klap fan was.
"Op een site van 16 horsepower vond ik het berichtje dat als je de muziek van 16 horsepower mooi vind je ook de muziek van the Czars wel kan waarderen. Nou ben ik er wel achter gekomen in al die muziekjaren dat dat vaak niet klopt. Maar toen ik de eerste paar nummers van the Czars had gedownload en beluisterd viel ik meteen voor deze band. Ik wist echt niets van ze. Ja, ze hadden een plaat uit die Ugly People vs Beautiful People heette. Die heb ik dan ook meteen gekocht. We spreken trouwens over het jaar 2002. Ik heb meteen daarna Before … but longer gekocht hun eerste plaat bij de platenmaatschappij Bella Union (dat wist ik dan wel weer wel). Toen was het wachten op de volgende plaat genaamd Goodbye die ook uiteindelijk hun laatste bleek te worden. Maar eigenlijk kende ik nog steeds alleen de namen van de bandleden en hun platen. Maar daar is vooral het laatste jaar veel verandering ingekomen. De zanger van deze band was namelijk John Grant die dit jaar (2010) een soloplaat heeft uitgebracht genaamd Queen of Denmark. Met deze plaat is hij relatief succesvol waardoor hij zelfs bij Later … with Jools Holland optrad. En omdat veel mensen hem nu pas hebben leren kennen, leek het mij leuk om een Perfect (18 van) the Czars te maken. De nummers komen van de drie reguliere platen (Before … but longer, Ugly People vs. Beautiful People en Goodbye) die zijn uitgebracht bij Bella Union en van één EP (X Would Rather Listen To Y Than Suffer Through a C of Z's). Er staat één cover bij namelijk Leaving on your mind, omdat ze vrij veel covers hebben gespeeld en opgenomen. Mijn bedoeling was om een zo breed mogelijk beeld te geven van de band the Czars. De reden waarom ik zoveel van hun muziek hou, is omdat er redelijk wat stijlen in verwerkt zijn (rock, jazz en pop)." - Marian
19 oktober 2010
Perfect Sixties (according to Dave von Raven, @the_madd)
Dave von Raven is een freak. Een beat-freak welteverstaan. Overdag als Dave Melaart werkzaam als medewerkert bij de Rotterdamse afdeling van de Feedback, 's nachts als frontman van Rotterdams beat fenomeen The Madd.
De sixties zijn Dave z'n periode, dat zie je aan zijn huis, zijn kleding, zijn band en zijn uitgebreide platenverzameling met oude, obscure vaak vergeten singeltjes. Het zijn gelukkig voor ons allen juist die analoge singeltjes die Dave met digitaal deelt! Écht handgeplukt dus. Enjoy!
HIER moet je zijn voor de download.
Helaas zijn er maar 2 tracks van deze Perfect terug te vinden op Spotify: HIER.
"Laten we nou gewoon eens eerlijk zijn met z'n allen en toegeven dat de basis van de popmuziek nergens anders te vinden is dan in de de roerige jaren 60. Oke, zonder Elvis geen Buddy, zonder Buddy geen Beatles, maar goed. Je moet immers érgens stoppen met terugrekenen. Voor je het weet wijzen alle kralen op je telraam naar Afrika en vlecht je die uiteindelijk maar in je haar om er toch nog een beetje appetijtelijk uit te zien. De "sixties" inderdaad. Man, ik weet het nog goed, toen ik voor de eerste keer Oldies (BUT GOODIES!) van De Beatles opzette. De eerste die je hoort is Ringo, met z'n drum-introotje in wat mij betreft dè herkenningmelodie van de Fabuleuze Vier bij uitstek: "She Loves You". Yeah, yeah, yeah zegt met sowieso meer dan Give Peace a Chance, War Is Over of Hallelujah.
Ik hoorde meteen dat er gouden tijden voor me aanbraken, het jammere was dat deze zelfde tijden -zo'n vijventwintig jaar eerder- op een heel natuurlijke manier overvloeiden in de jaren '70. Desalniettemin kleefde er een groot voordeel hieraan vast; het feit dat alles wat er destijs was gemaakt nu voorhanden was. Ik hoefde nergens meer op te wachten. Elke single en elke elpee lag ergens op deze aardkloot op mij te wachten, opgenomen en afgemixed, behoesd en gearchiveerd. Ik ging op zoek, verbreedde m'n horizon, verwonderde me over al het schoon,- en vuiligheid dat er was gemaakt en laat me tot op de dag van vandaag nog dagelijks verassen door m'n vondsten, die soms goud waard zijn en soms een grijpstuiver of habbekrats.
Het was een KRIEM om een selectie te maken uit de -zoals mijn goede vriend Dandy Dave! altijd zegt- "onuitputtelijke beerput" van wat er in de sixties allemaal gemaakt is. Ik heb me in deze hitparade dan ook beperkt tot mij eigen 45-toeren plaatjes, geen elpee-werk, geen downloads. Gewoon singletjes uit alle windstreken die contstant doen herinneren aan een voorliefde voor de Engelse beatmuziek.
Twist and Shout - Brian Poole & The Tremeloes
Toen De Beatles in 1962 auditie deden bij platenlabel Decca, werd er door de op dat moment dienstdoende Henk Jan Smits bepaald dat niet zij, maar een ander hip bandje het helemaal zou gaan maken. Brian Poole & The Tremeloes dus. Ironisch genoeg was de eerste single die ze bij Decca uitbrachten "Twist And Shout", datzelfde jaar opgenomen door de vier moptops uit Liverpool. Brian Poole pakte de hit, het lukte dus wel degelijk. En terecht, want deze fucked up versie van Twist and Shout gaat HELEMAAL over de top. Veùùùùl beter dan De Beatles versie. Zonde dat Brian Poole en z'n Tremeloes nooit hun eigenste Sergeant Pepper maakten, want Brian is nu gewoon weer slager in Essex. Jammer joh.
I've Got You On My Mind - Rod & Carolyn
Rod & Carolyn... Wat zal ik zeggen? Het schijnt dat ze Braddy van hun achternaam heten. Het feit dat ze beter zingen dan The Everly Brothers doet eerder vermoeden dat het broer en zus zijn dan een echtpaar. Dit is echt één van m'n favorieten; wat een supergoed nummer. Het plaatje werd opgenomen in -ik schat- 1963 en is uitgebracht op het PYE label. Althans, of het ooit van een release gekomen is, is nog maar de vraag. Het betreft hier een "Advance Promotion Copy", plaatjes die werden uitgedeeld aan radio station om eventuele hitpotentie te voorspellen. Wat er destijds ook voorspeld is, I've Got You On My Mind werd nooit een hit. Dood,- en dood,- en dood,- en doodzonde.
I Just Wanna Make Love To You - The Soul Agents
Degenen die denken dat Flowerpeople en Hippies de enige jeugdculturen waren in de sixties heeft het zorgwekkend mis. Vooral in de vroege jaren '60 waren er in Engeland diverse jeugdculturen, waaronder Mods, Ted's en Beatniks. Beatniks geloofden niet in het huwelijk, waren veelal werkloos en luisterden naar R&B. Ze kochten met name plaatjes van vergeten Amerikaase artiesten die in hun hoogtijdagen de White Cliffs Of Dover nooit hadden bereikt. De Engelse jongelui pikten dit op en begonnen met het imiteren van hun voorbeelden zoals Jerome Green, John Lee Hooker en noem ze maar op. Als jongens met peenhaar een neger na gaan doen wordt dit in negen van de tien gevallen een komische aangelegenheid, maar het lukte deze knakkers aardig. Ze ontwikkelden op deze manier hun eigen "sound". The Soul Agents deden dit nog beter dan The Rolling Stones vind ik. Deze versie van de standard I Just Wanna Make Love To You is monsterlijk goed. Zeker wanneer het tamboerijntje er in de bridge bij komt is het einde zoek. Wat een mafkezen. PYE release uit 1964.
That's Alright - Jimmy Powell & The Five Dimensions
Een plaatje dat ik voor veelste-veel geld heb gekocht. Hier is eigenlijk hetzelfde verhaal van kracht. Stevige R&B dat compleet over de top gaat. Vooral het schreeuwen vind ik erg leuk, en de Edison mag wat mij betreft naar de gast die de sambaballen bespeeld op deze single. Weer PYE, wat een label.
Once In a While - The Brooks
The Brooks heten eigenlijk The Brook Brothers. Geïnspireerd door The Everly Brothers kozen ze in 1959 deze fantasievolle naam. Skiffle was het toen helemaal in Engeland. De Beatles deden dat destijds ook; met theekistbas de bühne op en een beetje Englese country spelen, My Old Man's A Dustman en datsoort werk. In 1960 kregen ze een mooi platencontractje bij Top Rank. Ouders vonden de Brook brothers ook gewoon hartstikke leuk, zo'n duo was het. Het zou me niks verbazen als ze ook nog een paar leuke Christelijke deuntjes opgenomen hebben. Maar in 1964 konden ook The Brook Brothers er niet meer omheen; ook zij moesten aan de beatmuziek om mee te kunnen blijven doen in de muziekbizz. En dus werd de naam veranderd in het hippere "The Brooks" en werd op deze Decca sessie zelfs een jonge Jimmy Page uitgenodigd om het nummer te voorzien van een stukje gitaargeweld. Page deed ditsoort werk contstant toentertijd. Elke plaat waarop 'ie speelt wordt naar een hoger niveau getrokken. Persoonlijk haat ik Led Zeppelin, maar Jimmy Page heeft de beatmuziek veranderd en verbeterd. The Brooks zijn hiervan het levende voorbeeld, ookal zijn ze inmiddels misschien allebei wel dood.
Gospel Train - The Soul Agents
Daar zijn ze weer, The Soul Agents. Volgens sommigen de eerste psychedelische dansplaat. Een orgelstamper pur-sang met hoogte,- en dieptepunten. Op hoog volume en wat drugs in je lichaam het beste.
New Orleans - Bern Elliott & The Fenmen
Bern en z'n Fenmen betonden van 1961 tot 1964. De sixties duurden ook maar tien jaar, ookal lijkt het soms langer. Stromingen kwamen en gingen. Voor je het wist was je alweer uitgepoept of had je een "belegen" sound. Bern Elliot & The Fenmen was zo'n band. Dit schijfje klinkt als een echte productie, bijna een soort happy hardcore. Datsoort dingen hebben een houdbaarheidsdatum, zeker in het heetst van de strijd. Veertig jaar na dato vind ik het een echte knaller. Misschien had ik destijds ook Paperback Writer verkozen boven New Orleans, maar gelukkig kan het nu allebei. Hakkùùùùhhh!
I Can't Get Through To You - The Honeycombs
Over produkties gesproken; de man die het allemaal op z'n geweten heeft is natuurlijk Joe Meek. Deze self-made producer begon een studio boven een tassenwinkel in een winkelstraat in hartje Londen. Voordat ooit iemand van De Beatles had gehoord, stonden Engelse pre-beatgroepen op te nemen in de badkamer van de toondove Joe. Met galm-apparatuur, tape-delays en zelfgemaakte analoge synthesizers, was Joe verantwoordelijk voor de eerste Britse nummer één hit in Amerika; het door hem gecomponeerde èn in elkaar geflansde Telstar, dat werd ingespeeld door de studio groep The Tornados. Een Franse filmmaker eiste de rechten op van Telstar en als gevolg daarvan zouden Meek's royalties voorlopig niet worden uitbetaald. Ondanks een aantal volgende hits, werd het succes van Telstar nimmer meer gehaald. De muziek veranderde, De Beatles kwamen en Joe's sound was binnen de kortste keren oud nieuws. Hij probeerde het nog één keer in 1966 met The Honeycombs. De winnende B-kant van That's The Way, I Can't Get Through To You, is het beste bewijs van Joe's kunnen. Over de top is één ding; deze plaat gaat er ver overheen. Eén grote orgie van achterlijkheid met een heerlijke scherpe rotsound. Echt één van m'n favorieten. Joe's royalties van Telstar zijn nooit aan 'm uitbetaald. In 1967 schoot 'ie een kogel door z'n kop.
Zij Liet Me Staan - The Symptomes
In Nederland konden we d'r ook wat van; Beat heerste over de hele wereld en de Nederbeat heeft z'n plaatsje in de geschiedenisboeken meer dan verdiend. Het beste voorbeeld is wat mij betreft de single Zij Liet Me Staan", Nederlandstalige beat op z'n best; wild gitaarwerk en zangpartijen geïnspireerd op de Hollies. Beat met een zagte G, dat ook nog. The Symptomes kwamen uit Dongen en de band werd later omgedoopt in "Highway", bestaande uit vier besnorde mannen in trainingspakken. Ze scoorden de afzichtelijke hit "Kiddy Kiddy Kiss Me".
De Tien Geboden - Willem O.P. Schepper
Ska was ook een heel ding natuurlijk. In England inmens populair onder de Mods, maar Nederland heeft het, behalve de wereldhit "My Boy Lollipop" van Millie Small, eigenlijk nooit gehaald. Vreemd genoeg hebben we hier toch onze eigen Nederlandstalige ska-plaat. De Tien Geboden uit 1967 is een vertaling van Prince Buster's "The Ten Commandments", een zeer onvrouwvriendelijk plaatje dat werd gemaakt door de illustere Willem O.P. Schepper, als reactie het op het Dolle Mina gebeuren. In Leiden werd mij ooit eens gevraagd "of ik dit humor vond", toen ik op een rood feestje deze schijf de revue liet passeren. "Of ik wilde vechten", dat vroegen ze ook nog.
London Look - The Hifis
Al leek Engeland in de sixties het walhalla voor iedere band, het tegendeel was waar. Vele Britse groepen verlieten hun moederland om ergens anders ter wereld hun geluk te beproeven. The Rokes gingen naar Italië, The Scorpions kwamen naar Nederland, The Deejays gingen naar Zweden. Daar boekten ze veel succes omdat iedereen helemaal geil was van het feit dat het échte Engelsen waren, echt een attractie. The Hifis verkozen Duitsland om de pegels op te gaan halen. Ze speelden dagelijks clubs plat, maar van een hit kwam het niet echt. In 1966 tekenden ze bij het Star Club label en brachten ze de elpee Snales & Hifis uit, dat uitsluitend uit eigen nummers bestond. Het nummer McKillroy Is Watching You kwam tevens als single uit op het Duitse Decca label. De B-kant maakt het interressant. Ik hoorde dat nummer ooit eens op een online radio station en was, ondanks het nerdy karakter, meteen verkocht. Dit klinkt Engelser dan Rule Brittannia, zelfs de Big Ben zit d'r in man. Na jaren zoeken heb ik onlangs de single gevonden en pas toen zag ik dat het nummer geschreven is door mijn favoriete componist Graham Gouldman, het kon ook bijna niet anders. No Milk Today, Look Through Any Window, Bus Stop, Heart Full Of Soul, Evil Hearted You, al deze kaskrakers zijn geschreven door Gouldman. Later zat 'ie in 10CC, hou ik niet van, maar da's een ander verhaal. Get the London Look!
Social End Product - The Bluestars
It's not my fault that I don't belong, it's the world around me that's got it all wrong! Jaha, ook Australiërs waren kwaad, net zo boos als angry young men The Who. Dit zwarte plakje op het Allied Inernational label komt uit 1966. Grote kans dat er ook een verdwaalde Nederlander in de groep zat.
Words Enough To Tell You - The Mascots
Zweden is het Japan van Europa; goed in imiteren weetjewel. The Mascots zagen er dan ook Engelser uit dan de Engelsen zelf. Met superdeluukse Carnaby capes en mod-coupes, een soort Engelse etalagepoppen van purschuim. Dit uitte zich ook in de muziek van The Mascots. Words Enough To Tell You is de beste Beatles rip-off die ik ken. Het had niet misstaan op With The Beatles, Please Please Me, of zelfs A Hard Day's Night. Ze hadden de slag te pakken. Wel wat gedateerd voor 1965, maar internet bestond natuurlijk nog niet. Het plaatje kwam uit als weggeefsingle bij het magazine Bild Journalen, als onderdeel van de Top-Skivan 1965. Stom, want iedereen en Zweden wilde het schijfje hebben, dus elke teenager rende naar de dichtsbijzijnde kiosk. Pas een maand later kwam de officieële release; iedereen had 'm, of kotste d'r inmiddels al van. Er werden er slechts enkele honderden van verkocht. Welk management bedenkt zoiets?
Esta Es Mi Fiesta - Los Shakers
Los Shakers waren wat dat betreft slimmer dan The Mascots. Dit Uruguayaanse viertal zijn de meeëters -al dan niet de etterbuilen- op Beatle-gebied. In Uruguay dacht men te maken te hebben met Shakermania, omdat De Beatles geheel aan hen voorbij gingen. Odeon Pops (van EMI) bracht in Zuid Amerika de platen van Los Shakers uit en hield zo de Bealtes-hysterie mooi op afstand. Natuurlijk wist men in Uruguay van de Bealtes, een handjevol mensen dan, waaronder Pelin, Osvaldo, Caio en Hugo, Los Shakers dus. Zij hadden die plaatjes wel ja, die kregen ze natuurlijk van EMI... Elk nummer werd aandachtig geanalyseerd en vleitig omgebouwd tot een heuse eigen song. Ze droegen dezelfde pakken, maakten dezelfde films, begonnen in '67 aan snorren en ronde brilletjes en verdienden bakken vol met peso's. Op deze single doen Los Shakers een covertje van Lesley Gore, It's My Party. Teksten worden over het algemeen phonetisch uitgesproken, maar dat maakt het alleen maar leuker. Why was gher gholding ghis ghand?
She's The One - The Chartbusters
In deze selectie heb ik de Verenigde Staten, hoe belangrijk ook, wat links laten liggen, het is niet anders. De Amerikaanse aanbieding die ik heb, is van The Chartbusters. Een vroege reactie op de groote Beatles-bom, wonderschoon gedaan. Amerikaanse Merseybeat, het kan.
Neb's Tune - Ahab & The Wailers
Wat zo lekker is aan Perfect Sixties, is dat ik alle kanten op kan schieten. Een heel decennium waaruit ik platen kan kiezen, kik. In dat geval dan maar een uitstap naar Exotica. Een Egyptisch aandoend deuntje door een Engelse studio band, uitgebracht op mijn favoriete label PYE. Neb's Tune is een productie van jewelste; hoor al die trommeltjes eens, een Brits gitaargeluid en zelfs een soort vroege analoge synthesizer, misschien wel een Clavioline. Ik vind het heel erg gers.
The New Breed - Jimmy Holiday
Ook weer een single die niet in de lijst past. Soul van de Bovenste Plank. Hier kan je me echt voor wakker maken. De KNALband van Jerry Long, met de onvolprezen Jimmy Holiday. Dit heeft geen reet met productie, knoppendraaierij of wat dan ook te maken; wat je hier hoort is de band die speelt en Jimmy die zingt, dat is het. Hier komt het puur aan op de actie van het moment. Alles is gevangen op deze prachtplaat. Duizend euro zou nòg niet teveel zijn om dit moment in je singleskoffertje overal met je mee te nemen". - Dave von Raven
De sixties zijn Dave z'n periode, dat zie je aan zijn huis, zijn kleding, zijn band en zijn uitgebreide platenverzameling met oude, obscure vaak vergeten singeltjes. Het zijn gelukkig voor ons allen juist die analoge singeltjes die Dave met digitaal deelt! Écht handgeplukt dus. Enjoy!
HIER moet je zijn voor de download.
Helaas zijn er maar 2 tracks van deze Perfect terug te vinden op Spotify: HIER.
"Laten we nou gewoon eens eerlijk zijn met z'n allen en toegeven dat de basis van de popmuziek nergens anders te vinden is dan in de de roerige jaren 60. Oke, zonder Elvis geen Buddy, zonder Buddy geen Beatles, maar goed. Je moet immers érgens stoppen met terugrekenen. Voor je het weet wijzen alle kralen op je telraam naar Afrika en vlecht je die uiteindelijk maar in je haar om er toch nog een beetje appetijtelijk uit te zien. De "sixties" inderdaad. Man, ik weet het nog goed, toen ik voor de eerste keer Oldies (BUT GOODIES!) van De Beatles opzette. De eerste die je hoort is Ringo, met z'n drum-introotje in wat mij betreft dè herkenningmelodie van de Fabuleuze Vier bij uitstek: "She Loves You". Yeah, yeah, yeah zegt met sowieso meer dan Give Peace a Chance, War Is Over of Hallelujah.
Ik hoorde meteen dat er gouden tijden voor me aanbraken, het jammere was dat deze zelfde tijden -zo'n vijventwintig jaar eerder- op een heel natuurlijke manier overvloeiden in de jaren '70. Desalniettemin kleefde er een groot voordeel hieraan vast; het feit dat alles wat er destijs was gemaakt nu voorhanden was. Ik hoefde nergens meer op te wachten. Elke single en elke elpee lag ergens op deze aardkloot op mij te wachten, opgenomen en afgemixed, behoesd en gearchiveerd. Ik ging op zoek, verbreedde m'n horizon, verwonderde me over al het schoon,- en vuiligheid dat er was gemaakt en laat me tot op de dag van vandaag nog dagelijks verassen door m'n vondsten, die soms goud waard zijn en soms een grijpstuiver of habbekrats.
Het was een KRIEM om een selectie te maken uit de -zoals mijn goede vriend Dandy Dave! altijd zegt- "onuitputtelijke beerput" van wat er in de sixties allemaal gemaakt is. Ik heb me in deze hitparade dan ook beperkt tot mij eigen 45-toeren plaatjes, geen elpee-werk, geen downloads. Gewoon singletjes uit alle windstreken die contstant doen herinneren aan een voorliefde voor de Engelse beatmuziek.
Twist and Shout - Brian Poole & The Tremeloes
Toen De Beatles in 1962 auditie deden bij platenlabel Decca, werd er door de op dat moment dienstdoende Henk Jan Smits bepaald dat niet zij, maar een ander hip bandje het helemaal zou gaan maken. Brian Poole & The Tremeloes dus. Ironisch genoeg was de eerste single die ze bij Decca uitbrachten "Twist And Shout", datzelfde jaar opgenomen door de vier moptops uit Liverpool. Brian Poole pakte de hit, het lukte dus wel degelijk. En terecht, want deze fucked up versie van Twist and Shout gaat HELEMAAL over de top. Veùùùùl beter dan De Beatles versie. Zonde dat Brian Poole en z'n Tremeloes nooit hun eigenste Sergeant Pepper maakten, want Brian is nu gewoon weer slager in Essex. Jammer joh.
I've Got You On My Mind - Rod & Carolyn
Rod & Carolyn... Wat zal ik zeggen? Het schijnt dat ze Braddy van hun achternaam heten. Het feit dat ze beter zingen dan The Everly Brothers doet eerder vermoeden dat het broer en zus zijn dan een echtpaar. Dit is echt één van m'n favorieten; wat een supergoed nummer. Het plaatje werd opgenomen in -ik schat- 1963 en is uitgebracht op het PYE label. Althans, of het ooit van een release gekomen is, is nog maar de vraag. Het betreft hier een "Advance Promotion Copy", plaatjes die werden uitgedeeld aan radio station om eventuele hitpotentie te voorspellen. Wat er destijds ook voorspeld is, I've Got You On My Mind werd nooit een hit. Dood,- en dood,- en dood,- en doodzonde.
I Just Wanna Make Love To You - The Soul Agents
Degenen die denken dat Flowerpeople en Hippies de enige jeugdculturen waren in de sixties heeft het zorgwekkend mis. Vooral in de vroege jaren '60 waren er in Engeland diverse jeugdculturen, waaronder Mods, Ted's en Beatniks. Beatniks geloofden niet in het huwelijk, waren veelal werkloos en luisterden naar R&B. Ze kochten met name plaatjes van vergeten Amerikaase artiesten die in hun hoogtijdagen de White Cliffs Of Dover nooit hadden bereikt. De Engelse jongelui pikten dit op en begonnen met het imiteren van hun voorbeelden zoals Jerome Green, John Lee Hooker en noem ze maar op. Als jongens met peenhaar een neger na gaan doen wordt dit in negen van de tien gevallen een komische aangelegenheid, maar het lukte deze knakkers aardig. Ze ontwikkelden op deze manier hun eigen "sound". The Soul Agents deden dit nog beter dan The Rolling Stones vind ik. Deze versie van de standard I Just Wanna Make Love To You is monsterlijk goed. Zeker wanneer het tamboerijntje er in de bridge bij komt is het einde zoek. Wat een mafkezen. PYE release uit 1964.
That's Alright - Jimmy Powell & The Five Dimensions
Een plaatje dat ik voor veelste-veel geld heb gekocht. Hier is eigenlijk hetzelfde verhaal van kracht. Stevige R&B dat compleet over de top gaat. Vooral het schreeuwen vind ik erg leuk, en de Edison mag wat mij betreft naar de gast die de sambaballen bespeeld op deze single. Weer PYE, wat een label.
Once In a While - The Brooks
The Brooks heten eigenlijk The Brook Brothers. Geïnspireerd door The Everly Brothers kozen ze in 1959 deze fantasievolle naam. Skiffle was het toen helemaal in Engeland. De Beatles deden dat destijds ook; met theekistbas de bühne op en een beetje Englese country spelen, My Old Man's A Dustman en datsoort werk. In 1960 kregen ze een mooi platencontractje bij Top Rank. Ouders vonden de Brook brothers ook gewoon hartstikke leuk, zo'n duo was het. Het zou me niks verbazen als ze ook nog een paar leuke Christelijke deuntjes opgenomen hebben. Maar in 1964 konden ook The Brook Brothers er niet meer omheen; ook zij moesten aan de beatmuziek om mee te kunnen blijven doen in de muziekbizz. En dus werd de naam veranderd in het hippere "The Brooks" en werd op deze Decca sessie zelfs een jonge Jimmy Page uitgenodigd om het nummer te voorzien van een stukje gitaargeweld. Page deed ditsoort werk contstant toentertijd. Elke plaat waarop 'ie speelt wordt naar een hoger niveau getrokken. Persoonlijk haat ik Led Zeppelin, maar Jimmy Page heeft de beatmuziek veranderd en verbeterd. The Brooks zijn hiervan het levende voorbeeld, ookal zijn ze inmiddels misschien allebei wel dood.
Gospel Train - The Soul Agents
Daar zijn ze weer, The Soul Agents. Volgens sommigen de eerste psychedelische dansplaat. Een orgelstamper pur-sang met hoogte,- en dieptepunten. Op hoog volume en wat drugs in je lichaam het beste.
New Orleans - Bern Elliott & The Fenmen
Bern en z'n Fenmen betonden van 1961 tot 1964. De sixties duurden ook maar tien jaar, ookal lijkt het soms langer. Stromingen kwamen en gingen. Voor je het wist was je alweer uitgepoept of had je een "belegen" sound. Bern Elliot & The Fenmen was zo'n band. Dit schijfje klinkt als een echte productie, bijna een soort happy hardcore. Datsoort dingen hebben een houdbaarheidsdatum, zeker in het heetst van de strijd. Veertig jaar na dato vind ik het een echte knaller. Misschien had ik destijds ook Paperback Writer verkozen boven New Orleans, maar gelukkig kan het nu allebei. Hakkùùùùhhh!
I Can't Get Through To You - The Honeycombs
Over produkties gesproken; de man die het allemaal op z'n geweten heeft is natuurlijk Joe Meek. Deze self-made producer begon een studio boven een tassenwinkel in een winkelstraat in hartje Londen. Voordat ooit iemand van De Beatles had gehoord, stonden Engelse pre-beatgroepen op te nemen in de badkamer van de toondove Joe. Met galm-apparatuur, tape-delays en zelfgemaakte analoge synthesizers, was Joe verantwoordelijk voor de eerste Britse nummer één hit in Amerika; het door hem gecomponeerde èn in elkaar geflansde Telstar, dat werd ingespeeld door de studio groep The Tornados. Een Franse filmmaker eiste de rechten op van Telstar en als gevolg daarvan zouden Meek's royalties voorlopig niet worden uitbetaald. Ondanks een aantal volgende hits, werd het succes van Telstar nimmer meer gehaald. De muziek veranderde, De Beatles kwamen en Joe's sound was binnen de kortste keren oud nieuws. Hij probeerde het nog één keer in 1966 met The Honeycombs. De winnende B-kant van That's The Way, I Can't Get Through To You, is het beste bewijs van Joe's kunnen. Over de top is één ding; deze plaat gaat er ver overheen. Eén grote orgie van achterlijkheid met een heerlijke scherpe rotsound. Echt één van m'n favorieten. Joe's royalties van Telstar zijn nooit aan 'm uitbetaald. In 1967 schoot 'ie een kogel door z'n kop.
Zij Liet Me Staan - The Symptomes
In Nederland konden we d'r ook wat van; Beat heerste over de hele wereld en de Nederbeat heeft z'n plaatsje in de geschiedenisboeken meer dan verdiend. Het beste voorbeeld is wat mij betreft de single Zij Liet Me Staan", Nederlandstalige beat op z'n best; wild gitaarwerk en zangpartijen geïnspireerd op de Hollies. Beat met een zagte G, dat ook nog. The Symptomes kwamen uit Dongen en de band werd later omgedoopt in "Highway", bestaande uit vier besnorde mannen in trainingspakken. Ze scoorden de afzichtelijke hit "Kiddy Kiddy Kiss Me".
De Tien Geboden - Willem O.P. Schepper
Ska was ook een heel ding natuurlijk. In England inmens populair onder de Mods, maar Nederland heeft het, behalve de wereldhit "My Boy Lollipop" van Millie Small, eigenlijk nooit gehaald. Vreemd genoeg hebben we hier toch onze eigen Nederlandstalige ska-plaat. De Tien Geboden uit 1967 is een vertaling van Prince Buster's "The Ten Commandments", een zeer onvrouwvriendelijk plaatje dat werd gemaakt door de illustere Willem O.P. Schepper, als reactie het op het Dolle Mina gebeuren. In Leiden werd mij ooit eens gevraagd "of ik dit humor vond", toen ik op een rood feestje deze schijf de revue liet passeren. "Of ik wilde vechten", dat vroegen ze ook nog.
London Look - The Hifis
Al leek Engeland in de sixties het walhalla voor iedere band, het tegendeel was waar. Vele Britse groepen verlieten hun moederland om ergens anders ter wereld hun geluk te beproeven. The Rokes gingen naar Italië, The Scorpions kwamen naar Nederland, The Deejays gingen naar Zweden. Daar boekten ze veel succes omdat iedereen helemaal geil was van het feit dat het échte Engelsen waren, echt een attractie. The Hifis verkozen Duitsland om de pegels op te gaan halen. Ze speelden dagelijks clubs plat, maar van een hit kwam het niet echt. In 1966 tekenden ze bij het Star Club label en brachten ze de elpee Snales & Hifis uit, dat uitsluitend uit eigen nummers bestond. Het nummer McKillroy Is Watching You kwam tevens als single uit op het Duitse Decca label. De B-kant maakt het interressant. Ik hoorde dat nummer ooit eens op een online radio station en was, ondanks het nerdy karakter, meteen verkocht. Dit klinkt Engelser dan Rule Brittannia, zelfs de Big Ben zit d'r in man. Na jaren zoeken heb ik onlangs de single gevonden en pas toen zag ik dat het nummer geschreven is door mijn favoriete componist Graham Gouldman, het kon ook bijna niet anders. No Milk Today, Look Through Any Window, Bus Stop, Heart Full Of Soul, Evil Hearted You, al deze kaskrakers zijn geschreven door Gouldman. Later zat 'ie in 10CC, hou ik niet van, maar da's een ander verhaal. Get the London Look!
Social End Product - The Bluestars
It's not my fault that I don't belong, it's the world around me that's got it all wrong! Jaha, ook Australiërs waren kwaad, net zo boos als angry young men The Who. Dit zwarte plakje op het Allied Inernational label komt uit 1966. Grote kans dat er ook een verdwaalde Nederlander in de groep zat.
Words Enough To Tell You - The Mascots
Zweden is het Japan van Europa; goed in imiteren weetjewel. The Mascots zagen er dan ook Engelser uit dan de Engelsen zelf. Met superdeluukse Carnaby capes en mod-coupes, een soort Engelse etalagepoppen van purschuim. Dit uitte zich ook in de muziek van The Mascots. Words Enough To Tell You is de beste Beatles rip-off die ik ken. Het had niet misstaan op With The Beatles, Please Please Me, of zelfs A Hard Day's Night. Ze hadden de slag te pakken. Wel wat gedateerd voor 1965, maar internet bestond natuurlijk nog niet. Het plaatje kwam uit als weggeefsingle bij het magazine Bild Journalen, als onderdeel van de Top-Skivan 1965. Stom, want iedereen en Zweden wilde het schijfje hebben, dus elke teenager rende naar de dichtsbijzijnde kiosk. Pas een maand later kwam de officieële release; iedereen had 'm, of kotste d'r inmiddels al van. Er werden er slechts enkele honderden van verkocht. Welk management bedenkt zoiets?
Esta Es Mi Fiesta - Los Shakers
Los Shakers waren wat dat betreft slimmer dan The Mascots. Dit Uruguayaanse viertal zijn de meeëters -al dan niet de etterbuilen- op Beatle-gebied. In Uruguay dacht men te maken te hebben met Shakermania, omdat De Beatles geheel aan hen voorbij gingen. Odeon Pops (van EMI) bracht in Zuid Amerika de platen van Los Shakers uit en hield zo de Bealtes-hysterie mooi op afstand. Natuurlijk wist men in Uruguay van de Bealtes, een handjevol mensen dan, waaronder Pelin, Osvaldo, Caio en Hugo, Los Shakers dus. Zij hadden die plaatjes wel ja, die kregen ze natuurlijk van EMI... Elk nummer werd aandachtig geanalyseerd en vleitig omgebouwd tot een heuse eigen song. Ze droegen dezelfde pakken, maakten dezelfde films, begonnen in '67 aan snorren en ronde brilletjes en verdienden bakken vol met peso's. Op deze single doen Los Shakers een covertje van Lesley Gore, It's My Party. Teksten worden over het algemeen phonetisch uitgesproken, maar dat maakt het alleen maar leuker. Why was gher gholding ghis ghand?
She's The One - The Chartbusters
In deze selectie heb ik de Verenigde Staten, hoe belangrijk ook, wat links laten liggen, het is niet anders. De Amerikaanse aanbieding die ik heb, is van The Chartbusters. Een vroege reactie op de groote Beatles-bom, wonderschoon gedaan. Amerikaanse Merseybeat, het kan.
Neb's Tune - Ahab & The Wailers
Wat zo lekker is aan Perfect Sixties, is dat ik alle kanten op kan schieten. Een heel decennium waaruit ik platen kan kiezen, kik. In dat geval dan maar een uitstap naar Exotica. Een Egyptisch aandoend deuntje door een Engelse studio band, uitgebracht op mijn favoriete label PYE. Neb's Tune is een productie van jewelste; hoor al die trommeltjes eens, een Brits gitaargeluid en zelfs een soort vroege analoge synthesizer, misschien wel een Clavioline. Ik vind het heel erg gers.
The New Breed - Jimmy Holiday
Ook weer een single die niet in de lijst past. Soul van de Bovenste Plank. Hier kan je me echt voor wakker maken. De KNALband van Jerry Long, met de onvolprezen Jimmy Holiday. Dit heeft geen reet met productie, knoppendraaierij of wat dan ook te maken; wat je hier hoort is de band die speelt en Jimmy die zingt, dat is het. Hier komt het puur aan op de actie van het moment. Alles is gevangen op deze prachtplaat. Duizend euro zou nòg niet teveel zijn om dit moment in je singleskoffertje overal met je mee te nemen". - Dave von Raven
13 oktober 2010
DJ @Sandeman's Maandmix Oktober 2010 - Foliage! Indian Summer 2010
Sandeman legde z'n bladblazer opzij en nam de CDJ's ter hand om deze warme herfstmix in elkaar te draaien. HIERRR de download, HIERRR op Soundcloud. En dit staat erop:Intro: 'Smoke'
Misantropical Rainforest (edits)
Jamie Woon - 'Night Air'
Stevie Nicks - 'Edge Of Seventeen' (Rayko edit)
Midnight Magic - 'Beam Me Up' (Jacques Renault mix)
Aloe Blacc - 'I Need Dollar' (Tensnake mix)
The Jackson Five - 'Dancing Machine' (Henrik Schwartz mix)
Holy Ghost! - 'Static On The Wire'
Talking Heads - 'This Must Be The Place (Naive Song)'
The XX - 'VCR' (Four Tet remix)
Azari & III - 'Indigo'
Shit Robot - 'Tuff Enuff'
Altered Natives - 'Eating Drinking Fucking Suckin''
Ikonika - 'Dckhdbtch'
Squarepusher - 'Cryptic Motion' (Squarepusher mix)
Brenmar - 'Back Beating'
Aaliyah - 'R U That Somebody' (Brenmar Windy City mix)
Caribou - 'Sun' (Bowski mix)
Caribou - 'Melody Day (Four Tet Remix)
Enjoy!
12 oktober 2010
Perfect Belle and Sebastian (according to jnnk, @jnnk)
Jenneke Harings aka jnnk is multimedia redacteur bij de gemeente Tilburg en projectmedewerker prijzen bij het bkkc. Blogt. Draait wel eens plaatjes. Schrijft her en der. En, maakt Perfects. Zoals bijvoorbeeld deze: Perfect Belle and Sebastian. Goed getimed, want gisteren kwam het nieuwe album uit van de Schotse band. Onder het art work de bijsluiter van jnnk, waardoor deze Perfect nóg beter wordt.
Enjoy!
HIERRR moet je zijn voor de download.
HIERRR voor de lijst in Spotify
Enjoy!
HIERRR moet je zijn voor de download.
HIERRR voor de lijst in Spotify
Wat hieraan vooraf ging
Vanaf 1999 werkte ik in Café de Deut in Nijmegen. Daar draaide het barpersoneel zelf cd’s. The Boy with the Arab Strap lag er ook. Iedereen die er werkte programmeerde altijd liedje 2 en liedje 5, soms liedje 9. Ik begon als terrasmeisje en terrasmeisjes draaiden geen cd’s, ze vroegen hooguit liedjes aan. Dat deed ik op vrijdagavond, na afloop van mijn dienst. Steeds liedje 2 en liedje 5 en ik wist nog niet goed wat ik later wel wist: ik werd verliefd op liedjes die mijn muzieksmaak definitief zouden veranderen en bepalen. ‘Jennekemuziek’, volgens mijn broertje en zusje. Eenmaal gepromoveerd tot barvrouw draaide ik The Boy with the Arab Strap werkelijk elke dienst die ik werkte. Integraal. Belle and Sebastian was van mij en naar later bleek, van nog vele anderen. Omarmd heb ik het bandje, met alles wat me lief was.
Ik was er wellicht wat laat bij, maar Belle and Sebastian werd verantwoordelijk voor alles wat ik na het kopen van het album met de groene hoes ben gaan luisteren. Wat ik goed vond en wat ik slecht vond, wat erop leek voor 1995 en wat erop leek na 1995, alles relateerde ik onbewust wel ergens aan Belle and Sebastian. De eerste keer dat ze in Nederland speelden, was ik er niet bij. Daarna zag ik ze vier keer, met als hoogtepunt het concert op de binnenplaats van Somerset House in Londen (met The Shins in het voorprogramma). Het dichtst bij kwam ik toen ik drummer Richard mocht interviewen voor File Under.
Perfect Belle and Sebastian
Een heikele onderneming, zo’n Perfect Belle and Sebastian. Mijn verhaal is mijn verzamelaar. Elk ander verhaal betekent een andere verzamelaar. Daarbij begon ik met een heuse dubbelaar met meer dan veertig liedjes. Dat aantal moest teruggebracht worden naar achttien. Dacht ik. Ik kreeg drie liedjes respijt. Toen vriend George, ook een fervent Belle and Sebastian-fan me vanochtend via Twitter vroeg of ik ‘Take Your Carriage Clock and Shove it’ er op had staan, moest ik bijna huilen. Dat had liedje 21 moeten zijn. Er heeft op het allerlaatste moment een ander liedje voor moeten wijken.
Maar wat staat er allemaal nog meer op dan?
‘Sleep the Clock Around’
Uiteindelijk werd het openingsliedje van deze verzamelaar mijn favoriete lied van The Boy with the Arab Strap. Dat is, hoewel ik veel ben gaan voelen voor Seymour Stein, nooit meer veranderd. Dit liedje heeft voor mij alles en als ik het hoor, wil ik dansen zoals Stuart Murdoch, de zanger, danst. Als Stuart danst ben ik verliefd op hem. Het liedje is een logische opening voor deze verzamelaar. Voor mij dan.
Tigermilk
Het album waar de band mee begon. Een toevalstreffer? Het afstudeerproject van de dansende Stuart Murdoch. Fans vanaf het allereerste uur blijven zweren bij deze plaat. De band heeft zich in de eerste jaren ook in nevelen gehuld en laten hullen. Deze plaat markeert het begin van de ontwikkeling. Er staan belangrijke nummers op, en laat toch ook zien hoe gevarieerd de band is. Gesneuveld voor deze verzamelaar is het experimentele ‘Electronic Renaissance’. Voor mij meteen bewijs dat de melancholische indiepop van Belle and Sebastian geen vrijblijvende zomaarpop was. Er zit meer achter. Er heeft bijna altijd meer achter gezeten.
‘I’m Waking Up to Us’
Vroeger speelde ik hobo. Mijn zusje speelde fagot. Hobo is al een ongebruikelijk instrument bij popmuziek – gelukkig had ik Roxy Music als ik me weer eens kapot oefende op een of andere Bach-suite –, fagot is het helemáál. In I’mWaking Up to Us heeft Murdoch hobo en fagot gebroederlijk naast elkaar gezet. Zus en ik blij als een kind. Behalve hobo en fagot komen er heel wat instrumenten voorbij op de platen van Belle and Sebastian. Met mijn klassieke hafabra-achtergrond vind ik dat alleen maar leuk. Ik heb er geprobeerd zoveel mogelijk instrumenten te vinden. Ooit zei St. Paul tegen me dat ik Love’s ‘Alone Again Or’ moest luisteren. Die trompet hoor ik terug in ‘Judy and the Dream of Horses’, maar het liedje lijkt op ‘String Bing Jean’. Blokfluit. Viool, veel viool, orgel, spinet, melodica, enzovoort.
De ep’s
Ik was begonnen met het verzamelen van de ep’s, die ik, toen ik in Londen woonde, af en toe in een platenwinkel nog wel eens tegenkwam. Op cd, dat wel. Die ep’s waren wonderschoon! Allemaal! Maar ik had ze nog niet allemaal, en downloaden, ach, dat deed ik wel, maar dat stelde niks voor, hoe moest ik aan al die liedjes komen? Push Barman to Open Old Wounds, de verzameling compleet die de overgang van het kleine label Jeepster naar het veel grotere Universal kenmerkte, hoort tot de mooiste dingen die ik in mijn leven heb gehoord. Veel op deze Perfect komt van ep’s. Jonathan David is mijn lievelings. Het clipje van het bijbehorende liedje ook. De hele ep is op deze Perfect terechtgekomen.
Fans Only
Er is een dvd. Ik denk dat Stuart, Sarah, Bobby, Stevie, Chris, Mick en Richard familie zijn geworden toen ik deze dvd zag. Het is de dvd die ik het vaakst heb gekeken. Alle achtergrondliedjes die zijn gebruikt geven een warm gevoel, een aantal staat op deze plaat. ‘Leuk’ is een gefiguurzaagd paardje, zeggen Hanneke Hendrix en Alex van Warmerdam altijd, maar deze dvd is echt leuk.
Dear Catastrophe Waitress & The Life Pursuit
Het zijn niet mijn favoriete platen. Belle and Sebastian maakte nog steeds prachtige popliedjes en dit gaat nooit nooit nooit meer stuk, maar de liedjes op de laatste twee albums zijn niet mijn favoriete liedjes. Het zijn al helemaal niet de singles die ik het sterkste vind. Ik heb de onverwachte liedjes van deze albums gehaald. Wat ik in de gauwigheid van het nieuwe album hoorde, deed me deugd. Een zweem van vroeger hangt er over de liedjes. Het uitkomen van de plaat is het aangrijpen van deze Perfect.
Write About Love
Het nieuwe album verschijnt in oktober. We kijken er naar uit, ik heb het al gehoord. Ik hoor een soort terug naar vroeger. Maar ik hoor vooral Belle and Sebastian en ik ben weer zo blij als een kind. Een nieuwe plaat is alsof je familie na lange tijd weer terugziet, met je eigen herinneringen in het achterhoofd. Oh, als Stuart maar weer gaat dansen en Sarah lekker stil naast hem blijft staan. Dan is alles goed.
Alles is al goed. Luister maar.
8 oktober 2010
5 oktober 2010
Perfect Pixies (according to roy santiago, @roysantiago)
The Pixies is zo'n band die je MOET kennen. Als liefhebber. Je hoeft de muziek niet per se goed te vinden (de kans is groot dat je het wel te gek vindt), maar dit is één van die defining bands, met defining songs. Roy Santiago maakte eerder o.a. Perfect Stiff (in onze Top 5 'perfect Perfects' tot nu toe) en nu dus de perfecte Pixies verzamelaar. De Pixies zijn dus in goede handen...
HIER moet je zijn voor die download.
HIER Perfect Pixies in Spotify.
Onder het artwork een goed verhaal van Roy! Aanrader.
Enjoy!
"Het idee om een Perfect Pixies te maken kwam toen ik een tijdje geleden met 130 km/h over de A12 scheurde met één van mijn lievelingsalbums, Trompe Le Monde, keihard op de speakers. Met een album van The Pixies op weet je namelijk zeker dat je altijd ergens op tijd aankomt. Albums van The Pixies zijn doorgaans voorzien van een stuk of 14 nummers van rond de 2,5 minuten. Dus als je ver moet rijden dan heb je kans dat je het hele album twee keer achter elkaar hoort. Dat vind ik zelf vaak nogal irritant, maar voor een album van The Pixies maak ik een uitzondering. Het is namelijk niet echt moeilijk om naar te luisteren (als je gewend bent aan veel gitaarruis), maar tegelijk interessant genoeg omdat er in zo weinig tijd zulke geniale compostities voorbij komen.
Eigenlijk is het een beetje overbodig om een Perfect Pixies te maken. Er zijn in de loop der jaren al wat verzamelaars uitgebracht. En bovendien is elk album van The Pixies een Perfect Pixies. Maar als muziekliefhebber zit u natuurlijk helemaal niet te wachten op het instapmodel. U zou het natuurlijk veel leuker vinden als een liefhebber speciaal voor u een verzamelaar in elkaar spijkert. Nou, bij deze. Ik heb de overbekende nummers 'Monkey Gone To Heaven' en 'Where Is My Mind?' eraf gelaten, want die kent u nu ondertussen wel hé?
Tegelijk leek het me ook een mooie uitdaging om de perfecte verzamelaar voor de die-hard te maken. U zult vast een nummer tekort komen, en eerlijk gezegd kom ik zelf ook een paar nummers tekort. Maar een verzamelaar moet ook een beetje lekker lopen en de nummers moeten aansluiten en alles. Misschien is het leuk, als u zo'n liefhebber bent, om niet naar de tracklist te kijken maar gewoon de verzamelaar op te zetten.
Mocht u The Pixies tot nu toe alleen maar kennen van die laatste scene uit Fight Club, dan volgt hier een korte introductie:
The Pixies komen uit Boston en maakten hun platen tussen 1986 en 1991, zo ongeveer. Daarna zijn ze uit elkaar gegaan, en tegenwoordig treden ze weer op. Zanger en componist Black Francis was nogal een klootzak, want hij liet zijn bandleden per fax weten dat hij ermee stopte. Daarna ging hij solo als Frank Black en maakte hij een paar gave platen en een heleboel stomme platen. Tegenwoordig is hij fan van Herman Brood.
Bassiste Kim Deal was gaaf. Mannen vielen massaal voor haar trage, wat lijzige stem. Ze zingt eigenlijk zoals Vlaamse vrouwen praten. Daarnaast kon ze ook nog eens een behoorlijke stempel op het geluid drukken met haar eigen materiaal. Toen The Pixies uit elkaar gingen scoorde ze een flinke hit met haar eigen band The Breeders. Haar zus Kelley speelde ook in die band. Toen ik een jaar of 14 was, was ik verliefd op een meisje omdat ze zo op Kim Deal leek. Verder was Kim Deal behoorlijk aan de wat-niet-eigelijk.
De gitarist heet Joey Santiago. Dus ik hoef verder niet uit te leggen hoe cool die vent is, lijkt me. Het is geen neef, want anders had u nu een roadie-verhaal zitten lezen.
Drummer David Lovering vind ik persoonlijk de beste muzikant van de band. Omdat hij zo strak drumt kan de rest ongestraft wat steken laten vallen. Vooral op de latere platen, toen er flink wat galm op de drums werden gemixt, leek het af en toe net een drumcomputer. Maar op een goede manier. Extra credits krijgt de man voor het feit dat hij na zijn drumcarrière magiër is geworden. Echt waar. Tegenwoordig is hij David Lovering: The Scientific Phenomenalist. Hoe gaaf is dat. Overigens vind hij er zelf niet zoveel van. In een interview zei hij eens: "The difference between an musician and a magician is only a few letters".
Goede Pixies tips:
-The Pixies hebben met enige regelmaat de BBC bezocht en daar is een album van uitgebracht. 'The Pixies at the BBC'. Die is echt de moeite waard. Wel eerst even door die compleet overbodige Beatles-cover heen luisteren, maar dan kan het feest beginnen.
-Bent u onlangs nog weleens op een Myspace-pagina geweest? Nee? Nou ik ook niet. Maar toch is er wel iets heel gaafs op te vinden. Een Engelse kerel, Andrew, heeft een hoop muzikanten geïmiteerd die The Pixies coveren. Hij heeft dan bijvoorbeeld 'Elevate Me' laten coveren door The Beach Boys. Heel erg knap gedaan. Hier te vinden.
-Dan is er natuurlijk nog de Wikipedia om alles eens keurig na te lezen...
-...en de officiële website van The Pixies".
HIER moet je zijn voor die download.
HIER Perfect Pixies in Spotify.
Onder het artwork een goed verhaal van Roy! Aanrader.
Enjoy!
"Het idee om een Perfect Pixies te maken kwam toen ik een tijdje geleden met 130 km/h over de A12 scheurde met één van mijn lievelingsalbums, Trompe Le Monde, keihard op de speakers. Met een album van The Pixies op weet je namelijk zeker dat je altijd ergens op tijd aankomt. Albums van The Pixies zijn doorgaans voorzien van een stuk of 14 nummers van rond de 2,5 minuten. Dus als je ver moet rijden dan heb je kans dat je het hele album twee keer achter elkaar hoort. Dat vind ik zelf vaak nogal irritant, maar voor een album van The Pixies maak ik een uitzondering. Het is namelijk niet echt moeilijk om naar te luisteren (als je gewend bent aan veel gitaarruis), maar tegelijk interessant genoeg omdat er in zo weinig tijd zulke geniale compostities voorbij komen.
Eigenlijk is het een beetje overbodig om een Perfect Pixies te maken. Er zijn in de loop der jaren al wat verzamelaars uitgebracht. En bovendien is elk album van The Pixies een Perfect Pixies. Maar als muziekliefhebber zit u natuurlijk helemaal niet te wachten op het instapmodel. U zou het natuurlijk veel leuker vinden als een liefhebber speciaal voor u een verzamelaar in elkaar spijkert. Nou, bij deze. Ik heb de overbekende nummers 'Monkey Gone To Heaven' en 'Where Is My Mind?' eraf gelaten, want die kent u nu ondertussen wel hé?
Tegelijk leek het me ook een mooie uitdaging om de perfecte verzamelaar voor de die-hard te maken. U zult vast een nummer tekort komen, en eerlijk gezegd kom ik zelf ook een paar nummers tekort. Maar een verzamelaar moet ook een beetje lekker lopen en de nummers moeten aansluiten en alles. Misschien is het leuk, als u zo'n liefhebber bent, om niet naar de tracklist te kijken maar gewoon de verzamelaar op te zetten.
Mocht u The Pixies tot nu toe alleen maar kennen van die laatste scene uit Fight Club, dan volgt hier een korte introductie:
The Pixies komen uit Boston en maakten hun platen tussen 1986 en 1991, zo ongeveer. Daarna zijn ze uit elkaar gegaan, en tegenwoordig treden ze weer op. Zanger en componist Black Francis was nogal een klootzak, want hij liet zijn bandleden per fax weten dat hij ermee stopte. Daarna ging hij solo als Frank Black en maakte hij een paar gave platen en een heleboel stomme platen. Tegenwoordig is hij fan van Herman Brood.
Bassiste Kim Deal was gaaf. Mannen vielen massaal voor haar trage, wat lijzige stem. Ze zingt eigenlijk zoals Vlaamse vrouwen praten. Daarnaast kon ze ook nog eens een behoorlijke stempel op het geluid drukken met haar eigen materiaal. Toen The Pixies uit elkaar gingen scoorde ze een flinke hit met haar eigen band The Breeders. Haar zus Kelley speelde ook in die band. Toen ik een jaar of 14 was, was ik verliefd op een meisje omdat ze zo op Kim Deal leek. Verder was Kim Deal behoorlijk aan de wat-niet-eigelijk.
De gitarist heet Joey Santiago. Dus ik hoef verder niet uit te leggen hoe cool die vent is, lijkt me. Het is geen neef, want anders had u nu een roadie-verhaal zitten lezen.
Drummer David Lovering vind ik persoonlijk de beste muzikant van de band. Omdat hij zo strak drumt kan de rest ongestraft wat steken laten vallen. Vooral op de latere platen, toen er flink wat galm op de drums werden gemixt, leek het af en toe net een drumcomputer. Maar op een goede manier. Extra credits krijgt de man voor het feit dat hij na zijn drumcarrière magiër is geworden. Echt waar. Tegenwoordig is hij David Lovering: The Scientific Phenomenalist. Hoe gaaf is dat. Overigens vind hij er zelf niet zoveel van. In een interview zei hij eens: "The difference between an musician and a magician is only a few letters".
Goede Pixies tips:
-The Pixies hebben met enige regelmaat de BBC bezocht en daar is een album van uitgebracht. 'The Pixies at the BBC'. Die is echt de moeite waard. Wel eerst even door die compleet overbodige Beatles-cover heen luisteren, maar dan kan het feest beginnen.
-Bent u onlangs nog weleens op een Myspace-pagina geweest? Nee? Nou ik ook niet. Maar toch is er wel iets heel gaafs op te vinden. Een Engelse kerel, Andrew, heeft een hoop muzikanten geïmiteerd die The Pixies coveren. Hij heeft dan bijvoorbeeld 'Elevate Me' laten coveren door The Beach Boys. Heel erg knap gedaan. Hier te vinden.
-Dan is er natuurlijk nog de Wikipedia om alles eens keurig na te lezen...
-...en de officiële website van The Pixies".
28 september 2010
Perfect Flying Gram (according to clemens rikken, @clemensrikken)
Clemens is fotograaf. En fan van Gram Parsons en The Flying Burrito Brothers. Zowel Gram als de band waar hij onderdeel van was, TFBB dus, hebben nogal wat betekend voor de ontwikkeling van muziek. Voor de countryrock in het bijzonder, of zoals Gram het noemde 'cosmic American music'. Maar ook de band The Byrds (waar Flying Burrito-leden Gram P en Chris Hillman lid van waren in de Sixties) was nogal invloedrijk (The Beatles werden 'Byrd-watchers genoemd, niet voor niks).
Enjoy!
HIERRR moet je zijn...
Enjoy!
HIERRR moet je zijn...
24 september 2010
Perfect Van 2 (according to Basyl de Groot)...Spotify Only!
Basyl 'Wel op Facebook, niet op Twitter' de Groot is muzieksamensteller bij 3FM. Niet de minste dus om de handschoen op te pakken en Erwin Wijman van repliek te dienen. Erwin maakte afgelopen dinsdag Perfect Van. Basyl komt nu met zijn versie/visie op Van Morrison, Perfect Van 2. En alléén op Spotify! Onder het artwork nog wat Van-achtergrond, geschreven door Basyl.
HIER is die link, naar Perfect Van 2.
Enjoy.
"1 And It Stoned Me
Wil je weten of je Van Morrison uberhaupt interessant vindt? Dit nummer opzetten.
Als je niet vanaf de eerste snik geraakt wordt, mag je de rest van deze playlist overslaan..
2 Caravan
Ook zo'n plaat die begint en meteen raak is (als je er nog bent..)
3 Wild Night
4 Moondance
5 Crazy Face
Kom ik zelden tegen in Van Morrison-lijstjes maar f*ck wat mooi!
6 Gloria (Them)
7 Domino
8 The Way Young Lovers Do
Eerlijk gezegd ontdekt via Maria Mckee, die een goede cover deed op haar album You Gotta Sin To Get Saved (ook leuk!)
9 Jackie Wilson Said
Nee, niet ontdekt via Dexy's Midnight Runners..
10 Crazy Love
11 Brand New Day
12 Brown Eyed Girl
13 Baby Please Don't Go (Them)
Alleen 's nachts:
14 Warm Love
15 Tupelo Honey
16 You're My Woman
17 Did Ye Get Healed
18 Fair Play
Recentelijk ontdekt op de "vergeten klassieker" Veedon Fleece. Eigenlijk helemaal niet zo'n klassieker maar wel vergeten. En best mooi". - Basyl de Groot
HIER is die link, naar Perfect Van 2.
Enjoy.
"1 And It Stoned Me
Wil je weten of je Van Morrison uberhaupt interessant vindt? Dit nummer opzetten.
Als je niet vanaf de eerste snik geraakt wordt, mag je de rest van deze playlist overslaan..
2 Caravan
Ook zo'n plaat die begint en meteen raak is (als je er nog bent..)
3 Wild Night
4 Moondance
5 Crazy Face
Kom ik zelden tegen in Van Morrison-lijstjes maar f*ck wat mooi!
6 Gloria (Them)
7 Domino
8 The Way Young Lovers Do
Eerlijk gezegd ontdekt via Maria Mckee, die een goede cover deed op haar album You Gotta Sin To Get Saved (ook leuk!)
9 Jackie Wilson Said
Nee, niet ontdekt via Dexy's Midnight Runners..
10 Crazy Love
11 Brand New Day
12 Brown Eyed Girl
13 Baby Please Don't Go (Them)
Alleen 's nachts:
14 Warm Love
15 Tupelo Honey
16 You're My Woman
17 Did Ye Get Healed
18 Fair Play
Recentelijk ontdekt op de "vergeten klassieker" Veedon Fleece. Eigenlijk helemaal niet zo'n klassieker maar wel vergeten. En best mooi". - Basyl de Groot
21 september 2010
Perfect Van (according to Erwin Wijman, @erwinwijman)
Erwin Wijman zat er al een tijd op te broeden: het beste van Van Morrison samenbrengen in een overzichtelijke Perfect. Overzichtelijk als in '15 nummers'. Monnikenwerk dus. Een slachting van darlings moet het zijn geweest bij 'm thuis. Logisch ook dat het enige tijd duurde. Maar ja, dan die opener. Die opent je oor, je hart en je weet gelijk 'it's allright'... Onder het artwork Erwin's track-by-track-fly by.
Enjoy!
HIER moet je zijn voor de download.
1. It’s Allright
Maar meteen het beste nummer – yes, we do peak early. Maar serieus. Dit nummer, opgenomen in 1967 (VM was 21), vat de muziek van de hele jaren zestig samen in vijf minuten. De eeuwige vraag Beatles of Stones is in één klap overbodig geworden. Van Morrison verenigt alles in zich: pop, jazz, rock, soul, blues, ook funk, gospel, you name it. Ja, ook de vierkwartsmaat van She Loves You. Wie niet in huilen uitbarst bij zijn wanhopig uitgeroepen ‘How Can I Tell You That I Love You’ op 3’25 is minstens zo ongevoelig voor de menselijke liefde als Hans Landa uit Inglourious Basterds.
2. Brown Eyed Girl
Zijn eerste (en grootste?) Top 40-hit, uit 1967. De eerste hit ook uit zijn heel kortstondige (drie dagen in New York, liedjes opnemen liedjes opnemen liedjes opnemen) maar bepalende samenwerking met de Amerikaanse producer Bert Berns voor diens platenlabel Bang. Twijfelde of ik het zou opnemen, het is té bekend, maar het is met 3 minuten precies op Sha-la-la-la-single-lengte.
3. The Story of Them Parts 1 & 2
Even twee jaar terug in de tijd. Het nummer begint als Du van Peter Maffay. Dan denk je naar een andere smartlapzanger te luisteren: Mick Jagger. Maar dit is een hele jonge Van die zijn Them-periode (1964-1966) samenbalt in een met 7’21 niks te lang verhaal: ‘But the management had had complaints/About some cats with long long hair’. Alleen al dat plingelende gitaartje na een halve minuut. Dat orgeltje. Pure poëzie: ‘Sweet sweat and the misty misty atmosphere/Gimme another drink of beer baby’. De dictie, de timing, de herhalingen van woorden en syllaben waar ook de latere VM patent op heeft, het is allemaal heel bijzonder.
4. Astral Weeks
De hoogtepunten in deze Perfect zitten echt vroeg (grapje, het zijn allemaal hoogtepunten). Astral Weeks is het openingsnummer van de gelijknamige LP uit 1968, door de kenners algemeen beschouwd als VM’s beste plaat.
5. The Way Young Lovers Do
Dus nog een tweede nummer van superplaat Astral Weeks. Weer een 3-minuten-single, die 25 jaar later overigens weergaloos gecoverd werd door Jeff Buckley, die het nummer in Van Morrison-style (veel doo-doo-doo) wist op te rekken tot dik 10 minuten.
6. Moondance
His band and the street choir uit 1970 en Tupelo honey uit 1971, een soort twee-eenheid, zijn ook weer briljante platen maar Moondance (ook 1970) is nog verleidelijker om een nummer van op te nemen. Moondance zelf, elegant, jazzy met Jethro Tull-fluitje en een prachtige goudvis-improvisatie op 4’10.
7. Caravan
Nog een nummer van Moondance, maar dan in de onnavolgbare live-versie van het live-album It’s Too Late To Stop Now uit 1973. Die is twee keer zo lang als de albumversie, maar deze karavaan kan wat mij betreft eeuwig verder trekken.
8. Listen to the Lion
Het is erg verleidelijk om nog veel meer nummer van de live-lp It’s Too Late To Stop Now uit 1973 op te nemen. Van begin tot eind is dit album meeslepend, dwingend, betoverend. Begeleidingsband The Caledonia Soul Orchestra, met blazers en violen, klinkt als The Band op The Last Waltz (1976) in het kwadraat. Het is meer soul dan pop of rock-’n-roll. Listen to the Lion in deze uitvoering is misschien wel het allerallerbeste nummer dat VM ooit heeft opgenomen – voor deze negen minuten ruil ik het hele oeuvre van Coldplay of U2 in. Het nummer komt oorspronkelijk van de plaat Saint Dominic’s Preview uit 1972.
9. Wild Children
Toch nog eentje van It’s Too Late To Stop Now (het is nu toch te laat om ermee te stoppen...). Nummer is afkomstig van de mooie lp Hard Nose the Highway uit 1973. Het liedje begint met: ‘We were the War Children/Born 1945/When all the soldiers came marching home from war/Love looks in their eyes/in their eyes…’ Daarna komen én Tennessee Williams én Rod Steiger én Marlon Brando én James Dean nog langs in dit liedje. Name dropping is sowieso typerend voor Van The Man, die ook graag W.B. Yates en Plato en Rimbaud mag aanhalen.
10. Angeliou
Na 1974 en de topplaat Veedon Fleece (luister zelf) verzandt VM in een writer’s block: zie de veelzeggende albumtitel A period of transition uit 1977. Na Wavelength komt hij glorieus terug met Into the music (1979), waarvan ik het top40-hitje Bright side of the road nog het minste nummer vind. Maar fan-tas-tisch is Angeliou. Niemand kan met zo weinig woorden zo’n mooi liefdesliedje van 7 minuten schrijven en zingen – over Parijs, mei en Angeliou dus.
11. And the healing has begun
12. It’s all in the game
13. You know what they’re writing about
De laatste drie nummers van Into the music lopen in elkaar over en duren samen 18 minuten, maar hier kun je uren naar luisteren. Van op zijn best: schreeuwend, monkelend, fluisterend, temend, zeurend en alles natuurlijk over de liefde.
14. Raglan Road
Tja. Dan de jaren ’80. Er volgden nog wel mooie Van-platen, zoals
Beautiful vision, het hele sfeervolle Inarticulate speech of the heart (Rave on John Donne), A sense of wonder en No guru, no method, no teacher in 1986. Maar dan Poetic champions compose uit 1987, wat viel dat tegen zeg. Een instrumentaaltje als Celtic Excavation is aardig, maar verder is het typisch dat softe jaren ’80-gezemel van #Sade #PhilCollins #GeorgeMichael. Toen kwam, in 1987, de plaat die de Ierse bard (cliché!) samen met de Ierse folkgroep The Chieftains maakte, met de toepasselijke naam Irish Heartbeat. Die is meer dan grandioos. Prijsnummer is Raglan Road, een traditional die door honderden is gecovered maar altijd uitmondt in gekweel – zelfs bij Sinead O'Connor en zeker bij Mark Knopfler. Niet zo bij Van met zijn heel eigen dictie, die Conny Stuart en Frank Sinatra in de schaduw zet.
15. On Hyndford Street
De latere Van Morrison is een socio- of psychomusicologisch raadsel. Op Too long in exile (1993) staat nog een heel aardige cover van Moody's Mood for Love maar als je dan tien jaar later de versie daarvan van Amy Winehouse hoort (op Frank), weet je dat Van’s dagen geteld zijn. Op de dubbelaar (altijd een heerlijk dj-woord) Hymns to the silence uit 1991 (featuring Candy Dulfer) staan zeker een paar memorabele nummers, waaronder het titelnummer, Take me Back en één prachtig nummer in de oude, beetje mopperige mompelende narrige maar meeslepende parlando VM-stijl: On Hyndford Street. Nostalgie die je zelfs in de Jordaan niet meer aantreft, over toen je ’s avonds laat nog naar Radio Luxembourg luisterde. Naar ‘Debussy on the third programme’. Naar Sunday Six Bells. ‘The days before rock-‘n-roll.’ De dagen voor een 18-jarige zanger aantrad die de jaren zestig definitief veranderde met Gloria en dozijnen minder bekende liedjes en lp’s die tot de beste uit de popgeschiedenis horen. Tot 1979. Toen was de betovering verbroken.
Enjoy!
HIER moet je zijn voor de download.
1. It’s Allright
Maar meteen het beste nummer – yes, we do peak early. Maar serieus. Dit nummer, opgenomen in 1967 (VM was 21), vat de muziek van de hele jaren zestig samen in vijf minuten. De eeuwige vraag Beatles of Stones is in één klap overbodig geworden. Van Morrison verenigt alles in zich: pop, jazz, rock, soul, blues, ook funk, gospel, you name it. Ja, ook de vierkwartsmaat van She Loves You. Wie niet in huilen uitbarst bij zijn wanhopig uitgeroepen ‘How Can I Tell You That I Love You’ op 3’25 is minstens zo ongevoelig voor de menselijke liefde als Hans Landa uit Inglourious Basterds.
2. Brown Eyed Girl
Zijn eerste (en grootste?) Top 40-hit, uit 1967. De eerste hit ook uit zijn heel kortstondige (drie dagen in New York, liedjes opnemen liedjes opnemen liedjes opnemen) maar bepalende samenwerking met de Amerikaanse producer Bert Berns voor diens platenlabel Bang. Twijfelde of ik het zou opnemen, het is té bekend, maar het is met 3 minuten precies op Sha-la-la-la-single-lengte.
3. The Story of Them Parts 1 & 2
Even twee jaar terug in de tijd. Het nummer begint als Du van Peter Maffay. Dan denk je naar een andere smartlapzanger te luisteren: Mick Jagger. Maar dit is een hele jonge Van die zijn Them-periode (1964-1966) samenbalt in een met 7’21 niks te lang verhaal: ‘But the management had had complaints/About some cats with long long hair’. Alleen al dat plingelende gitaartje na een halve minuut. Dat orgeltje. Pure poëzie: ‘Sweet sweat and the misty misty atmosphere/Gimme another drink of beer baby’. De dictie, de timing, de herhalingen van woorden en syllaben waar ook de latere VM patent op heeft, het is allemaal heel bijzonder.
4. Astral Weeks
De hoogtepunten in deze Perfect zitten echt vroeg (grapje, het zijn allemaal hoogtepunten). Astral Weeks is het openingsnummer van de gelijknamige LP uit 1968, door de kenners algemeen beschouwd als VM’s beste plaat.
5. The Way Young Lovers Do
Dus nog een tweede nummer van superplaat Astral Weeks. Weer een 3-minuten-single, die 25 jaar later overigens weergaloos gecoverd werd door Jeff Buckley, die het nummer in Van Morrison-style (veel doo-doo-doo) wist op te rekken tot dik 10 minuten.
6. Moondance
His band and the street choir uit 1970 en Tupelo honey uit 1971, een soort twee-eenheid, zijn ook weer briljante platen maar Moondance (ook 1970) is nog verleidelijker om een nummer van op te nemen. Moondance zelf, elegant, jazzy met Jethro Tull-fluitje en een prachtige goudvis-improvisatie op 4’10.
7. Caravan
Nog een nummer van Moondance, maar dan in de onnavolgbare live-versie van het live-album It’s Too Late To Stop Now uit 1973. Die is twee keer zo lang als de albumversie, maar deze karavaan kan wat mij betreft eeuwig verder trekken.
8. Listen to the Lion
Het is erg verleidelijk om nog veel meer nummer van de live-lp It’s Too Late To Stop Now uit 1973 op te nemen. Van begin tot eind is dit album meeslepend, dwingend, betoverend. Begeleidingsband The Caledonia Soul Orchestra, met blazers en violen, klinkt als The Band op The Last Waltz (1976) in het kwadraat. Het is meer soul dan pop of rock-’n-roll. Listen to the Lion in deze uitvoering is misschien wel het allerallerbeste nummer dat VM ooit heeft opgenomen – voor deze negen minuten ruil ik het hele oeuvre van Coldplay of U2 in. Het nummer komt oorspronkelijk van de plaat Saint Dominic’s Preview uit 1972.
9. Wild Children
Toch nog eentje van It’s Too Late To Stop Now (het is nu toch te laat om ermee te stoppen...). Nummer is afkomstig van de mooie lp Hard Nose the Highway uit 1973. Het liedje begint met: ‘We were the War Children/Born 1945/When all the soldiers came marching home from war/Love looks in their eyes/in their eyes…’ Daarna komen én Tennessee Williams én Rod Steiger én Marlon Brando én James Dean nog langs in dit liedje. Name dropping is sowieso typerend voor Van The Man, die ook graag W.B. Yates en Plato en Rimbaud mag aanhalen.
10. Angeliou
Na 1974 en de topplaat Veedon Fleece (luister zelf) verzandt VM in een writer’s block: zie de veelzeggende albumtitel A period of transition uit 1977. Na Wavelength komt hij glorieus terug met Into the music (1979), waarvan ik het top40-hitje Bright side of the road nog het minste nummer vind. Maar fan-tas-tisch is Angeliou. Niemand kan met zo weinig woorden zo’n mooi liefdesliedje van 7 minuten schrijven en zingen – over Parijs, mei en Angeliou dus.
11. And the healing has begun
12. It’s all in the game
13. You know what they’re writing about
De laatste drie nummers van Into the music lopen in elkaar over en duren samen 18 minuten, maar hier kun je uren naar luisteren. Van op zijn best: schreeuwend, monkelend, fluisterend, temend, zeurend en alles natuurlijk over de liefde.
14. Raglan Road
Tja. Dan de jaren ’80. Er volgden nog wel mooie Van-platen, zoals
Beautiful vision, het hele sfeervolle Inarticulate speech of the heart (Rave on John Donne), A sense of wonder en No guru, no method, no teacher in 1986. Maar dan Poetic champions compose uit 1987, wat viel dat tegen zeg. Een instrumentaaltje als Celtic Excavation is aardig, maar verder is het typisch dat softe jaren ’80-gezemel van #Sade #PhilCollins #GeorgeMichael. Toen kwam, in 1987, de plaat die de Ierse bard (cliché!) samen met de Ierse folkgroep The Chieftains maakte, met de toepasselijke naam Irish Heartbeat. Die is meer dan grandioos. Prijsnummer is Raglan Road, een traditional die door honderden is gecovered maar altijd uitmondt in gekweel – zelfs bij Sinead O'Connor en zeker bij Mark Knopfler. Niet zo bij Van met zijn heel eigen dictie, die Conny Stuart en Frank Sinatra in de schaduw zet.
15. On Hyndford Street
De latere Van Morrison is een socio- of psychomusicologisch raadsel. Op Too long in exile (1993) staat nog een heel aardige cover van Moody's Mood for Love maar als je dan tien jaar later de versie daarvan van Amy Winehouse hoort (op Frank), weet je dat Van’s dagen geteld zijn. Op de dubbelaar (altijd een heerlijk dj-woord) Hymns to the silence uit 1991 (featuring Candy Dulfer) staan zeker een paar memorabele nummers, waaronder het titelnummer, Take me Back en één prachtig nummer in de oude, beetje mopperige mompelende narrige maar meeslepende parlando VM-stijl: On Hyndford Street. Nostalgie die je zelfs in de Jordaan niet meer aantreft, over toen je ’s avonds laat nog naar Radio Luxembourg luisterde. Naar ‘Debussy on the third programme’. Naar Sunday Six Bells. ‘The days before rock-‘n-roll.’ De dagen voor een 18-jarige zanger aantrad die de jaren zestig definitief veranderde met Gloria en dozijnen minder bekende liedjes en lp’s die tot de beste uit de popgeschiedenis horen. Tot 1979. Toen was de betovering verbroken.
31 augustus 2010
Perfect Into the Great Wide Open (according to Jan-Willem van den Pol) - @JWvdPol
Het driedaags muziekfestival Into The Great Wide Open was dit jaar in 1 middag uitverkocht. Alle 5000 kaarten gingen sneller weg dan een meter bier bij Bonnie st. Claire thuis. En terecht natuurlijk. Dit festival heeft alles: briljante locatie (Vlieland), te gekke bands, is kindvriendelijk, heeft goed weer (dat dwing je af) en...een Perfect. Dankzij Jan Willem van den Pol.
Onder het artwork zijn verhaal. HIERRR de download link. HIERRR de nummers in Spotify!
Enjoy!
"Voordat ik jullie meeneem naar Vlieland voor een tocht langs muzikale kusten vol parels en ruwe diamanten zal ik mezelf even voorstellen. Ik ben Jan-Willem (@JWvdPol), 24 jaar en wonende in Utrecht. Opgegroeid in het dorpje Barneveld in een familie met muziekliefhebbers i.p.v. bespelers heb ik veel verschillende muziekstijlen gehoord en besproken aan de eettafel. Heel gek was het dan ook niet dat we vorig jaar snel in de gaten hadden dat er eindelijk een festival is waar we als familie heen konden gaan. Zo zijn we nu voor de tweede keer met 3 generaties aanwezig op Into The Great Wide Open.
Ik zal een zo duidelijk mogelijke beeld proberen te geven wat je kunt verwachten als je muziek gaat jutten op het betoverende strand van Vlieland. Als muzikale leidraad heb ik 19 hoogtepunten verzameld op Perfect ITGWO.
De tip is om op donderdag al aan te komen op het eiland. Verbaas je over de mensen en de natuur, ga even een stukje fietsen of wandelen en ontdek wat het eiland te bieden heeft. Tim Knol geeft een voor-avondconcert om je op te warmen voor de eerste dag. Die begint gelijk goed met de festival-hitband van het jaar Beans & Fatback, een band die lol heeft in wat ze doen en waar je honger van krijgt (tip: neem de de-luxe CD-versie met prachtig soulfood kookboek). Hierna wordt het programma vervolgd met de rollende stenen muziek van Admiral Freebee, The Sore Losers (topplaat uitgebracht) en Wolf Parade. De laatste belooft een aangespoeld ruw stuk hout te worden waar je, als je goed kijkt, kleine verrassingen binnenin vindt. De laatste CD wordt positief ontvangen en luistert makkelijker weg dan eerder werk. Na al het gitaargeweld is het tijd om even te genieten van een (lange?) man met een buitengewoon rauwe stem en leuke liedjes: The Tallest Man on Earth gaat al een poosje mee maar krijgt nu eindelijk erkenning op festivals en radio. Afsluiter Caribou belooft een lekkere afdanser te worden. Hij doet deze zomer Nederland vaker aan, waaronder Lowlands, Noorderzon en Le Guess Who in Utrecht. Als de spiertjes nog niet moe zijn kan je doordansen met (mad) Ed (o.a. Lowlands) of Tivoli Utrecht (en ITGWO) huis-DJ St. Paul.
De zee is ruig en wild maar zorgt daardoor wel dat er flink gejut kan worden op de vrijdag. Elke band die aanspoelt heeft positieve kanten waardoor je niet fout kan gaan.
De vroege vogels kunnen genieten van ontbijt met Tim of rustige melodieën van Nevada Drive en Hauschka. Mijn programma begint wat later met My Bubba & Mi uit de stal van het onvolprezen Beep! Beep! Prachtige CD die al een poosje gratis te beluisteren is op de Beep Beep site. Hierna moeten er keuzes worden gemaakt: ga je voor mooi of wil je lekker swingen? Voor mooi is Het Armhuis aan te bevelen, een mooie tuin met I Am Oak en Blaudzun, Nederlandse bands die allebei positieve reacties krijgen zowel live als op plaat. Voor het betere swing werk gaan we naar Pete and the Pirates en Balthazar, allebei begonnen op London Calling (kweekvijver voor beginnende, vooral Britse, indiepop bands) en met een prima debuut op zak zeker een aanrader. Of je terugkomt van Het Armhuis of gebleven bent op het sportveld, Scram C Baby is er (al jaren) voor het betere rock ‘n roll werk en The Upsessions voor je reggae sounds. Typhoon gaat ervoor zorgen dat je handjes kan laten wapperen op muzikale hiphop met The New Cool Collective, leuke single maar na Lowlands nog niet overtuigd. Wel overtuigd ben ik van Tim Knol (de nieuwe Lucky Fonz?) en Moss. De Nederlandse acts van dit jaar: prachtig, overtuigend en populair! De afsluiter bestaat uit dromen met Dorleac (Spinvis en zangeres Hooverphonic) en aansluitend The Whitest Boy Alive, een band die minimaal je hoofd zal laten knikken. Voor de doorzetters kun je dansen met St. Paul en Quasimodo tot in de late uurtjes. Ook dit jaar zal er vast weer een kampvuur komen met je favoriete Excelsior-artiesten, genoeg te doen dus.
De zaterdag heeft veel muziekjut-potentie. Elk stukje eiland heeft zijn schoonheid, bevalt er iets niet ga dan vooral op ontdekkingsreis langs andere podia of geniet van de kunst zoals de Arttrail en je zult ongetwijfelt iets vinden wat bij je past.
Gedronken of niet, de zondag word je met een kater wakker omdat je weet dat het de laatste dag is. Daarom is het lekker wakker worden met de keuze of je naar mooie muziek gaat luisteren op het sportveld, met Isbells en Beth Jeans Houghton of je intens gaat genieten van een kerkconcert van Hauschka en El Pino & the Volunteers. Vooral El Pino gaat speciaal worden omdat ze een speciale EP hebben gemaakt voor het festival. Het alternatief voor de kerk is Selah Sue, een bekende van de aftikken-en-knallen bands Blood Red Shoes en Triggerfinger, en positief ontvangen door de pers door haar mooie pop/singer/songwriter liedjes. Dan is het hoog tijd om je beentjes te bewegen op Modest Mouse, indierock uit Amerika. Doen weinig shows in Europa waardoor ik dit optreden hoog op mijn lijstje zet. Voor de 2 laatste bands kun je kiezen om all-in folk te gaan met Kalio Gayo of rock ‘n rollen met Heavy Trash. Voor de mensen die nog niet op de boot zitten speelt Oi Va Voi het strikje om het festival wat voor de één een moment van wegdromen is en voor de ander het moment om de laatste energiereserves te verbranden.
Na een paar maanden voorbereiding met de Spotify playlist heb ik ontzettend zin in het festival. Samen met mijn familie en vrienden gaan we er een mooi feestje van maken en ik hoop dat ik iedereen een gevoel heb kunnen geven wat te verwachten van de tweede editie van Into The Great Wide Open." - Jan-Willem van den Pol
Onder het artwork zijn verhaal. HIERRR de download link. HIERRR de nummers in Spotify!
Enjoy!
"Voordat ik jullie meeneem naar Vlieland voor een tocht langs muzikale kusten vol parels en ruwe diamanten zal ik mezelf even voorstellen. Ik ben Jan-Willem (@JWvdPol), 24 jaar en wonende in Utrecht. Opgegroeid in het dorpje Barneveld in een familie met muziekliefhebbers i.p.v. bespelers heb ik veel verschillende muziekstijlen gehoord en besproken aan de eettafel. Heel gek was het dan ook niet dat we vorig jaar snel in de gaten hadden dat er eindelijk een festival is waar we als familie heen konden gaan. Zo zijn we nu voor de tweede keer met 3 generaties aanwezig op Into The Great Wide Open.
Ik zal een zo duidelijk mogelijke beeld proberen te geven wat je kunt verwachten als je muziek gaat jutten op het betoverende strand van Vlieland. Als muzikale leidraad heb ik 19 hoogtepunten verzameld op Perfect ITGWO.
De tip is om op donderdag al aan te komen op het eiland. Verbaas je over de mensen en de natuur, ga even een stukje fietsen of wandelen en ontdek wat het eiland te bieden heeft. Tim Knol geeft een voor-avondconcert om je op te warmen voor de eerste dag. Die begint gelijk goed met de festival-hitband van het jaar Beans & Fatback, een band die lol heeft in wat ze doen en waar je honger van krijgt (tip: neem de de-luxe CD-versie met prachtig soulfood kookboek). Hierna wordt het programma vervolgd met de rollende stenen muziek van Admiral Freebee, The Sore Losers (topplaat uitgebracht) en Wolf Parade. De laatste belooft een aangespoeld ruw stuk hout te worden waar je, als je goed kijkt, kleine verrassingen binnenin vindt. De laatste CD wordt positief ontvangen en luistert makkelijker weg dan eerder werk. Na al het gitaargeweld is het tijd om even te genieten van een (lange?) man met een buitengewoon rauwe stem en leuke liedjes: The Tallest Man on Earth gaat al een poosje mee maar krijgt nu eindelijk erkenning op festivals en radio. Afsluiter Caribou belooft een lekkere afdanser te worden. Hij doet deze zomer Nederland vaker aan, waaronder Lowlands, Noorderzon en Le Guess Who in Utrecht. Als de spiertjes nog niet moe zijn kan je doordansen met (mad) Ed (o.a. Lowlands) of Tivoli Utrecht (en ITGWO) huis-DJ St. Paul.
De zee is ruig en wild maar zorgt daardoor wel dat er flink gejut kan worden op de vrijdag. Elke band die aanspoelt heeft positieve kanten waardoor je niet fout kan gaan.
De vroege vogels kunnen genieten van ontbijt met Tim of rustige melodieën van Nevada Drive en Hauschka. Mijn programma begint wat later met My Bubba & Mi uit de stal van het onvolprezen Beep! Beep! Prachtige CD die al een poosje gratis te beluisteren is op de Beep Beep site. Hierna moeten er keuzes worden gemaakt: ga je voor mooi of wil je lekker swingen? Voor mooi is Het Armhuis aan te bevelen, een mooie tuin met I Am Oak en Blaudzun, Nederlandse bands die allebei positieve reacties krijgen zowel live als op plaat. Voor het betere swing werk gaan we naar Pete and the Pirates en Balthazar, allebei begonnen op London Calling (kweekvijver voor beginnende, vooral Britse, indiepop bands) en met een prima debuut op zak zeker een aanrader. Of je terugkomt van Het Armhuis of gebleven bent op het sportveld, Scram C Baby is er (al jaren) voor het betere rock ‘n roll werk en The Upsessions voor je reggae sounds. Typhoon gaat ervoor zorgen dat je handjes kan laten wapperen op muzikale hiphop met The New Cool Collective, leuke single maar na Lowlands nog niet overtuigd. Wel overtuigd ben ik van Tim Knol (de nieuwe Lucky Fonz?) en Moss. De Nederlandse acts van dit jaar: prachtig, overtuigend en populair! De afsluiter bestaat uit dromen met Dorleac (Spinvis en zangeres Hooverphonic) en aansluitend The Whitest Boy Alive, een band die minimaal je hoofd zal laten knikken. Voor de doorzetters kun je dansen met St. Paul en Quasimodo tot in de late uurtjes. Ook dit jaar zal er vast weer een kampvuur komen met je favoriete Excelsior-artiesten, genoeg te doen dus.
De zaterdag heeft veel muziekjut-potentie. Elk stukje eiland heeft zijn schoonheid, bevalt er iets niet ga dan vooral op ontdekkingsreis langs andere podia of geniet van de kunst zoals de Arttrail en je zult ongetwijfelt iets vinden wat bij je past.
Gedronken of niet, de zondag word je met een kater wakker omdat je weet dat het de laatste dag is. Daarom is het lekker wakker worden met de keuze of je naar mooie muziek gaat luisteren op het sportveld, met Isbells en Beth Jeans Houghton of je intens gaat genieten van een kerkconcert van Hauschka en El Pino & the Volunteers. Vooral El Pino gaat speciaal worden omdat ze een speciale EP hebben gemaakt voor het festival. Het alternatief voor de kerk is Selah Sue, een bekende van de aftikken-en-knallen bands Blood Red Shoes en Triggerfinger, en positief ontvangen door de pers door haar mooie pop/singer/songwriter liedjes. Dan is het hoog tijd om je beentjes te bewegen op Modest Mouse, indierock uit Amerika. Doen weinig shows in Europa waardoor ik dit optreden hoog op mijn lijstje zet. Voor de 2 laatste bands kun je kiezen om all-in folk te gaan met Kalio Gayo of rock ‘n rollen met Heavy Trash. Voor de mensen die nog niet op de boot zitten speelt Oi Va Voi het strikje om het festival wat voor de één een moment van wegdromen is en voor de ander het moment om de laatste energiereserves te verbranden.
Na een paar maanden voorbereiding met de Spotify playlist heb ik ontzettend zin in het festival. Samen met mijn familie en vrienden gaan we er een mooi feestje van maken en ik hoop dat ik iedereen een gevoel heb kunnen geven wat te verwachten van de tweede editie van Into The Great Wide Open." - Jan-Willem van den Pol
11 augustus 2010
#heerlijklekker: The Rough Guide To Lowlands 2010 (door @sandeman)
Je. Weet. Zelf. En nu zeker. Wat staat je te wachten op Lowlands? DJ Sandeman heeft het in één overzichtelijke mix voor je gezet. In combinatie met je persoonlijke gids raak je de weg zeker niet kwijt in Biddinghuizen (jahaa, wel op die andere manier waar je nu aan zit te denken). Enjoy!
HIERRRR ga je. Ook op Playlistify voor Spotify of Last.fm.
Artwork: Unknown User.
The Rough Guide To Lowlands 2010 by djsandeman
HIERRRR ga je. Ook op Playlistify voor Spotify of Last.fm.
Artwork: Unknown User.
The Rough Guide To Lowlands 2010 by djsandeman
Tracklisting (en dan natuurlijk dat blokkenschema er gewoon even naast houden):
Flying Lotus - "Zodiac Shit"
Die Antwoord - "Dagga Puff"
Fresku - "Lamballen"
Jack Parow - "Jy Dink Jy's Cooler As Ekke"
The Q4 feat. BLS - "Pulse"
Placcebo - "Without You I'm Nothing" (UNKLE)
Nosaj Thing - "IOIO"
Tinie Tempah - "Pass Out"
Hef - "Hangen Met Ons"
Tame Impala - "It's Not Meant To Be"
Broken Bells - "The Ghost Inside"
I Am Kloot - "Gods And Monsters" (Two Lone Swordsmen remix)
Holy Fuck - "Latin America"
Gonjasufi - "Love Of Reign"
Aeroplane - "We Can't Fly"
Fool's Gold - "Surprise Hotel" (Micachu remix)
Shantel - "Citizen Of Planet Paprika"
Air - "Sexy Boy" (Sex Kino mix)
Caribou - "Odessa"
Actress - "Always Human"
The Hundred In The Hands - "Tom Tom"
Boom Boom Du Terre - "Dubble 08-bit"
Shed - "Estrange"
Floating Points - "Vacuum Boogie"
Band Of Horses - "The Funeral"
Flying Lotus - "Do The Astral Plane"
Len Faki - "Death By House"
Two Door Cinema Club - "Something Good Can Work" (Twelves remix)
OK Go - "End Love"
Paper Romance (Classixx remix)
Olene Kadar - "Sarg Wualb"
Sleepy Sun - "Marina"
Yeasayer - "O.N.E."
The Ting Tings - "Great DJ" (Calvin Harris remix)
Ayoba! (Tommie Sunshine & Figure Brooklyn Fire remix)
Major Lazer - "When You Hear The Bassline"
Marina & The Diamonds - "I Am Not A Robot" (Doorly remix)
LCD Soundsystem - "I Can Change" (Stereogamous remix)
Roska - "Squark"
Roska - "Hey Cutie"
Foals - "Spanish Sahara" (Deadboy remix)
Hot Chip - "I Feel Bonnie"
Shameboy - "Vultures"
The Opposites - "Licht Uit"
The Bloody Beetroots - "WARP 1.9"
Partyharders - "Pope Of Dope"
Miike Snow - "Animal" (Fake Blood remix)
Go Back To The Zoo - "Electric" (Lars Vega Vs Bootlegs remix)
Kele - "Tenderoni"
Delphic - "Counterpoint"
Flying Lotus - "RobertaFlack" (Martyn's Heart Beat mix)
Dorian Concept - "Triligunal Dance Sexperience"
Hudson Mohawke - "Snapdragon"
The Specials - "Ghost Town" (DJG bootleg)
Mount Kimbie - "Carbonated"
Deadmau5 - "I Remember" (Caspa remix)
Joker - "Tron" (VIP mix)
Starkey - "Fourth Dimension"
Sub Focus - "Could This Be Real" (Joker remix)
Joker - "Digidesign"
Caribou - "Sun" (Altrice's Only What remix)
The xx - "Islands" (Nosaj Thing remix)
Mount Kimbie - "Blind Night Errand
The Ting Tings - That's Not My Name"
Darkstar - "Aidy's Girl's A Computer"
Adje & Jawson - "Fok Wachten"
Die Antwoord - "Enter The Ninja"
Magnetic Man - "I Need Air"
Noisia - "Machine Gun" (16 bit remix )
Massive Attack - "Teardrop" (Knight Riderz remix)
Queens Of The Stone Age - "No One Knows" (UNKLE)
Jonsi - "Animal Arithmetic"
Flinke Namen - "Wolken"
Ed Rush - "Funktion"
Ed Rush & Optical - "Ride The Beast"
Gonjasufi - "Sheep"
Burning Spear - "Red, Gold & Green"
Flying Lotus - "Zodiac Shit"
Die Antwoord - "Dagga Puff"
Fresku - "Lamballen"
Jack Parow - "Jy Dink Jy's Cooler As Ekke"
The Q4 feat. BLS - "Pulse"
Placcebo - "Without You I'm Nothing" (UNKLE)
Nosaj Thing - "IOIO"
Tinie Tempah - "Pass Out"
Hef - "Hangen Met Ons"
Tame Impala - "It's Not Meant To Be"
Broken Bells - "The Ghost Inside"
I Am Kloot - "Gods And Monsters" (Two Lone Swordsmen remix)
Holy Fuck - "Latin America"
Gonjasufi - "Love Of Reign"
Aeroplane - "We Can't Fly"
Fool's Gold - "Surprise Hotel" (Micachu remix)
Shantel - "Citizen Of Planet Paprika"
Air - "Sexy Boy" (Sex Kino mix)
Caribou - "Odessa"
Actress - "Always Human"
The Hundred In The Hands - "Tom Tom"
Boom Boom Du Terre - "Dubble 08-bit"
Shed - "Estrange"
Floating Points - "Vacuum Boogie"
Band Of Horses - "The Funeral"
Flying Lotus - "Do The Astral Plane"
Len Faki - "Death By House"
Two Door Cinema Club - "Something Good Can Work" (Twelves remix)
OK Go - "End Love"
Paper Romance (Classixx remix)
Olene Kadar - "Sarg Wualb"
Sleepy Sun - "Marina"
Yeasayer - "O.N.E."
The Ting Tings - "Great DJ" (Calvin Harris remix)
Ayoba! (Tommie Sunshine & Figure Brooklyn Fire remix)
Major Lazer - "When You Hear The Bassline"
Marina & The Diamonds - "I Am Not A Robot" (Doorly remix)
LCD Soundsystem - "I Can Change" (Stereogamous remix)
Roska - "Squark"
Roska - "Hey Cutie"
Foals - "Spanish Sahara" (Deadboy remix)
Hot Chip - "I Feel Bonnie"
Shameboy - "Vultures"
The Opposites - "Licht Uit"
The Bloody Beetroots - "WARP 1.9"
Partyharders - "Pope Of Dope"
Miike Snow - "Animal" (Fake Blood remix)
Go Back To The Zoo - "Electric" (Lars Vega Vs Bootlegs remix)
Kele - "Tenderoni"
Delphic - "Counterpoint"
Flying Lotus - "RobertaFlack" (Martyn's Heart Beat mix)
Dorian Concept - "Triligunal Dance Sexperience"
Hudson Mohawke - "Snapdragon"
The Specials - "Ghost Town" (DJG bootleg)
Mount Kimbie - "Carbonated"
Deadmau5 - "I Remember" (Caspa remix)
Joker - "Tron" (VIP mix)
Starkey - "Fourth Dimension"
Sub Focus - "Could This Be Real" (Joker remix)
Joker - "Digidesign"
Caribou - "Sun" (Altrice's Only What remix)
The xx - "Islands" (Nosaj Thing remix)
Mount Kimbie - "Blind Night Errand
The Ting Tings - That's Not My Name"
Darkstar - "Aidy's Girl's A Computer"
Adje & Jawson - "Fok Wachten"
Die Antwoord - "Enter The Ninja"
Magnetic Man - "I Need Air"
Noisia - "Machine Gun" (16 bit remix )
Massive Attack - "Teardrop" (Knight Riderz remix)
Queens Of The Stone Age - "No One Knows" (UNKLE)
Jonsi - "Animal Arithmetic"
Flinke Namen - "Wolken"
Ed Rush - "Funktion"
Ed Rush & Optical - "Ride The Beast"
Gonjasufi - "Sheep"
Burning Spear - "Red, Gold & Green"
22 juli 2010
DJ @Sandeman's Maandmix Juli 2010 - Het Groot Vakantieboek
Hot Fun In The Summertime met DJ Sandeman. Het Groot Vakantieboek 2010, op het ritme van de airco in de wagen, in de iPod op het strandje of gewoon op je balkon bij het lezen van je boekje:
- "Polocaust" - Mr Oizo & Gaspar Auge
- "Feel Flows" - The Beach Boys
- "Holidays" - Gonjasufi
- "A Day At The Carnival" - DâM-FunK
- "Lie Lost" (Maurice Fulton mix) - Crazy P
- "Rock With You" (Afro Brazillian Remix) - Michael Jackson
- "It Takes A Muscle" - Spectral Display
- "Illuminata" - ceo
- "Sun... Sun... Sun..." (Walter Gibbons Original 12" Edit) - Jakki
- "Lovalot" - M.I.A.
- "Real Life" (Basic Needs mix) - Tanlines
- "Baby I'm Yours" (Aeroplane mix) - Breakbot
- "We're Ready When You Are" (DJ Mehdi Mix) - The Krays feat. Ebony Bones
- "No Answers" - Theophilus London
- "Sun" - Caribou
- "La Musica" - Munk
- "Hold Yuh" (Major Lazer Remix) - Gyptian
- "Nigeria What?" - Débruit
- "Story To Be Told" - M.I.A.
- "Last 3 Digits" - Gemmy
- "Taj Mahal" - Jorge Ben
10 april 2010
Sandeman Maandmix 04_09 (Rasta Monsta does Miami)
De mix:
Rasta Monsta does Miami, Maandmix April '10 by djsandeman
En de TRACKLISTING (losse tracks HIERRR):
- "Made For Each Other" - Junkie XL feat. Jan Hammer
- "Madame Butterfly" - Malcolm McLaren
- "Crockett's Theme" (Ben Liebrand Remix 1987) - Jan Hammer
- "Nightcall" - Kavinsky
- "In Heat" (Javelin Remix) - HEALTH
- "Maintain" - Computer Jay
- "Uggebugg" (Original Version) - Prins Thomas
- "Hide Me" (Rory Phillips Mix) - The Golden Filter
- "Real Life" - Tanlines
- "Feel So Good" (radio edit) - The Juan Maclean
- "The Wallet" - B.R.U.C.E.
- "The Shrew Would Have Cushioned the Blow" (Actress' Neu Haus So-Glo Mix) - Joy Orbison
- "Heavy Machinery" - Scuba
- "I Feel Bonnie" (Club Version) - Hot Chip feat. Bonnie 'Prince' Billy
- "Grow Up" (Cassian Remix) - Swick
- "Conga" (Ben Liebrand Minimix) - Miami Sound Machine
- "Stay Close" - Delorean
- "O.N.E." - Yeasayer
- "Can't Get Used To Those" (Afterlude)- Dimlite
Abonneren op:
Posts (Atom)