Thank God It's Sunday: Perfect Christian Underground (door Antonie Fountain, @antonie )

We weten van dit specifieke genre eigenlijk nog minder dan van de man die er de inspiratie voor was (laat staan van z'n vader). Echter, van de maker van deze compi weten wel het een en ander. Antonie Fountain. Hij is zanger en gitarist bij de band Little Things That Kill en hij schrijft uitgebreid over zijn keuze van tracks voor deze compi. Bless him.

HIER voor Mac & PC.

Enjoy!



"Heb lang nagedacht over wat ik zou kunnen opstellen als een 'Perfect' plaat. Vanwege mijn jeugd in een christelijke hippie-commune (lang verhaal), ben ik pas in mijn twintiger jaren 'normale' popmuziek gaan ontdekken. Zo zullen er altijd mensen zijn die bepaalde genres en/of artiesten veel uitvoeriger kennen dan mezelf. Maar toen bedacht ik me, ik ken één genre bijzonder goed. Een genre waarvan het gros die hier bij deze blog langskomen bijzonder weinig kennis van hebben. Maar een genre die een aantal parels van nummers en albums heeft voortgebracht.

Dan heb ik het over de christelijke underground muziekscene.

Vanaf de vroege jaren negentig tot ongeveer de eeuw-wisseling was dit een onderbelicht, maar zeer interessante muziekscene. Rond 2000 werd de christelijke underground door de christelijke 'majors' overgenomen en onderworpen aan een strict regime van voldoende JPM's (Jesus per minute's), stichtelijke teksten, gladde arrangementen, en dit alles piekfijn gezongen door keurige jongens en meisjes.

Maar voor die tijd was er een 'scene' ontstaan met af en toe schitterende albums vol zeer mooie muziek. Varierend van de sferische grunge van Daniel Amos, het bijtend cynisme van een Steve Taylor, de kinderlijke onschuld van een Sixpence None The Richer als tieners, tot de harde proto-emo van Focused en Stavesacre, de shoegazer van Starflyer 59, de perfecte popmuziek van Cush, en de melancholische soundscapes van The Prayer Chain en The Violet Burning.

Vandaar dat ik voor EHPO en het Zesde Vlak de compilatie Perfect Christian Underground heb opgesteld.

Mocht het u opvallen dat er een flinke kruisbestuiving op de plaat zit: het wereldje was klein, veel bandleden speelden op verschillende momenten in verschillende combi's samen in bands.

Tijdens de voorbereidingen - een heerlijke 'trip through memory lane' - vielen een aantal van de voorgestelde artiesten er bij het naluisteren flink door de mand. Slechte liedjes, slechte teksten, slechte opnames; gewoonweg niet goed genoeg, dus. Daarnaast waren er een aantal van de wat stevigere bands toch iets te stevig om uiteindelijk een mooi geheel van te vormen. Bij deze dan de Perfect Christian Underground.

1. Cush - Angelica (van de lp Cush - 2000)
Een van de meest perfecte popliedjes die ik ooit gehoord heb. Wars van normale popstructuur, het refrein komt pas na een minuut of anderhalf in, maar dan wel wát een refrein! En een gitaarsolo van geniale eenvoud. 23 seconden dezelfde noot aanhouden. Cush hebben een aantal platen uitgebracht, steeds met een ander thema. Ook de rauwe garage-rock is een lp lang voorbij gekomen, alsmede een 'spirituals' plaat.
Cush was een muziekproject met wisselende samenstelling. Zodoende heb ik zelf ooit het voorrecht gehad om eenmalig mee te zingen met deze band. Een vrijwel algehele Nederlandse bezetting trouwens, met o.a. Jair Sagstrom en René de Vries van Rollercoaster 23, en Tommy Riekerk, voormalig bandgenoot in Beam van Hans Sigmond (Blaudzun). Michael Knott, die u hier hoort zingen, is overigens de band uitgetrapt ivm een onhoudbare tequila verslaving.

2. The Prayer Chain - Friend or Foe (van de dubbel-cd Mercury/Mercurios 1995)
In 1995 bracht The Prayer Chain haar meesterwerk 'Mercury' uit. Een sombere, sferische plaat, vol lagen, percussie, overstuurde bas en ontsporende gitaren. Een concept album over een band die zo door de mangel is gehaald dat er geen gevoel of emotie meer mogelijk is. Eric Campuzano, bassist en dichter, schrijft het ene na het andere epos over de weg kwijt zijn, met referenties over hopeloos verdwaald zijn in de ruimte en cryptische verwijzingen naar Inca legendes. Krankzinnig WTF-moment voor al hun fans op dat moment, die een vrolijk-blij-huppel-grunge bandje gewend waren met liedjes over God.

Deze outtake (afgekeurd door platenlabel) is later alsnog uitgebracht. Gelukkig maar. Mercury (inclusief de outtakes) bevindt zich nog steeds stevig in mijn top-5 van beste albums ooit gemaakt. Gitarist Andy Prickett is nog steeds een held voor velen. Met veel tegenzin uiteindelijk besloten slechts één nummer van Mercury aan deze verzamelaar toe te voegen. In zijn geheel de moeite waard!
Mercury was de laatste plaat van The Prayer Chain. Hun leden spreidden zich na het uiteenvallen van de band naar allerlei projecten, waaronder Cush, The Lassie Foundation, Starflyer 59 en The Violet Burning, ook allen op deze Perfect Christian Underground terug te vinden.)

3. Poor Old Lu - Hello Sunny Weather (van de lp A Picture Of The Eighth Wonder - 1996)
De 'brave jongens' van de Christelijke underground scene. Maar wel met heel mooie liedjes. Broertjes Aaron (gitaar) en Jesse (zang) Sprinkle vormden de drijvende kracht achter deze band. Een van mijn eerste ervaringen met overstuurde gitaren als jonge tiener.

4. Sixpence None The Richer - Bleeding (van de lp This Beautiful Mess - 1999)
Een verademing in de 'scene'. Even geen potsierlijke gitaarposes. Gewoon een stel naïve kinderen die mooie en brave liedjes zongen. Met een stoer wijf als gitarist (Tess Wiley), die voor hun grote megahit 'Kiss Me' de band al lang had verlaten.
De LP waar deze track op staat heeft de naam gegeven aan een van de beste indie bands uit Nederland - This Beautiful Mess). De naam van de band 'Sixpence None The Richer' is afkomstig van schrijver CS Lewis, die ook de inspiratie gaf voor de bandnaam voor Poor Old Lu. Lewis is naast zijn theologische boeken ook bekend van de kinderboeken serie 'The Chronicles of Narnia', met o.a. 'The Lion, The Witch and The Wardrobe', een aantal jaar geleden in de bioscoop.

5. The Violet Burning - Gorgeous (van de lp Demonstrates Plastic and Elastic - 1998)
Mannen zwaar onder de make-up, op de hoesfoto van hun album bier drinkend en sigaretten rokend: The Violet Burning waren midden jaren '90 erop uit om hun status van brave jongens in streng Evangelisch Amerika om zeep te helpen. Twee meesterlijke platen (self titled uit 1996, Demonstrates Plastic and Elastic uit 1998) zorgen ervoor dat ze nog op handen gedragen worden, maar je kan alles wat ze na 1999 hebben uitgebracht gerust vergeten.

The Violet Burning was een van de meest invloedrijke bands uit de 'scene'. Midden jaren '90 op het punt van doorbreken in de reguliere mainstream, maar i.v.m. diva-gedrag van frontman Michael Pritzl (kwam niet opdagen om platendeal te ondertekenen) nooit doorgebroken. Eind 2009 eindelijk ter ziele gegaan, maar in principe hadden zij hun beste tijd al eind jaren '90 afgerond met de plaat 'Demonstrates Plastic And Elastic'. De gitarist op deze plaat Michael Schroeder, is momenteel aan het touren als gitarist voor The Smashing Pumpkins.

6. Pedro The Lion - Almost There (van de Whole EP - 1997)
Een concept album over een junkie die afkickt en Jezus vindt. Met als sleutel track 'Almost There'. Velen van jullie kennen Pedro the Lion / David Bazan van hun latere werk. Dit was hun eerste wapenfeit. Ik kan er veel over zeggen, maar laat het zoals het is. Wat een passie & wat een perfecte combi van tekst met uitvoering.
Pedro The Lion heb ik ooit een tour zien doen met shows in Paradiso en de Ekko. Zonder bassist, die wilde niet, dus alle baspartijen op de iPod door een basversterker. Bazan was in Paradiso straalbezopen, waardoor de show de mist in ging. De volgende avond introduceerde hij de band met 'and we have Jesus on bass'. Even later verontschuldigde hij voor de show van de avond ervoor, met de woorden 'Jesus fucked up'. Volgens mij was hij al druk bezig zich uit het christelijke subcultuurtje los te weken. :-)

7. Fold Zandura - Valgreen (van de lp Fold Zandura - 1995)
In de vroeg jaren '90 waren Gyro en Jerome van Fold Zandura beter bekend als Mortal, een christelijke Industrial band. In 1995 besloten ze een pop/alternative kant in te slaan met deze plaat vol schitterende popliedjes. Jerome is later overgestapt naar Switchfoot, drummer Frank Lenz heeft in allerlei latere bands gespeeld, waaronder Cush en Starflyer 59)

8. The Lassie Foundation - Three Cheers for Waterloo (van The Eldorado LP - 2002)
Wederom een pop-pareltje. Je hoort hier de drummer van The Prayer Chain zingen (die beter kan zingen dan hun eigen zanger), en de bassist van The Prayer Chain gitaar spelen. Deze track is in 3 uur op de band geslingerd voor een 'Holland-only' versie van The Eldorado LP, die uitkwam op het kortstondige Blue Sub Records. Een van hun andere twee releases was de solo plaat van Frank Lenz (zie Fold Zandura). De andere was de debuut plaat van At The Close Of Every Day.

9. Luxury - The Pearls (van de lp The Lates & The Greatest - 1996)
Lee Bozeman, zanger/songwriter van Luxury, maakte een concept album over de leegheid van het bestaan nadat hij maanden op zijn rug moest liggen na een auto-ongeluk met de band. Krakkemikkig opgenomen, valse gitaren, oversturende drums, maar wat een onderkoelde passie.

10. Calvin's Dream - All Of This (van de lp Fanatical - 1993)
De enige Europese deelnemer aan deze verzamelaar. Ik snap nog steeds waar de tekst over gaat. Gewoon sterk, vroege jaren '90 alternatieve muziek. Grijsgedraaid als tiener.

11. Lost Dogs - Breathe Deep (van de lp Scenic Routes - 1992)
Met recht een supergroep uit de scene. Terry Taylor van Daniel Amos, Derri Daugherty van The Choir, Mike Roe van the 77's, Gene Eugene van Adam Again. Een refreintje wat zo uit de kerk geslopen zou kunnen zijn. Maar coupletten die een Dylan-esque opsomming zijn van de meest diverse pluimage van mensen. Vooral mensen waar de Amerikaanse christelijke muziek scene het niet zo mee heeft. Snijdende kritiek op de hokjesgeest van veel 'Born Again Christians', met als boodschap dat je gewoon van iedereen moet houden. 'Everybody, everywhere'. Wel jammer van die viool in de laatste tien seconden.

12. Adam Again - Don't Cry (van de lp Perfecte - 1995)
Gene Eugene, songwriter, zanger, kindacteur, producer. Een van de geniën achter de underground scene. Ik heb niet eens geprobeerd te turven op hoeveel van de platen die ik voor deze compilatie heb geluisterd hij heeft meegewerkt, maar ik schat minstens de helft. Veel te vroeg heengegaan (gestorven in zijn slaap). Meestal is Adam Again mij te funky. Maar dit, dit is pure schoonheid.

13. Chagall Guevara - Violent Blue (van de plaat Chagall Guevara - 1991)
Steve Taylor, artiest in zijn eigen recht, besluit begin jaren '90 een tijdlang een 'echte' band te hebben. Met een onuitspreekbare bandnaam. Taylor staat bekend om zijn scherpe en satirische teksten, unieke stem, en zeer energieke en theatrale live performances. Heerlijke riffjes en melodieën in dit nummer.

14. The Choir - Salamander (van de lp Free Flying Soul - 1996)
Weer zo'n grondlegger, ditmaal Derri Daugherty.

15. Starflyer 59 - Blue Collar Love (van de plaat Silver - 1994)
Shoegaze toen het voor de eerste keer hip was. Een van de allereerste platen op Tooth 'n Nail records, een van de belangrijkste labels voor christelijke underground in de jaren '90. Muren van gitaren, met een laagje zachte stem eroverheen. Jason Martin, zanger/gitarist, was veel te cool voor zijn tijd. Latere bandleden van SF59 waren onder andere Eric Campuzano (na ruzie vertrokken) en Wayne Everett, beiden van de hierbovengenoemde The Prayer Chain.

16. The Gravity Show - Dreadful (van de lp Gravity Show - 2002)
Lang getwijfeld of ik dit erop moest doen. Ten eerste is het relatief recent. Ten tweede heb ik hierboven aangegeven dat The Violet Burning na 1998 geen redelijke platen meer afgegeven hebben. The Gravity Show is een 'solo' electro plaat van de zanger van The Violet Burning, Michael Pritzl. Maar aangezien de enige constante in The Violet Burning de zanger is, kan je hier stellen dat het een electro uitstapje is. Maar wel een heerlijk liedje. Dus bij deze. Prachtig liedje van een grotendeels te vergeten album.

17. Damien Jurado - Yuma Arizona (van de lp Water Ave S - 1997)
Tegenwoordig een 'grote meneer', toen nog de jongen die niet kon zingen. Maar wel schitterende liedjes kon schrijven. Nuff said" - Antonie