De bel gaat gisteravond. Een Marokkaanse jongen staat voor de deur. 'Ik ben de bezorger van uw NRC Next en ik wens u een gelukkig nieuwjaar'. Ah, geweldige krant, die altijd droog op de mat lag dit jaar. Dus ik ren vrijwillig naar mijn portemonnee. Ik kan maar 4 euro vinden en weet echt niet of dat genoeg is - heb ik ook altijd met collectes en sponsorloopkinderen. Ik geef het hem, bedank hem en wens hem ook een gelukkig nieuwjaar. Maar dan zegt hij met een brede grijns op z'n gezicht: meneer, ik heb nog een vraagje voor u. U hebt toch een BMW? 50 gedachtes schieten door mijn hoofd. Hoe weet hij dat? Is 4 euro echt zo weinig, dat ie nu iets met die BMW van plan is?! Of denkt ie: die patser met z'n beemer kan maar 4 euro missen? Ik zeg, eerlijk, maar het klinkt vreselijk ongeloofwaardig: 'niet meer'. O, zegt hij met een nog bredere grijns, u hebt toch ook een 2e auto, een Clio? Ik schrik weer. Fuck, had ik maar 10 euro in huis! Of 20! Ik zeg, weer eerlijk, maar het klinkt nu echt belachelijk: niet meer. Hij is even stil. Hij voelt mijn wantrouwen. Dan zegt ie: "U had een paar maanden geleden uw sleutels in de voordeur laten hangen. Waarschijnlijk de hele nacht. Ik kwam om 6u 's ochtends en zag de sleutels. Heb even op het knopje gedrukt. Zag dat eerst de BMW die voor de deur open schoot en daarna ook de Clio even verderop. En ik dacht, die sleutels wil meneer vast niet verliezen. Dus ik heb de auto's weer op slot gedaan en ze door de brievenbus gegooid". Ik stamel iets als 'dan wens ik je nu echt een heel gelukkig nieuwjaar'. Alsof mijn eerste gelukwensen helemaal niet gemeend waren. Ik doe de deur dicht... Schaamrood op de kaken: 4 euro was echt veel te weinig. Kan iemand Geert Wilders een mailtje sturen? Dat het goed komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten