HIER voor Mac
HIER voor PC
DJ St. Paul leerde ons eerder op dit blog dat een verzamel-cd voor kerst heus niet alleen over mistletoe hoeft te gaan. Er hoeven helemaal niet in elk liedje belletjes te zitten. Hij heeft met veel plezier op repeat gestaan hier in huis, die Perfect Kerstkalkoenenvel. Dat kan ik ook, dacht ik bescheiden. Een compilatie vol simpelweg goede muziek samenstellen, die ik graag zou willen horen op 1 januari, maar die ook daarna nog werkt. Een beetje lafjes voor de kater, maar ook wat speldenprikjes om wat leven in de brouwerij te krijgen. Als ode aan de stoere mensen onder ons die het aandurven de eerste dag van 2010 in Scheveningen te vieren heb ik 23 nummers uitgezocht rond het woord 'Cold'.
1. Cold War Kids – Hang Me Up To Dry
Een dubbele schippersbitter voor de dappere duikers, geserveerd door deze band uit Fullertone, Californië. Met een plaat vol religieuze gewichtigheid en alcoholisme brak de band in 2006 door. Het werd verpakt in een felle, intense vorm van indierock, die tot op de dag van vandaag de dienst uitmaakt in Amerika. Cold War Kids slaagde er niet in zelf de kroon vast te houden, maar dit Hang Me Up To Dry is er een om te koesteren.
2. James Brown – Cold Sweat
Eerste kerstdag was het drie jaar geleden dat de Godfather Of Soul het loodje legde. Een goede soulzanger was hij zeker, maar meer nog een shouter. En dat kwam uitstekend van pas in het nieuwe genre dat Brown eind jaren zestig uitvond: funk. Wie het geheim van dit nummer wil voelen maar voor de grap eens het hele nummer lang alleen naar de drummer luisteren.
3. John Lennon – Cold Turkey
Tja, dat heb je een week na kerst: koude kalkoen. Wist-u-dat Eric Clapton gitaar speelt op Cold Turkey? Lennon was duidelijk uitgekeken op zijn bandmaten uit Liverpool. The Beatles bestonden nog in 1969, maar het afkicken kon al beginnen. Wat een rillerig goede song is dit toch, paranoïde, nerveus gezongen. Wat mij betreft het beste dat hij solo maakte. Echt.
4. Ryan Adams & The Cardinals – Cold Roses
Ik kan me niet herinneren ooit een groter neuroot ontmoet te hebben dan David Ryan Adams, ooit enfant terrible van de Amerikaanse country rock, tegenwoordig een verknipte intellectueel. Hij wil tegenwoordig liever schrijver zijn dan zanger en leest alles wat los en vast zit, het liefst in bad. Hij heeft tachtig verschillende versies van Anne Frank's Achterhuis en hij vertelde me dat hij in elke kamer een ander boek open heeft liggen. Eigenlijk wonderlijk dat hij ondanks zijn verstrooidheid zulke mooie geconcentreerde huilliedjes kan schrijven als Cold Roses. http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/40362069
5. Maxwell – Cold
Een van de verrassingen van het jaar was toch wel Blacksummer's Night van Maxwell. De soulzanger was de afgelopen jaar was naar de achtergrond verdwenen met nogal eenvormige, saaie platen, maar zijn nieuwe album heeft de juiste balans tussen zwoelheid en scherpte. Deze track heeft een hoog Sly Stone-gehalte, en dat is nooit slecht.
6. Black Lips – Cold Hands
Ik heb voor het podium staan wachten tot het zou gebeuren. Zouden ze in hun eigen mond gaan pissen? Met elkaar of met het publiek op de vuist gaan? Ach, dat soort dingen gebeuren alleen als je er niet bij bent. In India werd Black Lips dit jaar nog haast het land uit gejaagd wegens homo-erotisch gedrag op het podium waar wij in Holland niet van opkijken. Wel was ik getuige hoe een van de gitaristen omhoog spuugde en zijn kwab feilloos opving. Goed spelen deden ze wel, toen in de Melkweg, die rauwe garagerocksongs, die wel degelijk zonder fratsen overeind blijven.
7. Sound Dimension – In Cold Blood
Gaan er al belletjes rinkelen bij de naam Sound Dimension? Studio One? Juist, Sound Dimension was de vaste studioband van het legendarisch Jamaicaanse label van Clemence Coxsone Dodd, en daarmee de Booker T & the MG's van de reggae. Met hier keyboardheld Jackie Mittoo in een glanzende hoofdrol.
8. Devo – Cold War
Dit jaar verscheen een reissue van Devo's klassieke Freedom Of Choice album. Op de hoes ervan staan de vijf uit Akron, Ohio met een soort rood plastieken blompotten op hun hoofd en zilveren glitterpakken. Of je daar om mag lachen weet ik eerlijk gezegd niet, maar lollig is het wel. Die koude oorlog, dat was destijds in 1980 in elk geval een bittere realiteit.
9. Shuggie Otis – Ice Cold Daydream
Het had met Shuggie Otis heel anders kunnen lopen dan het gelopen is. Toen hij 16 was overleed Rolling Stone Brian Jones. Hij werd gevraagd om de gitarist te vervangen, maar hij weigerde. Een paar jaar later maakte hij een prachtig album, Inspiration Information (met daarop dit Ice Cold Daydream). Connecties had hij ook: zijn vader was de grote Johnny Otis. Wat ging er mis? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ze zeggen dat het hem naar de bol steeg. Zonde. Mooie plaat.
10. Adele – Cold Shoulder
Toch wel verrassend: de best verkochte cd in 2009 was er een die begin 2008 al uit kwam: 19 van Adele. Sure, het is degelijke soulpop die handig inspeelt op de heersende trend, een beetje truttig zelfs. Maar vergis je niet: dit Cold Shoulder is wel degelijk een ontzettend sterk liedje. Paul de Leeuw is verliefd.
11. Jens Lekman – The Cold Swedish Winter
De Zweedse singer-songwriter Jens Lekman is een verhalenverteller. Ik zou wel eens een week met hem op vakantie willen. Van hier tot Zuid-Frankrijk kletst hij je de oren van de kop met goede verhalen. Als hij live speelt praat hij bijkans meer dan hij zingt. Aan grootspraak doet hij niet. Zijn liedjes zijn doodnormaal, persoonlijk en ontroerend. Zo belanden we in dit nummer met Jens en een vrijpostige dame midden in de nacht in een keuken, buiten een sneeuwstorm. “Cooked ourselves some chili. Warmed us from the inside, cause the outside was chilly”.
12. Rick James – Cold Blooded
De autobiografie van Rick James was voor mij een openbaring. Voordat ik hem las was hij voor mij vooral de man van Superfreak en het geweldige album Street Songs. Erna was hij de verpersoonlijking van de decadente jaren 80. Een boek vol cokesmokkel, moeder-dochter-tandems en self-fulfilling arrogantie. Cold Blooded schreef hij toen hij al op het punt stond in het ravijn te kieperen, maar het is wel een van zijn grootste hits.
13. Kings Of Convenience – Mrs Cold
Zou Erlend Oye zelf verwacht hebben dat zijn zijproject The Whitest Boy Alive het succesvolle Kings Of Convenience zo zou overvleugelen? De comeback van het duo klinkt nu als een akoestische sessie van The Whitest Boy Alive. De ongevoelige dame Mrs Cold was de hoofdrolspeler in de eerste single van Declaration Of Dependance. Je kunt er niet op dansen, een goed liedje is het wel.
14. Johan – Coming In From The Cold
Een beetje verrassend was het toch wel, dat Johan ineens niet meer is. Dit Coming In From The Cold was misschien wel de beste song van THX JHN en Johan op zijn best: schijnbaar eenvoudig, maar wel met een feilloos gevoel voor melancholie. Ik heb niet gehuild, maar wil bij deze wel een bescheiden ode brengen aan Johan.
15. Schaeben & Voss ft Schad Privat – Cold Wind
Mooi, van die muziek waarvan je eigenlijk niets weet en die toch goed is. Enig zoekwerk leerde mij dat het duo Heiko Voss en Thomas Schaeben de eerste jaren van deze eeuw een handvol singles uitbracht op het befaamde Keulse Kompakt label. Zo ook deze uit 2004, die op jaarverzamelaar Total 8 belandde.
16. Dino and Doc – Mighty Cold Winter
Er zijn nu compleet onbekende acts die op fameuze soullabels als Motown en Stax een respectabel oeuvre opgebouwd hebben, ondergesneeuwd door de grote kanonnen. Dat geldt niet voor Dino and Doc, die op Stax sublabel Volt nog niet eens een eendagsvlieg waren. In werkelijkheid waren het de halfbroers James Walker en Arthur Merryweather, die van de onbekende producer Bill Haney één kans kregen om een liedje op te nemen. Het werd weliswaar niet echt iets, maar gelukkig hebben ze die kans gegrepen. Ik hoop dat ze er stiekem trots op zijn.
17. Raekwon ft. Ghostface – Cold Outside
Er zijn op dit moment belangrijke discussies gaande onder kenners: Sasha Frere-Jones beweerde dat hiphop sinds dit jaar definitief dood is, Simon Reynolds stelde zelfs dat het genre het hele decennium al niet thuis geeft. Over een ding was iedereen het eens: de comeback van Wu Tang held Raekwom blies leven in de brouwerij.
18. Gus Gus – Cold Breath '79
Ik neem me al jaren voor eens goed op te zoeken wat dat eigenlijk is, Polydistortion. Het is in elk geval de titel van het doorbraakalbum van Gus Gus uit 1997. De meeste IJslandse muzikanten maken kalme, introverte muziek, en hoewel dit veelkoppige gezelschap officieel een dance band is, vormt Gus Gus eigenlijk geen uitzondering.
19. Atlas Sound – Cold As Ice
Amerikaan Bradford Cox is de baas in twee hoog aangeschreven experimentele bands. In Deerhunter stoeit hij met noiserock en shoegaze, Atlas Sound is meer experimenteel van aard. Al is Cold As Ice geen taaie kost, eerder sfeervol voortkabbelend, licht kietelend.
20. Trentemoller – While The Cold Winter Waiting
Van Atlas Sound glijden we moeiteloos door naar Trentemoller. De eigenzinnige Deen groeide met zijn album The Last Resort op zak uit tot een gerespecteerde live dance act. Hij scoorde met groots aangezette climaxen, maar de kracht lag erin dat hij daar altijd zeer zorgvuldig en smaakvol naar toe werkte. Hier begint het, bij de trage mistelektronica van While The Cold Winter Waiting.
21. GEM – Cold
Na dat sfeervolle gekabbel even opfrissen met ons eigen GEM. Hun derde album NEW stond vol met pakkende popsongs. Verfijnder dan voorheen, maar wel zeer direct. En ze hebben zich toegelegd op van die koortjes die altijd werken: oe oe oe oe oe. Zou die mondharmonica in Cold een knipoogje zijn naar Bob Dylan? Maurits Westerik toonde zich de afgelopen jaren meer dan eens fan.
22. Oh No Ono – Keeping Warm In A Cold Country
In thuisland Denemarken scoorde dit Oh No Ono afgelopen jaar een hit met hun tweede album Eggs, in Nederland komt die plaat pas in 2010 uit. Alles op zijn tijd, zullen we maar zeggen. Dit springerige popnummer komt van hun eerste album Yes. Je hoort de futuristische postpunk van – jawel – Devo, gekruist met glamrock. Een merkwaardige combi, maar het werkt wel.
23. Tom Waits – Warm Beer and Cold Women
Tom Waits wordt niet zelden omschreven als een soort halfgod, een bovenmenselijke muzikant, iemand die boven de partijen verheven is. Ik hou niet zo van mensen die bij leven al heilig verklaard worden, het doet me opzien tegen de dag dat ze daadwerkelijk sterven. Ik snap wel waar het bij Waits vandaan komt. Natuurlijk vooral door die bizarre stem, die in de loop der jaren alleen maar extremer geworden is en inmiddels nergens meer op lijkt. Op zijn klassieke album Nighthawks At The Diner (1975) klinkt hij tenminste nog als een eenvoudige kroegzanger, die begeleid door een jazzcombo grappen maakt en treurige liedjes zingt, zoals dit Warm Beer And Cold Women.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten